29 oktober

Ook op een zendingsveld wisselen blijde en droevige dagen zich af. Zo is er vorige week een zoontje geboren bij een van de medewerkers en vanochtend bereikte mij het bericht dat de vader van de dominee (die op verlof is naar Nederland en Amerika) na een kort ziekbed naar Huis is gegaan. Voor eeuwig gelukkig, dat is niet uit te spreken in woorden. Het vult je gedachten. Zal ik daar straks bij zijn? Hoe is het met de mensen van wie ik houd om mij heen, hoe is het met de mensen hier in het dorp. Hoeveel bidden wij voor ze, incl. ikzelf?

Verder zijn er zoals jullie misschien inmiddels opgemerkt hebben grote veranderingen gaande hier. De dominee gaat namelijk in april/mei het zendingsveld voorgoed verlaten. Een lege plaats in Loma Alta. Ik was erg verdrietig toen ik het hoorde. God gaat door met zijn werk zei de dominee zelf de zondag nadat het bekend geworden is en dat is ook zo, maar toch is het een groot gemis. Inmiddels hebben er advertenties gestaan voor nieuwe kerkelijk/zendingswerkers.
Op de zondagen ga ik steeds meer volgen van de preken en dat is super! Een vertaling is toch anders. Je mist toch wat. Gisteravond kon ik voor het eerst echt haast alles volgen. Ik heb alleen nog wel zoveel moeite met het volgen dat het opslaan en verwerken vervolgens wat lastiger wordt, maar er is dus hoop dat dat ook wel goed komt. De lessen met Veronica gaan ook nog steeds door. We zijn nu begonnen met de verleden tijd, maar eerlijk gezegd is dat al een stap te ver voor me want ik snap er echt werkelijk niks van en ik bak er ook nog niks van. De tegenwoordige tijd en verleden tijd zijn zo verschrikkelijk anders, ze lijken soms niet eens op elkaar. Om een voorbeeldje te noemen ´ik ga’ is ´(yo) voy´, maar ´ik ging’ is ´(yo) fuí´. Maar ik blijf mijn best doen en een gesprekje gaat tegenwoordig al redelijk al moet je geen diepgaande onderwerpen verwachten. Het gevolg daarvan is dat ik best weleens een goed gesprek mis. Met het team zit je ook te dicht op elkaar om veel mee te delen. Een beetje afstand is daarin wel goed. Maar gelukkig is er regelmatig mailcontact met (familie in) Nederland.

Gisteren hebben we het laatste uitje gehad van de jeugdverenigingen. Opnieuw naar het zwembad. Dat vind ik totaal niet erg, want ik kan er geen genoeg van krijgen met deze hitte. De jongens en meiden (+15) hadden het ook prima naar hun zin. Bij het zwembad is een basketballveld, een pooltafel, voetbalveld, soort picknickplaats, tafelvoetbal, enz. Het was weer erg gezellig en tussen de middag hebben we vlees gebraden, rijst gekookt en sla erbij gegeten. Echt genieten zo´n relaxt dagje tussendoor. Om vijf uur vertrokken we. Net toen we wilden vertrekken ging het verschrikkelijk hard regenen. We waren met drie auto´s en een microbus. Ik zat bij Sandra en Maarten in de auto. Door de regenval kwamen we op de terugweg vast te zitten met de bus en de auto in de modder. De auto van Derrick groef zich alleen maar verder in, dus was het even wachten tot Guido kon passeren. Die had gelukkig goede profielbanden en kwam er wel door. Nadat Guido de bus en de auto van Derrick eruit getrokken had gingen we verder met een slakken- en dronkenmansgang. De weg was een en al modder en het kostte nogal wat moeite om het beter berijdbare deel van de zandweg te bereiken. De kinderen hadden het elke keer als we wegschoven of een paar meter opzij reden ipv vooruit niet echt breed maar voor mij was het een avontuur. Volgens Sandra bij de prijs van het uitje inbegrepen :). Eenmaal thuis na drie uur was ik wel hondsmoe en ben ik vroeg naar bed gegaan.

Op school gaat het lekker. Vorige week was er een ´feria´ waarin alle klassen lieten zien hoe ze levende piramides bouwden. Aafke en Adriaan deden uiteraard ook mee. Foto´s volgen deze keer pas in december want het kost ongelooflijk veel moeite om ze op internet te krijgen. Ze hebben goed hun best gedaan en het resultaat was ook echt gaaf. Vooral de hoogste klassen stapelen best hoog en het is een wonder dat er nooit eentje zijn benen breekt. Daarna waren er presentaties van alle vakken. Ook van tekenen. Er waren echt prachtige schilderijen gemaakt. Echt kunst, ze zouden het met gemak zo kunnen verkopen en dat doen ze soms ook. Ik heb van Elizabeth een schilderij kado gekregen, een mooi schilderij met palmbomen in de avondzon. Je komt hem maar eens bewonderen als ik weer in Nederland ben.

Donderdag ga ik voor 3 dagjes op vakantie naar Villa Tunari (als ik t goed schrijf) .Het is daar nog een echt regenwoud gebied en verschrikkelijk warm (zo´n 40 graden schijnt normaal te zijn) maar ook verschrikkelijk mooie natuur. Ik heb er echt heel erg zin in. Jullie horen tegen die tijd wel hoe het geweest is. In die buurt wordt er veel coca verbouwd. O.a. nodig voor Coca-cola. Ik zie hier ook regelmatig mensen met een prop cocabladeren in hun wang. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe. En toen ik een week geleden erg ziek was en een verschrikkelijk zere buik had heb ik cocathee gedronken. Er wordt echter ook Cocaïne van gemaakt en daarom verbanderd de positie van cocaboeren vaak met degene die aan de macht is. Op dit moment is dat Evo Morales en die staat het verbouwen in bepaalde zones wel toe.
De leukste grap was dat een van onze medewerksters vertelde dat toen haar moeder op bezoek kwam en een zak cocabladeren zag liggen bij don Roy (de plaatselijke winkel) zei ´hey, zullen we vanavond spinazie eten?´
Tijd om weer te stoppen met schrijven, ik kan bezig blijven met vertellen. Volgende keer maar weer meer.

Zorgen en op schoolreis in een vrachtwagen

Zo, tijd om weer eens iets te schrijven. Een week geleden vond ik dat er te weinig was gebeurd om te melden, dat zal in de toekomst misschien meer gebeuren. Je omgeving wordt voor jezelf toch gewoner. Vlak na mijn verjaardag heb ik best wel erge heimwee gehad. Ik verlangde er zo naar om eens even ´s avonds normaal over straat te kunnen lopen met een lekker fris windje door je haren. Om even wat water te zien, zoals de maas of nog beter de zee. Om even gewoon te kunnen praten met de mensen en zo meer. Er waren ook wat vervelende dingetjes voorgevallen en dan heb je toch sneller het idee van ´wat doe ik hier?´ Gelukkig gaat het op dit moment een stuk beter en kan ik wel weer genieten van de dingen. Het warme weer eist op den duur wel zijn tol van je als je niet een beetje op jezelf let. Wie mij kent zal ook vast wel weten dat ik graag hard doorren i.p.v. alles op mijn gemakje te doen. De cultuur is hier echter helemaal niet ingesteld op mensen die iets vlug willen. Wachten is hier heel normaal. Verder heb je je zorgen over thuis (als er iemand in het ziekenhuis ligt, wat de afgelopen tijd 2 keer is gebeurd) kun je er niet even heen en dan voel je de afstand extra goed. Ook de andere ´collega´s´ van ´the Mission´ voelen die afstand soms goed. Zo is de vader van een van hen erg ziek en heeft niet lang meer te leven. Moeilijk hoor! Verder is de belijdenis vorige week niet doorgegaan omdat het meisje wat gedoopt zou worden ´s avonds (21 jaar) ernstig ziek is en in het ziekenhuis ligt. Ze heeft iets aan haar nieren en heel erg veel hoop is er niet. De mensen moeten hier alle medicijnen e.d. zelf gaan kopen en betalen.Daarna ga je naar het ziekenhuis, geef je de medicijnen af en dan mag je hopen dat ze ook echt voor jou gezondheid gebruikt worden. Haar moeder zou ´s ochtends belijdenis doen. Ze heeft al veel te verwerken gehad afgelopen jaar (man overleden, vijandige familie omdat ze christin is, broer leeft niet meer) Willen jullie ook voor deze mensen bidden? Het werk op het zendingsveld is nu eenmaal niet altijd makkelijk en als je er bent ervaar je wat het inhoud. Ik heb ook echt bewondering voor de mensen die hier al meer dan 5 a 6 jaar werken. Het zijn echte tropenjaren...

Vandaag ben ik na 4,5 week weer een keer in de stad, daar was ik ook echt aan toe. Vandaag heb ik de nodige boodschappen gedaan en morgen ga ik samen met Veronica en Mariela naar een hele grote markt. Daar heb ik echt zin in. Veronica geeft me nog steeds Spaanse les en van de week merkte ik dat ik ongemerkt toch wel meer opgepikt heb dan ik dacht. Ik kon ineens gesprekjes voeren. Daar ben ik dan ook echt dankbaar voor want niets kunnen zeggen is heel frustrerend. De frustratie zal nog wel een poosje duren, maar is zo toch heel wat minder. Woensdag hebben we schoolreis gehad. We zouden met een bus gaan maar die kwam niet opdagen. Uiteindelijk werd er een vrachtwagen aangehouden en daar gingen de kinderen gewoon achterin. Tja, in Nederland geeft dat toch wat rare associaties, maar hier kan dat best. De kinderen hebben genoten van het uitje naar het zwembad.Tussen de middag hebben we kip gebraden en rijst en groente erbij gegeten.Het was echt een geslaagd schoolreisje! Op de terugweg naar huis zie je een hoop mooie dieren(vossen, toekans, ander soort vogels) en dat is ook echt genieten.

Er blijven veel dingen waar je je over verbaasd. Zo heb ik gisteren zomaar een poosje buiten gestaan en geluisterd naar alle geluiden. Kikkers, en veel andere geluiden die ik niet thuis kan brengen. Vogels, apen? Ik weet het echt niet. Dan kijk je naar boven en zie je een sterrenhemel die er echt anders uitziet dan thuis (nee de sterren zijn hier niet oranje ofzo). Ook in de stad. Ik ging vandaag met de taxi. Veel chauffeurs hebben een tuinstoel in hun auto laten zetten, dat zit lekkerder. Het is echt zo´n raar gezicht. Ze laten hier ook overal de hoezen omzitten (auto´s, motors, enzo) om te laten zien dat het nieuw is.
Vanaf maandag woon ik in het huis van de dominee die op verlof gaat. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik had namelijk wel mijn crossbrommertje, maar erg veilig voelde ik me niet waar ik eerst woonde. Het is aan het eind van het dorp en de lantaarns doen het daar niet. Het is dus echt heel donker. Verder zijn de mannen die hier ´s avonds over straat lopen niet altijd even prettig tegen je. Vanaf maandag woon ik dus dicht bij school en de kerk, heerlijk hoor. Verder is het hier momenteel een graad of 20 en hebben we dus weer een soer (of hoe je dat ook mag schrijven). Vorige week is er voor het eerst sinds 2 maanden regen gevallen en dat was heerlijk! Van mij mag het nog even zo blijven want ik geniet hiervan! De rook is gelukkig verdwenen met de regen en dat is echt fijn want het was flink benauwd. Als ik de balans opmaak moet ik zeggen dat God toch echt goed voor ons/mij zorgt. Hij geeft de dingen op zijn tijd.

Vanaf nu heb ik ook wat foto´s online staan. Nog geen brommerfoto´s, maar wel van mijn huis, school, uitje van de kerk en mijn verjaardag. De foto´s van Ecuador staan daar trouwens ook online voor wie daar nog nieuwsgierig naar was. Veel plezier met kijken! http://good-times.webshots.com/album/560591855qnhTEJ