Loma Alta

Ik ben een klein beetje gefrustreerd. Ik ga nu namelijk voor de 4e keer proberen om een blog te schrijven. De eerste keer maakte ik de fout om de blog op internet te willen schrijven. De 2e en de 3e keer probeerde ik het eerst in Word, maar de stroom valt hier regelmatig een paar seconden uit met als gevolg dat de computer uitgaat en weer opstart en ik mijn documentjes niet meer terug kan vinden. Zie je me al zitten? Om de 2 seconden op ´save´ drukkend? Ergens is het wel lachwekkend ja, want ik leer hier absoluut geduld te hebben. Het leven heeft hier niet zo´n razend tempo.

Het uitvallen van de stroom is een klein dingetje waar ik aan moet wennen. Ik heb door het huis heen wat kaarsen staan en bij mijn bed altijd de zaklamp bij de hand, heel erg is het dus niet. Erger vind ik die gruwelijk vieze beesten die ineens kunnen opduiken. In mijn huis zitten verschillende hagedisjes (dat zijn trouwens geen vieze beestjes. Ze zijn schuw en als je er eenmaal aan gewend bent zijn ze ook wel grappig) , maar vorige week zat er ook een gruwelijk grote spin in mijn logeerslaapkamer. Een vogelspin…, gevaarlijk zijn ze niet, maar wel te groot om zonder angst dood te maken. Ik heb dus de kamer achter me dichtgetrokken en de eerst volgende man die langskwam gevraagd om de spin dood te maken (brr). De volgende avond bij thuiskomst liep er grote kolonne mieren voor mijn deur. Dat had ik ze helemaal niet gevraagd dus heb ik ze maar doodgespoten. Als je geluk hebt kan er ook een slang in je huis rondkruipen, maar als je de deuren goed dichthoudt heb je daar minder kans op.
Verder lopen alle dieren hier gewoon op straat. Varkens, honden, paarden, soms koeien. Je hebt hier dus een hek om je huis om de dieren buiten je tuin te houden in plaats van een hek om de wei om dieren binnen de wei te houden. De honden worden door de bewoners regelmatig weggejaagd door er stenen naar te gooien, ze zijn dus gelukkig erg schuw. Ik moet er ook echt helemaal niets van hebben. Sommige honden hebben duidelijk schurft bijvoorbeeld. Dat is het dierengedeelte…

De mensen… Ze lachen zich af en toe helemaal krom om mij volgens mij (en ik om hun natuurlijk), maar ze zijn heel goed in strakke gezichten trekken. Zo vertelde ik gisteren per ongeluk dat mijn moeder onder een boom woont, in plaats van bij het strand. Toen ik hoorde wat ik gezegd had lachtte ik me natuurlijk helemaal krom. Maar het meisje keek alleen een klein beetje moeilijk en zei ah, si, si. Ze zullen je niet snel recht in je gezicht uitlachen. De vrouwen moeten hier hard werken, de mannen zijn soms een stuk luier en met name op zaterdag en zondag houden sommigen ervan om zich te bedrinken en dan de muziek knallend hard te zetten zodat je in je bedje ligt te schudden. Gelukkig heb ik mijn oordoppen bij me.
@ Rieneke, ik woon in het huis van Connie Stam en de familie Kramer komt in het huis waar Connie de Jong woonde (dat wordt uitgebouwd momenteel). Om mijn huis is een lekkere tuin en ik wacht nog steeds met smart op mijn handbagage waar ook een hangmat inzit. Op school is het erg gezellig. Het lesgeven is leuk en mijn collega´s doen hun uiterste best om met me te praten met al het Spaans wat ik weet. De school begint om half 8 (als je op school eet om kwart over zeven, maar dat doe ik niet) en is om kwart voor 12 uit. ´s Middags is er weer school van half 2 tot half 4. Op vrijdagmiddag ben ik altijd vrij en 1 keer in de 4 weken is het staddag. Dan kun je om je boodschappen in Santa Cruz.
Onderweg naar school word ik momenteel nog overal nagefloten, maar (de ervaring van anderen leert) dat moet over een paar weken minder zijn. Ze vinden het fantastisch dat je blank bent en lichter haar hebt. Hoe lichter hoe beter… Eline (de vrouw van Guido) heeft wit haar en werd zelfs nog nagefloten toen ze zwanger was. Wit haar is natuurlijk helemaal fantastisch dan. Op school hoor ik ook regelmatig ´psst, pssst´ gevolgd door een gefluit. Ik kan er wel om lachen, ze doen er alles aan om je aandacht te trekken. Haha, zo heb ik gisteren nog gelachen. Een groepje hoogsteklassers (laatste klas middelbare school, jaar of 17) zeiden tegen me ´wacht op ons, wacht op ons (ze zeggen als ze enthousiast zijn de dingen vaak twee keer hier)´. Ik versta alleen echt niks van wat ze me allemaal zeggen. Dus ik lachtte eens vriendelijk en zei ´si, si´ en liep daarna hard door want ik was onderweg naar huis. Lydia (dochtertje van ds. Hofman, jaar of 10) liep er echter bij en via haar kreeg ik later te horen dat de jongens dat zeiden. Uiteraard ben ik ook al ten huwelijk gevraagd. Haha.
Ik kan er allemaal om lachen, voor de vrouwen hier is het echter geen fijne cultuur. De man is duidelijk allesoverheersend en de vrouwen hebben hier niet geleerd om ´nee´ te zeggen tegen een man. Zodoende zijn er veel, heel veel ongelukkige huwelijken, vrouwen die onderdrukt worden, alleenstaande (soms hele jonge) moeders. De man is vaak een echt macho hier en dan in de slechtere zin van het woord. Homo´s kom je hier bijvoorbeeld ook absoluut niet tegen (openlijk bedoel ik dan), ik denk dat de cultuur dat gewoon niet toestaat.
Geschokt was ik ook door het aantal lijmsnuivertjes die in de riolen in Santa Cruz leven, zo triest! Daar rijd je dan in je auto voorbij onderweg naar je huis met een bad, douche, warm water, een mooie keuken, enz. Het verschil tussen arm en rijk is enorm.

Ik heb al zoveel beleefd in die ene week dat ik soms gewoon niet meer weet wat ik allemaal moet schrijven. Ik ben hier vorige week over de zandweg komen aanhobbelen, maar het lijkt wel alsof ik hier al een maand ben. Ik ga elke dag werken natuurlijk, maar alles is een belevenis. Ik ben zondag naar de kerk geweest, ik heb paardgereden (zonder er af te vallen, jaja), ik ben bij alle leden van het missionteam een keer wezen eten, ik ben 1 dag ziek geweest van alle veranderingen, ik heb het snikheet gehad (33 graden en dat is nog niks) en ik heb het koud gehad ( zondag, maandag en dinsdag was het rond de 13 graden hier, veroorzaakt door een zuidenwind), ik heb zonder water gezeten, zonder stroom, ik heb me verbaasd over de strakke gezichten van de mensen waarmee ze je de grootst mogelijk onzin kunnen vertellen. Ik heb een tuinjongen die verbaasd was dat ik hem cola en een koekje gaf. Ik heb een schoonmaakster die ook voor me kookt en broccoli echt smerig vindt en de stronk wou koken en de rest weggooien. Gisteren ben ik bij de familie Hofman geweest en ik heb tranen gelachen om hoe gek ze kunnen doen. Ik heb het reuze naar mijn zin hier en verlang absoluut nog niet terug naar huis momenteel (al kan dat natuurlijk nog komen). Wel zou ik jullie zo heel erg graag alles willen laten zien, voelen en beleven hier. Nu schiet me bijvoorbeeld weer te binnen hoe gisteren een stier aan een paal vastgebonden zag vechten (waarschijnlijk wist hij al dat hem de dood wachtte). Ik liep vanochtend naar school en de honden likten het bloed van de geslachte stier, echt walgelijk! Het vlees hing lekker onder de luifel bij de slager, met alle vliegen erop. Wees gerust, ik doe mijn boodschappen in de ´Hypermaxi´ in Santa Cruz. Dus als je echt langskomt krijg je iets schoner eten. Net zoals in Ecuador zijn de mensen niet echt vies, maar ze houden er een totale andere leefwijze op na als wij in Nederland. Als ik weer naar de stad ga zal ik kijken of ik wat foto´s kan plaatsen.

Als laatste zou ik mijn adres nog doorgeven:
Casilla 5728
Santa Cruz
Bolivia
South America
Het is een postbus die door het hele team wordt gebruikt. Mijn telefoonnummer kun je per email krijgen als je dat wilt. Dan moet je er even om vragen.
Msnen lukt heel soms zoals je wel gemerkt zult hebben, sowieso meestal niet langer dan 5 minuten. Mailen gaat prima (geen hele grote bestanden opsturen als het niet echt nodig is!). Post versturen is heel moeilijk want er is hier geen brievenbus o.i.d. Dan moet ik echt in de stad zijn en daar kom ik dus niet zo vaak.

Bedankt voor alle lieve mailtjes die ik al heb gehad. En vooral bedankt voor jullie gebed! Ik blijf het nodig hebben. Meer nog heeft de kerk het hier ook nodig (ik kan er weinig over vertellen, maar) er is hoge geestelijke nood onder de mensen hier. Iets vertelde ik al over de gebrokenheid van de gezinnen, je snapt ook wel hoe de kinderen dan opgroeien. Dat is 1 punt. Mensen worden bijvoorbeeld onder druk gezet om uit de kerk te blijven, en zo zijn er nog veel meer zorgen waar veel gebed voor nodig is!

Uiteindelijk lukt het me na 7 keer om deze blog te plaatsen (de website is vaak niet beschikbaar namelijk, soms zullen jullie dus even geduld moeten hebben voor je weer iets van me hoort)

Aankomst

Zo daar sta ik dan. Midden op het vliegveld in Sao Paulo met de mededeling dat mijn vlucht een uur voor vertrek is gesloten dus dat ik er niet meer bijkan. Ook al sta ik hier 50 minuten voor mijn vlucht zal gaan, er valt volgens de mevrouw niets aan te doen. Een eerstvolgende vlucht naar Santa Cruz gaat morgenochtend om 10 uur. Ik ben zó moe! Ik wil nu naar Santa Cruz. Ergens voel ik wat kriebelen in mijn ogen. Ik slik en ik slik, het gaat over… gelukkig. Ik zeg tegen mezelf ´niet huilen, niet doen, de wereld vergaat niet! Doe je best om die mevrouw te verstaan en maak er wat van´. Ik begrijp dat ik naar een balie ergens rechtsom (vaag handgebaar) moet en pak mijn koffer weer van de band en vertrek.

De reis naar Sao Paulo verliep prima. Ik sliep alleen heel erg slecht en ik had niemand naast me dus dat was erg saai. Eenmaal op Sao Paulo aangekomen mocht in aansluiten in een lange, lange rij van mensen die allemaal hun paspoort moesten laten zien en een een stempel voor het visum voor ze hun bagage op konden halen. De rij schoof niet zo heel erg vlug op en ik kreeg al een beetje de zenuwen. Na bijna 2 uur in de rij te hebben gestaan, rende ik naar mijn koffer en door naar de balie van TAM. Alwaar zich (voor mijn gevoel op dat moment) een klein drama voltrok.

Eenmaal bij de balie aangekomen hoorde ik dat de eerstvolgende vlucht pas op 23 augustus zou gaan. Op dat moment zinkt de moed je nog wel een klein beetje verder in de schoenen. Waar moet je slapen, hoe kom je daar, waar kan ik bellen naar de familie Kramer? En de familie Kramer zou voor mij naar de stad komen, nu zitten ze daar straks 3 dagen. Daar zullen ze vast niet blij mee zijn. Verslagen zakte ik neer op mijn karretje met bagage en dacht na wat ik eerst zou doen. Na 10 minuten stond ik toch maar op, op zoek naar een telefooncel. Alle telefoons werken daar echter op kaarten, dus daar was het volgende probleem (hoe kwam ik aan zo´n kaart). Zo ging het nog een poosje door, maar uiteindelijk kon ik de familie van Grol bereiken die me adviseerden om naar hotel Marriot te gaan en daar te overnachten. Toen ik daar eenmaal was kon ik de familie Kramer bereiken. Uiteindelijk kon ik diezelfde dag nog een vlucht regelen bij Aerosur (na drie keer op en neer gereden te zijn naar t vliegveld en een hoop gezeur met geld). Om half 8 lokale tijd stond ik eindelijk in Santa Cruz. Je zult wel begrijpen hoe blij ik was toen ik door de douane was en mijn koffer op de band zag. Ik ben er!

Nu is het nog wachten op de post. Op schiphol werd namelijk voor het eerst van mijn leven de handbagage nagewogen en die was veel te zwaar. Ik moest er 10 kilo uithalen, die heb ik dus maar op de post gedaan. Mijn koffer was 25 kilo, maar die hebben ze wel door laten gaan gelukkig.

De temperatuur is op dit moment lekker hier. Vannacht heb ik heerlijk geslapen in een hotel in Santa Cruz en vandaag ga ik naar Frans van Grol om wat dingen vast te leggen over het onderwijs e.d. Daarna gaan we door naar Loma Alta. Vanaf vandaag zal het dus wat lastiger zijn om contact te hebben of om mijn weblog bij te houden. Maar ik hoop snel weer wat te laten horen. (owja, excuse me voor taalfouten, soms weet ik het even allemaal niet meer, haha)

(bijna) Vertrek

Terug uit Ecuador kan ik totaal mijn draai niet vinden in het Nederlandse leven. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat ik daar niet al teveel zin in heb. Vannacht heb ik om drie uur de was staan ophangen omdat ik écht niet kon slapen. Mijn koffer is half ingepakt voor Bolivia en in mijn hoofd is het een gigantische bende omdat ik niet meer goed weet wat ik nu ook alweer nog moest doen. Wat is het heerlijk om even te kunnen ontsnappen aan de rompslomp die weggaan met zich meebrengt. Ik wil jullie toch nog even wat vertellen over mijn geweldige voorproefje op het Latijns-Amerikaanse leven.

We zijn 2 dagen in Guayaquil geweest, daarna zijn we doorgereisd naar Porto-Viejo waar we een onvergetelijke tijd hebben gehad. In El Floron hebben we geholpen met het opknappen van huisjes, schilderen van de bibliotheek en de medische post, een speeltuintje van bamboe neergezet, de schoenmaker heeft gratis schoenen gerepareerd, er is Engels gegeven en er was kinderopvang. Wij hebben genoten, maar de mensen daar net zo goed! Wat kun je een hoop leren van ze! Met de dag leven, blij zijn met wat je hebt, eenvoudig geloven, enz. Natuurlijk waren er ook veel dingen die we liever niet overnemen. De wijk was allerminst veilig al hebben we daar weinig van gemerkt. We werden met open armen ontvangen en het was absoluut een succes. Dan is het best moeilijk als je hoort dat het ook (bijna) mis kan lopen doordat een dronkaard uit de wijk ‘even’ al schietend voorbij komt rijden. Je bent inmiddels verweven met de mensen daar en bent toch een klein stukje van ze gaan houden als je een week met ze hebt samengewerkt om iets moois neer te zetten. Het is erg bijzonder dat het allemaal zo veilig en goed verlopen is (zeker als je weet dat de criminaliteit toch erg hoog is in deze buurt en ‘onze’ taxichauffeurs soms weigerden om ons daar te brengen omdat ze bang zijn om de wijk in te gaan en beroofd te zullen worden). Foto’s van het speeltuintje e.d. volgen als ik er om denk. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over de ontmoetingen met de mensen (wat toch het meeste impact heeft), de kerk(diensten), maar ik laat het even hierbij anders wordt het te lang.
Na Porto-Viejo zijn we naar Puerto Lopez gegaan waarvandaan we naar Isla de La Plata zijn gevaren. Tijdens deze ongeveer tweeënhalf uur durende tocht hebben we van heel dichtbij walvissen gezien. Super, wat een machtige beesten! Op Isla de La Plata grappige vogels gezien met blauwe poten en vogels die hun befje rood opblazen om vrouwtjes te lokken. Op de terugweg ging het anker uit en hebben we gesnorkeld (wow, wat een mooie bodem en mooie vissen!). In Puerto Lopez hebben we overnacht in een hotel met bedden waar je alleen maar op kon liggen onder luid au-au-au geroep (grinnik). Verder hadden we het prima naar ons zin.
Toen kwam de vreselijke dag dat we 12 uur in de bus moesten zitten naar Quito. Doe dat echt nooit mensen!!!! Horrible! Increíble zou Hanneke zeggen. Neem absoluut het vliegtuig als het even kan. Aangekomen was namelijk de halve groep ziek, zwak en misselijk. Mede door het hoogteverschil viel het niet mee om op adem te komen van deze lange reis. Na een dag was iedereen wel weer bijgekomen. In Quito hebben we nog een week heerlijk genoten van de cultuur, Thermenbaden (water van 35-50 graden in de openlucht, afkomstig uit de vulkanen) en hebben we een geweldige zondag gehad! Vanuit Quito zijn we tussendoor nog 2 dagen naar San Clemente (een indianengemeenschap) geweest. Dat was ook echt geweldig. We sliepen daar in gezinnen, zijn rondgeleid langs allerlei bijzondere planten die ze gebruiken, ze hebben voor ons gezongen en gedanst, we hebben op paarden gereden, ik heb nog op een lama gezeten (lachen!). De mensen zijn er uiterst gastvrij en vriendelijk. Daarna hadden we nog 1 dag Quito over waarin we omhoog gegaan zijn naar 4000 meter hoogte en genoten hebben van ons laatste dagje.
Op vrijdag 10 augustus zijn we weer naar Nederland vertrokken en nu probeer ik de boel weer op de rit te krijgen.
Je begrijpt vast wel dat mijn gedachten nog vaak terugvliegen naar dit geweldige land en deze mensen met hun mooie temperament. Ik kan over deze 3 weken uren vertellen. De komende 3 maanden zullen misschien minder afwisselend zijn, maar ik ben benieuwd hoe ik dat ooit op weblog ga proberen te zetten. Ik doe mijn best.

De laatste dingetjes zijn even stressen. Ik moet nog wat administratie regelen en op de valreep vond iemand het leuk om in te breken hier in huis en mijn telefoon mee te jatten. Evenals Karins telefoon die naast haar bed lag (terwijl zij er zelf in lag te slapen, ongelooflijk!!), haar paspoort en haar sleutels. De schade viel uiteindelijk mee, maar het is wel vervelend dat er iemand met zijn vieze jatvingertjes aan jouw spullen heeft gezeten en zelfs naast Karins bed heeft gestaan! Het is gelukkig allemaal goed afgelopen...

Morgen afscheidsfeestje, kapper en koffer verder inpakken. Vrijdag thuis Bbq met de familie (als t lekker weer is en anders verzinnen we iets anders). Het weekend bij mijn familie en dan is de tijd van gaan echt aan gebroken. Ik vind het zó gigantisch spannend. Zondag ben ik wel echt bemoedigd en ik weet dat God overal is, dat Hij met me meewil en dat Hij over me kan waken. De Heer’ zal u steeds gadeslaan werd er gespeeld toen ik binnenkwam. Dan jubelt het van binnen! Omdat onze God zo groot en machtig is! Willen jullie voor me bidden als ik daar heenga en ben?