Loma Alta

Ik ben een klein beetje gefrustreerd. Ik ga nu namelijk voor de 4e keer proberen om een blog te schrijven. De eerste keer maakte ik de fout om de blog op internet te willen schrijven. De 2e en de 3e keer probeerde ik het eerst in Word, maar de stroom valt hier regelmatig een paar seconden uit met als gevolg dat de computer uitgaat en weer opstart en ik mijn documentjes niet meer terug kan vinden. Zie je me al zitten? Om de 2 seconden op ´save´ drukkend? Ergens is het wel lachwekkend ja, want ik leer hier absoluut geduld te hebben. Het leven heeft hier niet zo´n razend tempo.

Het uitvallen van de stroom is een klein dingetje waar ik aan moet wennen. Ik heb door het huis heen wat kaarsen staan en bij mijn bed altijd de zaklamp bij de hand, heel erg is het dus niet. Erger vind ik die gruwelijk vieze beesten die ineens kunnen opduiken. In mijn huis zitten verschillende hagedisjes (dat zijn trouwens geen vieze beestjes. Ze zijn schuw en als je er eenmaal aan gewend bent zijn ze ook wel grappig) , maar vorige week zat er ook een gruwelijk grote spin in mijn logeerslaapkamer. Een vogelspin…, gevaarlijk zijn ze niet, maar wel te groot om zonder angst dood te maken. Ik heb dus de kamer achter me dichtgetrokken en de eerst volgende man die langskwam gevraagd om de spin dood te maken (brr). De volgende avond bij thuiskomst liep er grote kolonne mieren voor mijn deur. Dat had ik ze helemaal niet gevraagd dus heb ik ze maar doodgespoten. Als je geluk hebt kan er ook een slang in je huis rondkruipen, maar als je de deuren goed dichthoudt heb je daar minder kans op.
Verder lopen alle dieren hier gewoon op straat. Varkens, honden, paarden, soms koeien. Je hebt hier dus een hek om je huis om de dieren buiten je tuin te houden in plaats van een hek om de wei om dieren binnen de wei te houden. De honden worden door de bewoners regelmatig weggejaagd door er stenen naar te gooien, ze zijn dus gelukkig erg schuw. Ik moet er ook echt helemaal niets van hebben. Sommige honden hebben duidelijk schurft bijvoorbeeld. Dat is het dierengedeelte…

De mensen… Ze lachen zich af en toe helemaal krom om mij volgens mij (en ik om hun natuurlijk), maar ze zijn heel goed in strakke gezichten trekken. Zo vertelde ik gisteren per ongeluk dat mijn moeder onder een boom woont, in plaats van bij het strand. Toen ik hoorde wat ik gezegd had lachtte ik me natuurlijk helemaal krom. Maar het meisje keek alleen een klein beetje moeilijk en zei ah, si, si. Ze zullen je niet snel recht in je gezicht uitlachen. De vrouwen moeten hier hard werken, de mannen zijn soms een stuk luier en met name op zaterdag en zondag houden sommigen ervan om zich te bedrinken en dan de muziek knallend hard te zetten zodat je in je bedje ligt te schudden. Gelukkig heb ik mijn oordoppen bij me.
@ Rieneke, ik woon in het huis van Connie Stam en de familie Kramer komt in het huis waar Connie de Jong woonde (dat wordt uitgebouwd momenteel). Om mijn huis is een lekkere tuin en ik wacht nog steeds met smart op mijn handbagage waar ook een hangmat inzit. Op school is het erg gezellig. Het lesgeven is leuk en mijn collega´s doen hun uiterste best om met me te praten met al het Spaans wat ik weet. De school begint om half 8 (als je op school eet om kwart over zeven, maar dat doe ik niet) en is om kwart voor 12 uit. ´s Middags is er weer school van half 2 tot half 4. Op vrijdagmiddag ben ik altijd vrij en 1 keer in de 4 weken is het staddag. Dan kun je om je boodschappen in Santa Cruz.
Onderweg naar school word ik momenteel nog overal nagefloten, maar (de ervaring van anderen leert) dat moet over een paar weken minder zijn. Ze vinden het fantastisch dat je blank bent en lichter haar hebt. Hoe lichter hoe beter… Eline (de vrouw van Guido) heeft wit haar en werd zelfs nog nagefloten toen ze zwanger was. Wit haar is natuurlijk helemaal fantastisch dan. Op school hoor ik ook regelmatig ´psst, pssst´ gevolgd door een gefluit. Ik kan er wel om lachen, ze doen er alles aan om je aandacht te trekken. Haha, zo heb ik gisteren nog gelachen. Een groepje hoogsteklassers (laatste klas middelbare school, jaar of 17) zeiden tegen me ´wacht op ons, wacht op ons (ze zeggen als ze enthousiast zijn de dingen vaak twee keer hier)´. Ik versta alleen echt niks van wat ze me allemaal zeggen. Dus ik lachtte eens vriendelijk en zei ´si, si´ en liep daarna hard door want ik was onderweg naar huis. Lydia (dochtertje van ds. Hofman, jaar of 10) liep er echter bij en via haar kreeg ik later te horen dat de jongens dat zeiden. Uiteraard ben ik ook al ten huwelijk gevraagd. Haha.
Ik kan er allemaal om lachen, voor de vrouwen hier is het echter geen fijne cultuur. De man is duidelijk allesoverheersend en de vrouwen hebben hier niet geleerd om ´nee´ te zeggen tegen een man. Zodoende zijn er veel, heel veel ongelukkige huwelijken, vrouwen die onderdrukt worden, alleenstaande (soms hele jonge) moeders. De man is vaak een echt macho hier en dan in de slechtere zin van het woord. Homo´s kom je hier bijvoorbeeld ook absoluut niet tegen (openlijk bedoel ik dan), ik denk dat de cultuur dat gewoon niet toestaat.
Geschokt was ik ook door het aantal lijmsnuivertjes die in de riolen in Santa Cruz leven, zo triest! Daar rijd je dan in je auto voorbij onderweg naar je huis met een bad, douche, warm water, een mooie keuken, enz. Het verschil tussen arm en rijk is enorm.

Ik heb al zoveel beleefd in die ene week dat ik soms gewoon niet meer weet wat ik allemaal moet schrijven. Ik ben hier vorige week over de zandweg komen aanhobbelen, maar het lijkt wel alsof ik hier al een maand ben. Ik ga elke dag werken natuurlijk, maar alles is een belevenis. Ik ben zondag naar de kerk geweest, ik heb paardgereden (zonder er af te vallen, jaja), ik ben bij alle leden van het missionteam een keer wezen eten, ik ben 1 dag ziek geweest van alle veranderingen, ik heb het snikheet gehad (33 graden en dat is nog niks) en ik heb het koud gehad ( zondag, maandag en dinsdag was het rond de 13 graden hier, veroorzaakt door een zuidenwind), ik heb zonder water gezeten, zonder stroom, ik heb me verbaasd over de strakke gezichten van de mensen waarmee ze je de grootst mogelijk onzin kunnen vertellen. Ik heb een tuinjongen die verbaasd was dat ik hem cola en een koekje gaf. Ik heb een schoonmaakster die ook voor me kookt en broccoli echt smerig vindt en de stronk wou koken en de rest weggooien. Gisteren ben ik bij de familie Hofman geweest en ik heb tranen gelachen om hoe gek ze kunnen doen. Ik heb het reuze naar mijn zin hier en verlang absoluut nog niet terug naar huis momenteel (al kan dat natuurlijk nog komen). Wel zou ik jullie zo heel erg graag alles willen laten zien, voelen en beleven hier. Nu schiet me bijvoorbeeld weer te binnen hoe gisteren een stier aan een paal vastgebonden zag vechten (waarschijnlijk wist hij al dat hem de dood wachtte). Ik liep vanochtend naar school en de honden likten het bloed van de geslachte stier, echt walgelijk! Het vlees hing lekker onder de luifel bij de slager, met alle vliegen erop. Wees gerust, ik doe mijn boodschappen in de ´Hypermaxi´ in Santa Cruz. Dus als je echt langskomt krijg je iets schoner eten. Net zoals in Ecuador zijn de mensen niet echt vies, maar ze houden er een totale andere leefwijze op na als wij in Nederland. Als ik weer naar de stad ga zal ik kijken of ik wat foto´s kan plaatsen.

Als laatste zou ik mijn adres nog doorgeven:
Casilla 5728
Santa Cruz
Bolivia
South America
Het is een postbus die door het hele team wordt gebruikt. Mijn telefoonnummer kun je per email krijgen als je dat wilt. Dan moet je er even om vragen.
Msnen lukt heel soms zoals je wel gemerkt zult hebben, sowieso meestal niet langer dan 5 minuten. Mailen gaat prima (geen hele grote bestanden opsturen als het niet echt nodig is!). Post versturen is heel moeilijk want er is hier geen brievenbus o.i.d. Dan moet ik echt in de stad zijn en daar kom ik dus niet zo vaak.

Bedankt voor alle lieve mailtjes die ik al heb gehad. En vooral bedankt voor jullie gebed! Ik blijf het nodig hebben. Meer nog heeft de kerk het hier ook nodig (ik kan er weinig over vertellen, maar) er is hoge geestelijke nood onder de mensen hier. Iets vertelde ik al over de gebrokenheid van de gezinnen, je snapt ook wel hoe de kinderen dan opgroeien. Dat is 1 punt. Mensen worden bijvoorbeeld onder druk gezet om uit de kerk te blijven, en zo zijn er nog veel meer zorgen waar veel gebed voor nodig is!

Uiteindelijk lukt het me na 7 keer om deze blog te plaatsen (de website is vaak niet beschikbaar namelijk, soms zullen jullie dus even geduld moeten hebben voor je weer iets van me hoort)