Op dit moment heb ik het vrij druk met wat laatste dingetjes regelen voor ik wegga. Toch wil ik jullie even op de hoogte houden van de gekte die hier af en toe heerst in deze bananenrepubliek. Ik zal eerlijk zijn. Deze keer heb ik mijn blog gewoonweg bijna helemaal gejat omdat ik geen zin had om alles zelf te typen. haha. In Loma Alta merken we weinig van de drukte. Toen de dominee vertrok waren er ook dikke rellen in Santa Cruz en het heeft een week geduurd voor hij kon vertrekken. Er ging gewoon domweg geen vliegtuig meer. Het vliegveld was namelijk bezet door duizenden mensen. Demonstraties in Nederland zijn echt niks vergeleken met de rellen hier. Hopelijk is het volgende week iets rustiger.
Bolivia ondergaat zware tijden op dit moment. Er is al een lange aanloop van demonstraties, blokkades, hongerstakingen e.d. aan voorafgegaan.
De levensmiddelen zijn met zo'n 13% duurder geworden, er is erg weinig diesel waardoor de transportsector en de landbouwsector behoorlijk stil zijn komen te liggen. In de stad Santa Cruz rijden van de 3.000 stadsbusjes nog maar zo'n 1.500 stuks. Kortom, het dagelijkse leven is behoorlijk ontwricht door de ontwikkelingen.
Afgelopen weekend is de "bom" gebarsten in Sucre, de oficieële hoofdstad van Bolivia. Toen de huidige President Evo Morales aan de macht kwam is er een referendum gehouden om de gehele grondwet te analyseren en zo nodig te veranderen. Als ik het goed heb was hier een jaar voor gepland. 6 Augustus 2007 had deze gepresenteerd moeten worden maar door vele redenen was dit niet gelukt en kreeg de delegatie uitstel tot 14 december 2007 om het af te maken.
Deze commissie van zo'n 250 mensen kwam samen in Sucre. Doordat er veel speelde kwam ook deze datum in gevaar en waren ze bang dat ook deze datum te snel zou zijn.
Om een lang en gecompliceerd verhaal kort te maken is afgelopen zaterdag een vergadering geweest met 150 van de 250 leden van deze commissie in een militaire kazerne en zijn er in 3 uur tijd 3000 verschillende wetten goedgekeurd (met andere woorden: onmogelijk)! Wettelijk gezien is het op een volledig illegale manier gegaan en vandaar de rellen dit weekend. Helaas zijn er 4 mensen om het leven gekomen en is het politieke klimaat in het hele land tot het kookpunt gestegen.
Deze middag zal er in Santa Cruz een enorme mars gehouden worden. Hier worden een aantal dingen van de regering geist o.a.:
De grondwet wordt afgekeurd en zal op een legale manier beëindigd worden.
Een bepaalde wet moet worden ingetrokken over de belasting die wordt geheven voor de export van het gas.
Dit belastingpunt is als een bom ingeslagen. Normaal gesproken wordt deze belasting verdeeld onder de 9 departamenten (provincies) in het land. Met deze gelden werden projecten betaald voor gezondheid, wegenbouw, educatie, voedingsprojecten etc. Doordat de regering deze gelden meteen aan de gemeenten wil geven zullen provinciale projecten stil komen te liggen. Dit zal een enorme negatieve invloed hebben.
Zes van de negen departamenten hebben gezegd dat ze autonoom willen zijn. Dit houdt in dat de provinciale regering zelf bepaalt hoe ze de gelden die ze vanuit de regering ontvangen zullen besteden. Door deze gelden direct aan de gemeenten te geven wordt deze hele kwestie van de baan geveegd.
Tevens zijn er vele acties geweest van de president die niet goed zijn gevallen bij het volk. De connectie met de president van Venezuela, Hugo Chavez, is erg nauw. Hij is als een mentor voor Evo Morales. Dit doet "zeer" bij vele Bolivianen omdat ze daardoor eigenlijk bestuurd worden vanuit Venezuela. Het is duidelijk dat de president het niet erg nauw neemt met de huidige wetten. Zijn partij is socialistisch en dat probeert hij met man en macht door te voeren.
We hopen dat de rust snel weer keert. In Sucre zijn huizen, auto's en het politiebureau in vlammen opgegaan. Santa Cruz wordt als de grote tegenstander van Morales beschouwd.
Morgen zal er misschien een demonstratie zijn zodat er niemand gaat werken en zal er geen enkel voertuig op de weg te vinden zijn. Deze actie is een teken van eenheid en laat zien dat 6 van de 9 departamenten het niet eens zijn met wat de overheid aan het doen is. Frans die hier dus morgen een vergadering zou hebben zal weer opgesloten zijn voor een dag in zijn huis. Voor ons zijn de gevolgen te overzien. Maar stel je eens voor als vrachtwagenchauffeur.... Je staat een paar uur in de rij voor diesel met de kans dat er niks is als je aan de beurt bent. Morgen weer een werkeloze dag voor deze mensen en voor vele anderen.
dinsdag 27 november 2007
donderdag 15 november 2007
Hier en daar
Villa Tunari was geweldig. Erg groen en veel te zien.
Een dagje school:
Om 7 uur sta ik op, om half 8 begint de school (deze laatste weken voor ons 8 uur omdat de Bolivianen al vakantie hebben). Er wordt gezamenlijk begonnen met bijbellezen, zingen en bidden. Iedereen staat daarbij netjes in de rij bij zijn eigen klas. Op maandag zingen we 2 volksliederen erbij. Die van Santa Cruz en die van Bolivia. Santa Cruz is het departement waarin Loma Alta ligt. Daarbij wordt de vlag gehesen en staat iedereen netjes recht en met zijn armen naast zijn lichaam. Dan kunnen ze brullen hoor, wijs houden kunnen ze niet echt, dus is er een bandje waar de wijs op staat. Na de opening zoekt iedereen zijn klas op, ook wij drietjes. Om de 50 minuten gaat er een bel met als teken dat de les is afgelopen en dat een volgend uur begint. Soms moeten Adriaan en Aafke of een van de twee dan weg om mee te doen met hun Boliviaanse klas. Bijvoorbeeld met gym, handvaardigheid, godsdienst en computeren. Na die les komen ze weer terug bij mij. Als ze allebei weg zijn heb ik dus een uurtje vrij (dat is 1 keer in de week op dinsdagmiddag) en dan ga ik soms bij de Engelse les zitten om wat Spaans op te steken. Na schooltijd wordt er weer gezamenlijk geeindigd. Ik eet altijd thuis, maar er is ook de mogelijkheid om op school te eten. Om 10 uur ´s ochtends is er pauze en drink ik met alle leraren een bakje koffie of thee. Is er een verjaardag te vieren dan doen we dat ook om 10 uur (met veel eten, want dat is belangrijk hier). De kinderen spelen intussen buiten.
Na vier uur is er soms volleyballen of iets anders met de leraren, vaak zijn er ´s avonds feria´s of andere presentaties. En soms hebben we een feestdag op school, maar meestal zijn we met feestdagen vrij. Ik heb gisteren met Veronica geteld, maar Bolivia kent in ieder geval 20 feestdagen. Zoals : ´de boomdag, de dag van de zee, todos santos (dag van de doden), dag van Santa Cruz´ en zo zijn er nog veel meer. twee weken terug was het todos santos. Het is een katholiek/heidens feest en alle graven worden versierd met bloemen en er wordt eten voor de doden neergezet. Heel triest... Uiteraard eten de paarden en de varkens dat eten ´s nachts op.
Gisteren ben ik een rondje door het dorp wezen rijden met mijn scooter, fototoestel en Adriaan. Het was erg leuk om eens wat beter rond te kijken en de dingen in je op te nemen. Ik kom er ook steeds meer en meer achter hoe triest het leven van de meeste mensen hier is. Opa´s en oma´s die voor de kinderen moeten zorgen, maar te oud zijn om wat te doen. Armoede, de onwetendheid over de noodzakelijkheid van liefde krijgen en geven (en dan in het bijzonder over de Hoogste Liefde). De alleen gelaten kinderen, die wel te eten krijgen, maar geen aandacht. Vorige week was er ingebroken bij een van onze medewerkers. de daders? 2 kleine kinderen, die eerst glashard logen dat ze het niet gedaan hadden. Inmiddels is alles terug. Niet de inbraak, maar meer het lot van de kinderen ging mij aan het hart. Geen moeder in huis, een vader die meer bij don Roy (plaatselijke supermarkt anex cafe) zit dan thuis. De kinderen moeten maar zien hoe ze het rooien. Het is hier zoeken als naar een speld in een hooiberg naar een gewoon liefdevol compleet (papa, mama, kinderen) gezin. Ik schaamde me dat ik het zo goed heb. Dat heb ik nergens aan verdiend.
Zo ging ik wat schuchterder verder met mijn fototoestel, af en toe een praatje maken en beleefd vragen of je ergens een foto van mag maken. Ik wilde vandaag geen foto´s meer maken van de mensen die hard aan het werk zijn om de was met de hand te doen. Ik wilde geen smoezelige kinderbekkies meer op de foto, armzalige hutjes of andere dingen waarvan de mensen ook heus wel begrijpen dat het voor mij anders is dan voor de lokale bevolking hier. Ik heb wel wat leuke foto´s van een trotse mevrouw met haar winkeltje, een suikerrietpers, een rijstpeller en wat mooie natuur. Misschien dat ik er ooit nog eens foto´s van durf te maken, maar ik ben toch liever geen ramptoerist. Deze mensen hebben meer nodig dan pure nieuwsgierigheid van een buitenlander.
Nog twee weken voor ik naar Nederland kom. Hopelijk verloopt alles normaal want het rommelt wat in de vliegwereld. Ik heb er reuze veel zin in. Voor die tijd komt er waarschijnlijk geen blog meer, als ik in Nederland ben waarschijnlijk ook niet (of misschien eentje). Op dit moment ben ik nog drie weken vakantie in Bolivia aan het voorbereiden voor in januari. Mijn moeder komt namelijk mee als ik terug ga!
Tot februari!
Een dagje school:
Om 7 uur sta ik op, om half 8 begint de school (deze laatste weken voor ons 8 uur omdat de Bolivianen al vakantie hebben). Er wordt gezamenlijk begonnen met bijbellezen, zingen en bidden. Iedereen staat daarbij netjes in de rij bij zijn eigen klas. Op maandag zingen we 2 volksliederen erbij. Die van Santa Cruz en die van Bolivia. Santa Cruz is het departement waarin Loma Alta ligt. Daarbij wordt de vlag gehesen en staat iedereen netjes recht en met zijn armen naast zijn lichaam. Dan kunnen ze brullen hoor, wijs houden kunnen ze niet echt, dus is er een bandje waar de wijs op staat. Na de opening zoekt iedereen zijn klas op, ook wij drietjes. Om de 50 minuten gaat er een bel met als teken dat de les is afgelopen en dat een volgend uur begint. Soms moeten Adriaan en Aafke of een van de twee dan weg om mee te doen met hun Boliviaanse klas. Bijvoorbeeld met gym, handvaardigheid, godsdienst en computeren. Na die les komen ze weer terug bij mij. Als ze allebei weg zijn heb ik dus een uurtje vrij (dat is 1 keer in de week op dinsdagmiddag) en dan ga ik soms bij de Engelse les zitten om wat Spaans op te steken. Na schooltijd wordt er weer gezamenlijk geeindigd. Ik eet altijd thuis, maar er is ook de mogelijkheid om op school te eten. Om 10 uur ´s ochtends is er pauze en drink ik met alle leraren een bakje koffie of thee. Is er een verjaardag te vieren dan doen we dat ook om 10 uur (met veel eten, want dat is belangrijk hier). De kinderen spelen intussen buiten.
Na vier uur is er soms volleyballen of iets anders met de leraren, vaak zijn er ´s avonds feria´s of andere presentaties. En soms hebben we een feestdag op school, maar meestal zijn we met feestdagen vrij. Ik heb gisteren met Veronica geteld, maar Bolivia kent in ieder geval 20 feestdagen. Zoals : ´de boomdag, de dag van de zee, todos santos (dag van de doden), dag van Santa Cruz´ en zo zijn er nog veel meer. twee weken terug was het todos santos. Het is een katholiek/heidens feest en alle graven worden versierd met bloemen en er wordt eten voor de doden neergezet. Heel triest... Uiteraard eten de paarden en de varkens dat eten ´s nachts op.
Gisteren ben ik een rondje door het dorp wezen rijden met mijn scooter, fototoestel en Adriaan. Het was erg leuk om eens wat beter rond te kijken en de dingen in je op te nemen. Ik kom er ook steeds meer en meer achter hoe triest het leven van de meeste mensen hier is. Opa´s en oma´s die voor de kinderen moeten zorgen, maar te oud zijn om wat te doen. Armoede, de onwetendheid over de noodzakelijkheid van liefde krijgen en geven (en dan in het bijzonder over de Hoogste Liefde). De alleen gelaten kinderen, die wel te eten krijgen, maar geen aandacht. Vorige week was er ingebroken bij een van onze medewerkers. de daders? 2 kleine kinderen, die eerst glashard logen dat ze het niet gedaan hadden. Inmiddels is alles terug. Niet de inbraak, maar meer het lot van de kinderen ging mij aan het hart. Geen moeder in huis, een vader die meer bij don Roy (plaatselijke supermarkt anex cafe) zit dan thuis. De kinderen moeten maar zien hoe ze het rooien. Het is hier zoeken als naar een speld in een hooiberg naar een gewoon liefdevol compleet (papa, mama, kinderen) gezin. Ik schaamde me dat ik het zo goed heb. Dat heb ik nergens aan verdiend.
Zo ging ik wat schuchterder verder met mijn fototoestel, af en toe een praatje maken en beleefd vragen of je ergens een foto van mag maken. Ik wilde vandaag geen foto´s meer maken van de mensen die hard aan het werk zijn om de was met de hand te doen. Ik wilde geen smoezelige kinderbekkies meer op de foto, armzalige hutjes of andere dingen waarvan de mensen ook heus wel begrijpen dat het voor mij anders is dan voor de lokale bevolking hier. Ik heb wel wat leuke foto´s van een trotse mevrouw met haar winkeltje, een suikerrietpers, een rijstpeller en wat mooie natuur. Misschien dat ik er ooit nog eens foto´s van durf te maken, maar ik ben toch liever geen ramptoerist. Deze mensen hebben meer nodig dan pure nieuwsgierigheid van een buitenlander.
Nog twee weken voor ik naar Nederland kom. Hopelijk verloopt alles normaal want het rommelt wat in de vliegwereld. Ik heb er reuze veel zin in. Voor die tijd komt er waarschijnlijk geen blog meer, als ik in Nederland ben waarschijnlijk ook niet (of misschien eentje). Op dit moment ben ik nog drie weken vakantie in Bolivia aan het voorbereiden voor in januari. Mijn moeder komt namelijk mee als ik terug ga!
Tot februari!
maandag 29 oktober 2007
29 oktober
Ook op een zendingsveld wisselen blijde en droevige dagen zich af. Zo is er vorige week een zoontje geboren bij een van de medewerkers en vanochtend bereikte mij het bericht dat de vader van de dominee (die op verlof is naar Nederland en Amerika) na een kort ziekbed naar Huis is gegaan. Voor eeuwig gelukkig, dat is niet uit te spreken in woorden. Het vult je gedachten. Zal ik daar straks bij zijn? Hoe is het met de mensen van wie ik houd om mij heen, hoe is het met de mensen hier in het dorp. Hoeveel bidden wij voor ze, incl. ikzelf?
Verder zijn er zoals jullie misschien inmiddels opgemerkt hebben grote veranderingen gaande hier. De dominee gaat namelijk in april/mei het zendingsveld voorgoed verlaten. Een lege plaats in Loma Alta. Ik was erg verdrietig toen ik het hoorde. God gaat door met zijn werk zei de dominee zelf de zondag nadat het bekend geworden is en dat is ook zo, maar toch is het een groot gemis. Inmiddels hebben er advertenties gestaan voor nieuwe kerkelijk/zendingswerkers.
Op de zondagen ga ik steeds meer volgen van de preken en dat is super! Een vertaling is toch anders. Je mist toch wat. Gisteravond kon ik voor het eerst echt haast alles volgen. Ik heb alleen nog wel zoveel moeite met het volgen dat het opslaan en verwerken vervolgens wat lastiger wordt, maar er is dus hoop dat dat ook wel goed komt. De lessen met Veronica gaan ook nog steeds door. We zijn nu begonnen met de verleden tijd, maar eerlijk gezegd is dat al een stap te ver voor me want ik snap er echt werkelijk niks van en ik bak er ook nog niks van. De tegenwoordige tijd en verleden tijd zijn zo verschrikkelijk anders, ze lijken soms niet eens op elkaar. Om een voorbeeldje te noemen ´ik ga’ is ´(yo) voy´, maar ´ik ging’ is ´(yo) fuí´. Maar ik blijf mijn best doen en een gesprekje gaat tegenwoordig al redelijk al moet je geen diepgaande onderwerpen verwachten. Het gevolg daarvan is dat ik best weleens een goed gesprek mis. Met het team zit je ook te dicht op elkaar om veel mee te delen. Een beetje afstand is daarin wel goed. Maar gelukkig is er regelmatig mailcontact met (familie in) Nederland.
Gisteren hebben we het laatste uitje gehad van de jeugdverenigingen. Opnieuw naar het zwembad. Dat vind ik totaal niet erg, want ik kan er geen genoeg van krijgen met deze hitte. De jongens en meiden (+15) hadden het ook prima naar hun zin. Bij het zwembad is een basketballveld, een pooltafel, voetbalveld, soort picknickplaats, tafelvoetbal, enz. Het was weer erg gezellig en tussen de middag hebben we vlees gebraden, rijst gekookt en sla erbij gegeten. Echt genieten zo´n relaxt dagje tussendoor. Om vijf uur vertrokken we. Net toen we wilden vertrekken ging het verschrikkelijk hard regenen. We waren met drie auto´s en een microbus. Ik zat bij Sandra en Maarten in de auto. Door de regenval kwamen we op de terugweg vast te zitten met de bus en de auto in de modder. De auto van Derrick groef zich alleen maar verder in, dus was het even wachten tot Guido kon passeren. Die had gelukkig goede profielbanden en kwam er wel door. Nadat Guido de bus en de auto van Derrick eruit getrokken had gingen we verder met een slakken- en dronkenmansgang. De weg was een en al modder en het kostte nogal wat moeite om het beter berijdbare deel van de zandweg te bereiken. De kinderen hadden het elke keer als we wegschoven of een paar meter opzij reden ipv vooruit niet echt breed maar voor mij was het een avontuur. Volgens Sandra bij de prijs van het uitje inbegrepen :). Eenmaal thuis na drie uur was ik wel hondsmoe en ben ik vroeg naar bed gegaan.
Op school gaat het lekker. Vorige week was er een ´feria´ waarin alle klassen lieten zien hoe ze levende piramides bouwden. Aafke en Adriaan deden uiteraard ook mee. Foto´s volgen deze keer pas in december want het kost ongelooflijk veel moeite om ze op internet te krijgen. Ze hebben goed hun best gedaan en het resultaat was ook echt gaaf. Vooral de hoogste klassen stapelen best hoog en het is een wonder dat er nooit eentje zijn benen breekt. Daarna waren er presentaties van alle vakken. Ook van tekenen. Er waren echt prachtige schilderijen gemaakt. Echt kunst, ze zouden het met gemak zo kunnen verkopen en dat doen ze soms ook. Ik heb van Elizabeth een schilderij kado gekregen, een mooi schilderij met palmbomen in de avondzon. Je komt hem maar eens bewonderen als ik weer in Nederland ben.
Donderdag ga ik voor 3 dagjes op vakantie naar Villa Tunari (als ik t goed schrijf) .Het is daar nog een echt regenwoud gebied en verschrikkelijk warm (zo´n 40 graden schijnt normaal te zijn) maar ook verschrikkelijk mooie natuur. Ik heb er echt heel erg zin in. Jullie horen tegen die tijd wel hoe het geweest is. In die buurt wordt er veel coca verbouwd. O.a. nodig voor Coca-cola. Ik zie hier ook regelmatig mensen met een prop cocabladeren in hun wang. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe. En toen ik een week geleden erg ziek was en een verschrikkelijk zere buik had heb ik cocathee gedronken. Er wordt echter ook Cocaïne van gemaakt en daarom verbanderd de positie van cocaboeren vaak met degene die aan de macht is. Op dit moment is dat Evo Morales en die staat het verbouwen in bepaalde zones wel toe.
De leukste grap was dat een van onze medewerksters vertelde dat toen haar moeder op bezoek kwam en een zak cocabladeren zag liggen bij don Roy (de plaatselijke winkel) zei ´hey, zullen we vanavond spinazie eten?´
Tijd om weer te stoppen met schrijven, ik kan bezig blijven met vertellen. Volgende keer maar weer meer.
Verder zijn er zoals jullie misschien inmiddels opgemerkt hebben grote veranderingen gaande hier. De dominee gaat namelijk in april/mei het zendingsveld voorgoed verlaten. Een lege plaats in Loma Alta. Ik was erg verdrietig toen ik het hoorde. God gaat door met zijn werk zei de dominee zelf de zondag nadat het bekend geworden is en dat is ook zo, maar toch is het een groot gemis. Inmiddels hebben er advertenties gestaan voor nieuwe kerkelijk/zendingswerkers.
Op de zondagen ga ik steeds meer volgen van de preken en dat is super! Een vertaling is toch anders. Je mist toch wat. Gisteravond kon ik voor het eerst echt haast alles volgen. Ik heb alleen nog wel zoveel moeite met het volgen dat het opslaan en verwerken vervolgens wat lastiger wordt, maar er is dus hoop dat dat ook wel goed komt. De lessen met Veronica gaan ook nog steeds door. We zijn nu begonnen met de verleden tijd, maar eerlijk gezegd is dat al een stap te ver voor me want ik snap er echt werkelijk niks van en ik bak er ook nog niks van. De tegenwoordige tijd en verleden tijd zijn zo verschrikkelijk anders, ze lijken soms niet eens op elkaar. Om een voorbeeldje te noemen ´ik ga’ is ´(yo) voy´, maar ´ik ging’ is ´(yo) fuí´. Maar ik blijf mijn best doen en een gesprekje gaat tegenwoordig al redelijk al moet je geen diepgaande onderwerpen verwachten. Het gevolg daarvan is dat ik best weleens een goed gesprek mis. Met het team zit je ook te dicht op elkaar om veel mee te delen. Een beetje afstand is daarin wel goed. Maar gelukkig is er regelmatig mailcontact met (familie in) Nederland.
Gisteren hebben we het laatste uitje gehad van de jeugdverenigingen. Opnieuw naar het zwembad. Dat vind ik totaal niet erg, want ik kan er geen genoeg van krijgen met deze hitte. De jongens en meiden (+15) hadden het ook prima naar hun zin. Bij het zwembad is een basketballveld, een pooltafel, voetbalveld, soort picknickplaats, tafelvoetbal, enz. Het was weer erg gezellig en tussen de middag hebben we vlees gebraden, rijst gekookt en sla erbij gegeten. Echt genieten zo´n relaxt dagje tussendoor. Om vijf uur vertrokken we. Net toen we wilden vertrekken ging het verschrikkelijk hard regenen. We waren met drie auto´s en een microbus. Ik zat bij Sandra en Maarten in de auto. Door de regenval kwamen we op de terugweg vast te zitten met de bus en de auto in de modder. De auto van Derrick groef zich alleen maar verder in, dus was het even wachten tot Guido kon passeren. Die had gelukkig goede profielbanden en kwam er wel door. Nadat Guido de bus en de auto van Derrick eruit getrokken had gingen we verder met een slakken- en dronkenmansgang. De weg was een en al modder en het kostte nogal wat moeite om het beter berijdbare deel van de zandweg te bereiken. De kinderen hadden het elke keer als we wegschoven of een paar meter opzij reden ipv vooruit niet echt breed maar voor mij was het een avontuur. Volgens Sandra bij de prijs van het uitje inbegrepen :). Eenmaal thuis na drie uur was ik wel hondsmoe en ben ik vroeg naar bed gegaan.
Op school gaat het lekker. Vorige week was er een ´feria´ waarin alle klassen lieten zien hoe ze levende piramides bouwden. Aafke en Adriaan deden uiteraard ook mee. Foto´s volgen deze keer pas in december want het kost ongelooflijk veel moeite om ze op internet te krijgen. Ze hebben goed hun best gedaan en het resultaat was ook echt gaaf. Vooral de hoogste klassen stapelen best hoog en het is een wonder dat er nooit eentje zijn benen breekt. Daarna waren er presentaties van alle vakken. Ook van tekenen. Er waren echt prachtige schilderijen gemaakt. Echt kunst, ze zouden het met gemak zo kunnen verkopen en dat doen ze soms ook. Ik heb van Elizabeth een schilderij kado gekregen, een mooi schilderij met palmbomen in de avondzon. Je komt hem maar eens bewonderen als ik weer in Nederland ben.
Donderdag ga ik voor 3 dagjes op vakantie naar Villa Tunari (als ik t goed schrijf) .Het is daar nog een echt regenwoud gebied en verschrikkelijk warm (zo´n 40 graden schijnt normaal te zijn) maar ook verschrikkelijk mooie natuur. Ik heb er echt heel erg zin in. Jullie horen tegen die tijd wel hoe het geweest is. In die buurt wordt er veel coca verbouwd. O.a. nodig voor Coca-cola. Ik zie hier ook regelmatig mensen met een prop cocabladeren in hun wang. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe. En toen ik een week geleden erg ziek was en een verschrikkelijk zere buik had heb ik cocathee gedronken. Er wordt echter ook Cocaïne van gemaakt en daarom verbanderd de positie van cocaboeren vaak met degene die aan de macht is. Op dit moment is dat Evo Morales en die staat het verbouwen in bepaalde zones wel toe.
De leukste grap was dat een van onze medewerksters vertelde dat toen haar moeder op bezoek kwam en een zak cocabladeren zag liggen bij don Roy (de plaatselijke winkel) zei ´hey, zullen we vanavond spinazie eten?´
Tijd om weer te stoppen met schrijven, ik kan bezig blijven met vertellen. Volgende keer maar weer meer.
vrijdag 12 oktober 2007
Zorgen en op schoolreis in een vrachtwagen
Zo, tijd om weer eens iets te schrijven. Een week geleden vond ik dat er te weinig was gebeurd om te melden, dat zal in de toekomst misschien meer gebeuren. Je omgeving wordt voor jezelf toch gewoner. Vlak na mijn verjaardag heb ik best wel erge heimwee gehad. Ik verlangde er zo naar om eens even ´s avonds normaal over straat te kunnen lopen met een lekker fris windje door je haren. Om even wat water te zien, zoals de maas of nog beter de zee. Om even gewoon te kunnen praten met de mensen en zo meer. Er waren ook wat vervelende dingetjes voorgevallen en dan heb je toch sneller het idee van ´wat doe ik hier?´ Gelukkig gaat het op dit moment een stuk beter en kan ik wel weer genieten van de dingen. Het warme weer eist op den duur wel zijn tol van je als je niet een beetje op jezelf let. Wie mij kent zal ook vast wel weten dat ik graag hard doorren i.p.v. alles op mijn gemakje te doen. De cultuur is hier echter helemaal niet ingesteld op mensen die iets vlug willen. Wachten is hier heel normaal. Verder heb je je zorgen over thuis (als er iemand in het ziekenhuis ligt, wat de afgelopen tijd 2 keer is gebeurd) kun je er niet even heen en dan voel je de afstand extra goed. Ook de andere ´collega´s´ van ´the Mission´ voelen die afstand soms goed. Zo is de vader van een van hen erg ziek en heeft niet lang meer te leven. Moeilijk hoor! Verder is de belijdenis vorige week niet doorgegaan omdat het meisje wat gedoopt zou worden ´s avonds (21 jaar) ernstig ziek is en in het ziekenhuis ligt. Ze heeft iets aan haar nieren en heel erg veel hoop is er niet. De mensen moeten hier alle medicijnen e.d. zelf gaan kopen en betalen.Daarna ga je naar het ziekenhuis, geef je de medicijnen af en dan mag je hopen dat ze ook echt voor jou gezondheid gebruikt worden. Haar moeder zou ´s ochtends belijdenis doen. Ze heeft al veel te verwerken gehad afgelopen jaar (man overleden, vijandige familie omdat ze christin is, broer leeft niet meer) Willen jullie ook voor deze mensen bidden? Het werk op het zendingsveld is nu eenmaal niet altijd makkelijk en als je er bent ervaar je wat het inhoud. Ik heb ook echt bewondering voor de mensen die hier al meer dan 5 a 6 jaar werken. Het zijn echte tropenjaren...
Vandaag ben ik na 4,5 week weer een keer in de stad, daar was ik ook echt aan toe. Vandaag heb ik de nodige boodschappen gedaan en morgen ga ik samen met Veronica en Mariela naar een hele grote markt. Daar heb ik echt zin in. Veronica geeft me nog steeds Spaanse les en van de week merkte ik dat ik ongemerkt toch wel meer opgepikt heb dan ik dacht. Ik kon ineens gesprekjes voeren. Daar ben ik dan ook echt dankbaar voor want niets kunnen zeggen is heel frustrerend. De frustratie zal nog wel een poosje duren, maar is zo toch heel wat minder. Woensdag hebben we schoolreis gehad. We zouden met een bus gaan maar die kwam niet opdagen. Uiteindelijk werd er een vrachtwagen aangehouden en daar gingen de kinderen gewoon achterin. Tja, in Nederland geeft dat toch wat rare associaties, maar hier kan dat best. De kinderen hebben genoten van het uitje naar het zwembad.Tussen de middag hebben we kip gebraden en rijst en groente erbij gegeten.Het was echt een geslaagd schoolreisje! Op de terugweg naar huis zie je een hoop mooie dieren(vossen, toekans, ander soort vogels) en dat is ook echt genieten.
Er blijven veel dingen waar je je over verbaasd. Zo heb ik gisteren zomaar een poosje buiten gestaan en geluisterd naar alle geluiden. Kikkers, en veel andere geluiden die ik niet thuis kan brengen. Vogels, apen? Ik weet het echt niet. Dan kijk je naar boven en zie je een sterrenhemel die er echt anders uitziet dan thuis (nee de sterren zijn hier niet oranje ofzo). Ook in de stad. Ik ging vandaag met de taxi. Veel chauffeurs hebben een tuinstoel in hun auto laten zetten, dat zit lekkerder. Het is echt zo´n raar gezicht. Ze laten hier ook overal de hoezen omzitten (auto´s, motors, enzo) om te laten zien dat het nieuw is.
Vanaf maandag woon ik in het huis van de dominee die op verlof gaat. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik had namelijk wel mijn crossbrommertje, maar erg veilig voelde ik me niet waar ik eerst woonde. Het is aan het eind van het dorp en de lantaarns doen het daar niet. Het is dus echt heel donker. Verder zijn de mannen die hier ´s avonds over straat lopen niet altijd even prettig tegen je. Vanaf maandag woon ik dus dicht bij school en de kerk, heerlijk hoor. Verder is het hier momenteel een graad of 20 en hebben we dus weer een soer (of hoe je dat ook mag schrijven). Vorige week is er voor het eerst sinds 2 maanden regen gevallen en dat was heerlijk! Van mij mag het nog even zo blijven want ik geniet hiervan! De rook is gelukkig verdwenen met de regen en dat is echt fijn want het was flink benauwd. Als ik de balans opmaak moet ik zeggen dat God toch echt goed voor ons/mij zorgt. Hij geeft de dingen op zijn tijd.
Vanaf nu heb ik ook wat foto´s online staan. Nog geen brommerfoto´s, maar wel van mijn huis, school, uitje van de kerk en mijn verjaardag. De foto´s van Ecuador staan daar trouwens ook online voor wie daar nog nieuwsgierig naar was. Veel plezier met kijken! http://good-times.webshots.com/album/560591855qnhTEJ
Vandaag ben ik na 4,5 week weer een keer in de stad, daar was ik ook echt aan toe. Vandaag heb ik de nodige boodschappen gedaan en morgen ga ik samen met Veronica en Mariela naar een hele grote markt. Daar heb ik echt zin in. Veronica geeft me nog steeds Spaanse les en van de week merkte ik dat ik ongemerkt toch wel meer opgepikt heb dan ik dacht. Ik kon ineens gesprekjes voeren. Daar ben ik dan ook echt dankbaar voor want niets kunnen zeggen is heel frustrerend. De frustratie zal nog wel een poosje duren, maar is zo toch heel wat minder. Woensdag hebben we schoolreis gehad. We zouden met een bus gaan maar die kwam niet opdagen. Uiteindelijk werd er een vrachtwagen aangehouden en daar gingen de kinderen gewoon achterin. Tja, in Nederland geeft dat toch wat rare associaties, maar hier kan dat best. De kinderen hebben genoten van het uitje naar het zwembad.Tussen de middag hebben we kip gebraden en rijst en groente erbij gegeten.Het was echt een geslaagd schoolreisje! Op de terugweg naar huis zie je een hoop mooie dieren(vossen, toekans, ander soort vogels) en dat is ook echt genieten.
Er blijven veel dingen waar je je over verbaasd. Zo heb ik gisteren zomaar een poosje buiten gestaan en geluisterd naar alle geluiden. Kikkers, en veel andere geluiden die ik niet thuis kan brengen. Vogels, apen? Ik weet het echt niet. Dan kijk je naar boven en zie je een sterrenhemel die er echt anders uitziet dan thuis (nee de sterren zijn hier niet oranje ofzo). Ook in de stad. Ik ging vandaag met de taxi. Veel chauffeurs hebben een tuinstoel in hun auto laten zetten, dat zit lekkerder. Het is echt zo´n raar gezicht. Ze laten hier ook overal de hoezen omzitten (auto´s, motors, enzo) om te laten zien dat het nieuw is.
Vanaf maandag woon ik in het huis van de dominee die op verlof gaat. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik had namelijk wel mijn crossbrommertje, maar erg veilig voelde ik me niet waar ik eerst woonde. Het is aan het eind van het dorp en de lantaarns doen het daar niet. Het is dus echt heel donker. Verder zijn de mannen die hier ´s avonds over straat lopen niet altijd even prettig tegen je. Vanaf maandag woon ik dus dicht bij school en de kerk, heerlijk hoor. Verder is het hier momenteel een graad of 20 en hebben we dus weer een soer (of hoe je dat ook mag schrijven). Vorige week is er voor het eerst sinds 2 maanden regen gevallen en dat was heerlijk! Van mij mag het nog even zo blijven want ik geniet hiervan! De rook is gelukkig verdwenen met de regen en dat is echt fijn want het was flink benauwd. Als ik de balans opmaak moet ik zeggen dat God toch echt goed voor ons/mij zorgt. Hij geeft de dingen op zijn tijd.
Vanaf nu heb ik ook wat foto´s online staan. Nog geen brommerfoto´s, maar wel van mijn huis, school, uitje van de kerk en mijn verjaardag. De foto´s van Ecuador staan daar trouwens ook online voor wie daar nog nieuwsgierig naar was. Veel plezier met kijken! http://good-times.webshots.com/album/560591855qnhTEJ
donderdag 27 september 2007
verjaardag in een ander werelddeel y más
Gisteren ben ik weer een jaartje ouder geworden. Nu, ik voelde me echt jarig! ´s ochtends belde mijn moeder, mijn zus en nog iemand. Dat was echt leuk… Toen snel de traktatie klaargemaakt. Vandaag hoefde ik niet naar de capilla ( de opening die 1 keer in de week in de kerk gebeurt). Dat was maar gelukkig ook want ik had de tijd hard nodig. Op school was de hele klas versierd. We hebben gezellig spelletjes gedaan zoals snoephappen e.d.. Ik kon niet normaal buiten lopen zonder dat de jongens me toe wilde zingen en om torta vroegen. Toen was het alweer 10 uur. Tijd om de taart aan te snijden in de lerarenkamer. Profesora Ursula had speciaal voor mij spicy caketjes en andere dingen gebakken, echt lief! Zelf had ik een grote taart besteld en drinken meegenomen. Er werd eerst voor me gezongen, daarna feliciteerde ze me allemaal om de beurt. Dat gaat grappig, de vrouwen geven je zoen en omhelzen je en nemen dan je hand en steken een verhaal van een half uur af, haha. De mannen geven je een hand en geven wat klapjes op je rug (ze omhelzen je dus niet helemaal), degene die iets minder verlegen zijn durven er een zoen bij te geven. Echt zo maf. Goed, toen was het uiteraard tijd voor die lekkere taart met pudding en aardbeien. Maar ik moest wel als eerste een hapje nemen, dat hoort zo volgens hen. Ik wilde dus een stukje eraf snijden, nee dat moest echt zonder handen, gewoon ´hap´. Ik dacht ´ik ben gek, dan duwen ze me in de taart natuurlijk´. Ik wilde dus niet en vroeg wel 3 keer of ze me dan echt niet in de taart zouden duwen. Nee dat zouden ze echt niet doen zeiden ze allemaal en Mirtha stond er vervaarlijk met een pollepel bij te zwaaien. Maar ik moest nu wel echt een hapje nemen, ja echt waar. En jawel hoor, daar ging ik, baf, met volle vaart in de taart. Haha, ik zat er echt hélemaal onder. Ik trok namelijk mijn hoofd niet terug zo goed gelovig als ik was en ik was de eerste die jarig was van de profesores. Nadat ik mezelf weer wat opgepoetst had kon ik dus ook genieten van mijn taart en daarna heb ik in de klas video gekeken en nog wat spelletjes gedaan. Van de leraren kreeg ik een leuke kaart waar iedereen wat opgeschreven had en van Mirtha kreeg ik schattige oorbelletjes, echt heel lief! Van de kids kreeg ik een cdhoesje (met de Boliviaanse kleuren erin verwerkt) en een brievenopener (uitgesneden houtwerk).
Tussen de middag was ik uitgenodigd bij de dominee en heb ik heerlijke lasagne gegeten en wederom was het enorm gezellig daar. Voor eind van de middag en ´s avonds was ik uitgenodigd bij Veronica. Ze heeft heerlijke ommeletten voor me gebakken en van haar kreeg ik een gehaakt tasje. Ze had Mariella ook uitgenodigd en van haar kreeg ik een shirt met de Boliviaanse vlag erop en een tekst erop (zoiets als ´ik houd van mijn land´ enzo). Het was supergezellig en ik voelde me zo enorm verwend. Echt een dag om dankbaar op terug te kijken!
Maandag was het dag van de student en vrijdag was het dag van Santa Cruz, daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. Op school was er drinken en cake en er moest gemarcheerd worden. Het was zo enorm gruwelijk warm en maar gedichtjes voorlezen en volksliedjes zingen en vlaggen hijsen enzo. Ik was het spuugzat op den duur. Maar alles wat je kunt vieren moet hier gevierd worden. Liefst zo officieel en uitgebreid mogelijk.
Toen ik vrijdags thuis kwam was de tuinjongen (Alberto) bezig in de tuin en hij liet me een stuk slangenhuid zien die in de tuin lag. Volgens hem moest de slang nog in mijn tuin zitten en moest ik maar niet met mijn blote voeten door het gras gaan lopen. Nu doe ik dat toch al niet, dus dat scheelt. Wel zijn mijn sandalen momenteel bij de plaatselijke schoenmaker in de maak en loop ik lekker hele dagen op slippers.
Vanavond hadden we een meeting met de deputaten. Morgen komen ze bij me eten en zondag is het dopen en belijdenis doen. Vandaag kon ik voor het eerst weer op mijn brommertje rijden. Hij is weer gemaakt, gelukkig!
Nog iets grappigs. Ik ging mijn taart vandaag betalen en gaf het geld aan de vrouw die de taart had gemaakt. Ik zei er bij ´por favor, para pecar´ ik had echter moeten zeggen ´para pagar´ het scheelt maar een beetje, maar de betekenis is ietsje anders. Ik zei nu ´alsjeblieft, om te zondigen´ in plaats van ´alsjeblieft, om te betalen´. Het vrouwtje knikte me echter vriendelijk toe en zei netjes ´mucho gracias´. Ze lachtte me absoluut niet uit. Pas toen Nelly vroeg wat ik dan had gezegd kwam ik erachter doordat ze keihard begon te lachen. Tja, als ze lachen zit het meestal niet helemaal goed. Maar ik lach vrolijk mee, ze snappen me toch wel. Haha.
Tussen de middag was ik uitgenodigd bij de dominee en heb ik heerlijke lasagne gegeten en wederom was het enorm gezellig daar. Voor eind van de middag en ´s avonds was ik uitgenodigd bij Veronica. Ze heeft heerlijke ommeletten voor me gebakken en van haar kreeg ik een gehaakt tasje. Ze had Mariella ook uitgenodigd en van haar kreeg ik een shirt met de Boliviaanse vlag erop en een tekst erop (zoiets als ´ik houd van mijn land´ enzo). Het was supergezellig en ik voelde me zo enorm verwend. Echt een dag om dankbaar op terug te kijken!
Maandag was het dag van de student en vrijdag was het dag van Santa Cruz, daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. Op school was er drinken en cake en er moest gemarcheerd worden. Het was zo enorm gruwelijk warm en maar gedichtjes voorlezen en volksliedjes zingen en vlaggen hijsen enzo. Ik was het spuugzat op den duur. Maar alles wat je kunt vieren moet hier gevierd worden. Liefst zo officieel en uitgebreid mogelijk.
Toen ik vrijdags thuis kwam was de tuinjongen (Alberto) bezig in de tuin en hij liet me een stuk slangenhuid zien die in de tuin lag. Volgens hem moest de slang nog in mijn tuin zitten en moest ik maar niet met mijn blote voeten door het gras gaan lopen. Nu doe ik dat toch al niet, dus dat scheelt. Wel zijn mijn sandalen momenteel bij de plaatselijke schoenmaker in de maak en loop ik lekker hele dagen op slippers.
Vanavond hadden we een meeting met de deputaten. Morgen komen ze bij me eten en zondag is het dopen en belijdenis doen. Vandaag kon ik voor het eerst weer op mijn brommertje rijden. Hij is weer gemaakt, gelukkig!
Nog iets grappigs. Ik ging mijn taart vandaag betalen en gaf het geld aan de vrouw die de taart had gemaakt. Ik zei er bij ´por favor, para pecar´ ik had echter moeten zeggen ´para pagar´ het scheelt maar een beetje, maar de betekenis is ietsje anders. Ik zei nu ´alsjeblieft, om te zondigen´ in plaats van ´alsjeblieft, om te betalen´. Het vrouwtje knikte me echter vriendelijk toe en zei netjes ´mucho gracias´. Ze lachtte me absoluut niet uit. Pas toen Nelly vroeg wat ik dan had gezegd kwam ik erachter doordat ze keihard begon te lachen. Tja, als ze lachen zit het meestal niet helemaal goed. Maar ik lach vrolijk mee, ze snappen me toch wel. Haha.
woensdag 19 september 2007
19 september (ma, gefeliciteerd!)
Dat wat was zal in wat komt verdwijnen… Zo lijken de dagen hier zich ook aan één te rijgen. Dat wat was weet je soms niet eens meer door wat er nu is en door wat er komt. Er gebeurt zoveel om je heen. Zoveel geluiden, woorden, geuren (niet altijd even frisse met al die mestvarkens hier, haha), zoveel gezichten, zoveel gevoelens.
Vanochtend heb ik hard gewerkt met de kinderen, doorgegaan tot even na half 1, zodoende ben ik nu al vrij en heb ik tijd om een stukje te schrijven. Op school hebben we een flink tempo omdat het weer steeds warmer wordt en je nu soms ´s middags al geen zin meer hebt om iets te doen. Gelukkig gaat het tot nu toe wel, al is het weleens flink zweten.
Vandaag geen verjaardag van mijn moeder in Nederland, maar een telefoontje om zeven uur om te feliciteren en een pakketje wat onderweg is.
Zacht gestommel in de gang maakt me duidelijk dat Margarita (één van mijn twee schoonmaaksters) er is. Ze gaat altijd haar eigen gangetje. Werkt niet zo hard maar is wel erg vriendelijk. Gisteravond ben ik vroeg naar bed gegaan dus ik heb weer energie voor twee. Vrijdag ben ik mee geweest met de meisjes van de kerk. Waterfietsen en zwemmen. Het water was heerlijk want het was weer eens verschrikkelijk warm. De Bolivianen vonden het echter erg koud en wilden er eerst niet in. Uiteindelijk kwamen ze toch wel, maar ze konden op een paar na geen van allen zwemmen. Samen met Nelly (vrouw van ds Hofman) heb ik ze een zwemles gegeven. Het was echt heel komisch, maar uiteindelijk lukte ze het wel om het hoofd boven water te houden. We waren laat thuis (ze weten heel goed wat te laat komen en wachten is hier), maar het was erg gezellig.
Ik zal nog even kort vertellen over het uitje van de kerk. ’s Ochtends zijn we naar een koffieplantage geweest. De koffie wordt er ook verwerkt als het daar de geschikte tijd voor is. Nu stond de fabriek stil. ’s Middags zijn we naar een rivier geweest met een klein strandje erbij en daar hebben we heerlijk gevolleybald en gevoetbald. De kinderen speelden heerlijk in het water, met de modder en in het zand. Hendrik, die volgend jaar hier zal komen wonen en werken (micro-krediet en ander economische doelen realiseren) was net die dag aangekomen.
Op dit moment is het verlenen van micro-krediet al een eindje door Oikonomos op touw gezet. De hutten hier worden van leem en palmbladeren gemaakt. In de palmbladeren zitten echter beestjes waardoor je hartproblemen kunt krijgen. Mensen overlijden ook hierdoor soms al erg jong. Door de mensen die nog een hut hebben met palmbladeren micro-krediet te verlenen (uitgestreken over een hoop jaren) kunnen ook de armste mensen hun dak vervangen door dakpannen. Nadeel hiervan is dat palmbladeren veel koeler zijn. Maar het is het één of het ander…
Warm is het hier zeker. De regen blijft nog steeds uit. Niet dat ík daar nu zo naar verlang, maar het is overal echt kurkdroog. Er is weinig eten meer voor de dieren. Als de cañatruck voorbijkomt hebben ze weer lekker wat te smikkelen. En smekken doen die beesten! Als de caña (suikerriet) gaat rotten stinkt het verschrikkelijk dus laat de paarden en varkens het maar opeten. Een paar maanden geleden is er een truck met caña omgevallen, je begrijpt wel dat het erg druk was op die plaats met smikkelende vieze varkens en paarden. Ze gaan ook geen centimeter om als ze aan het eten zijn. Anders zijn de varkens wel eerder bang van jou dan dat jij bang van hen hoeft te zijn.
Volgende week komt er een deputatie van de zending op visite in LA en zal er belijdenis van het geloof worden afgelegd door enkele mensen. Een bijzonder moment en tegelijkertijd ook het teken dat God hier door gaat met zijn werk ondanks dat er misschien mensen weggaan. Zijn woord blijft (daar preekte de dominee zondag ook over). Vanochtend hadden we zoals gewoonlijk de opening van de dag in de kerk. Heerlijk om eens even lekker te zingen met elkaar (maar oehhh wat zingen ze verschrikkelijk vals) en naar Gods woord te luisteren (al heb ik nog steeds vertaling nodig).
Het is tijd om weer een eind aan dit verhaal te breien want Veronica wacht op me want de Spaanse lessen heb ik hard nodig. Ik kan nog steeds niet echt een gesprekje voeren al versta ik al iets meer (vandaag de 2e les want vorige week was ze naar de stad) en mijn brommertje is kapot. De ketting is gebroken. Hopelijk heb ik hem snel weer terug uit de reparatie want het is toch wel erg lekker.
Weer bedankt voor alle mailtjes en berichtjes die jullie achterlieten. Dat is altijd erg leuk!
Vanochtend heb ik hard gewerkt met de kinderen, doorgegaan tot even na half 1, zodoende ben ik nu al vrij en heb ik tijd om een stukje te schrijven. Op school hebben we een flink tempo omdat het weer steeds warmer wordt en je nu soms ´s middags al geen zin meer hebt om iets te doen. Gelukkig gaat het tot nu toe wel, al is het weleens flink zweten.
Vandaag geen verjaardag van mijn moeder in Nederland, maar een telefoontje om zeven uur om te feliciteren en een pakketje wat onderweg is.
Zacht gestommel in de gang maakt me duidelijk dat Margarita (één van mijn twee schoonmaaksters) er is. Ze gaat altijd haar eigen gangetje. Werkt niet zo hard maar is wel erg vriendelijk. Gisteravond ben ik vroeg naar bed gegaan dus ik heb weer energie voor twee. Vrijdag ben ik mee geweest met de meisjes van de kerk. Waterfietsen en zwemmen. Het water was heerlijk want het was weer eens verschrikkelijk warm. De Bolivianen vonden het echter erg koud en wilden er eerst niet in. Uiteindelijk kwamen ze toch wel, maar ze konden op een paar na geen van allen zwemmen. Samen met Nelly (vrouw van ds Hofman) heb ik ze een zwemles gegeven. Het was echt heel komisch, maar uiteindelijk lukte ze het wel om het hoofd boven water te houden. We waren laat thuis (ze weten heel goed wat te laat komen en wachten is hier), maar het was erg gezellig.
Ik zal nog even kort vertellen over het uitje van de kerk. ’s Ochtends zijn we naar een koffieplantage geweest. De koffie wordt er ook verwerkt als het daar de geschikte tijd voor is. Nu stond de fabriek stil. ’s Middags zijn we naar een rivier geweest met een klein strandje erbij en daar hebben we heerlijk gevolleybald en gevoetbald. De kinderen speelden heerlijk in het water, met de modder en in het zand. Hendrik, die volgend jaar hier zal komen wonen en werken (micro-krediet en ander economische doelen realiseren) was net die dag aangekomen.
Op dit moment is het verlenen van micro-krediet al een eindje door Oikonomos op touw gezet. De hutten hier worden van leem en palmbladeren gemaakt. In de palmbladeren zitten echter beestjes waardoor je hartproblemen kunt krijgen. Mensen overlijden ook hierdoor soms al erg jong. Door de mensen die nog een hut hebben met palmbladeren micro-krediet te verlenen (uitgestreken over een hoop jaren) kunnen ook de armste mensen hun dak vervangen door dakpannen. Nadeel hiervan is dat palmbladeren veel koeler zijn. Maar het is het één of het ander…
Warm is het hier zeker. De regen blijft nog steeds uit. Niet dat ík daar nu zo naar verlang, maar het is overal echt kurkdroog. Er is weinig eten meer voor de dieren. Als de cañatruck voorbijkomt hebben ze weer lekker wat te smikkelen. En smekken doen die beesten! Als de caña (suikerriet) gaat rotten stinkt het verschrikkelijk dus laat de paarden en varkens het maar opeten. Een paar maanden geleden is er een truck met caña omgevallen, je begrijpt wel dat het erg druk was op die plaats met smikkelende vieze varkens en paarden. Ze gaan ook geen centimeter om als ze aan het eten zijn. Anders zijn de varkens wel eerder bang van jou dan dat jij bang van hen hoeft te zijn.
Volgende week komt er een deputatie van de zending op visite in LA en zal er belijdenis van het geloof worden afgelegd door enkele mensen. Een bijzonder moment en tegelijkertijd ook het teken dat God hier door gaat met zijn werk ondanks dat er misschien mensen weggaan. Zijn woord blijft (daar preekte de dominee zondag ook over). Vanochtend hadden we zoals gewoonlijk de opening van de dag in de kerk. Heerlijk om eens even lekker te zingen met elkaar (maar oehhh wat zingen ze verschrikkelijk vals) en naar Gods woord te luisteren (al heb ik nog steeds vertaling nodig).
Het is tijd om weer een eind aan dit verhaal te breien want Veronica wacht op me want de Spaanse lessen heb ik hard nodig. Ik kan nog steeds niet echt een gesprekje voeren al versta ik al iets meer (vandaag de 2e les want vorige week was ze naar de stad) en mijn brommertje is kapot. De ketting is gebroken. Hopelijk heb ik hem snel weer terug uit de reparatie want het is toch wel erg lekker.
Weer bedankt voor alle mailtjes en berichtjes die jullie achterlieten. Dat is altijd erg leuk!
maandag 10 september 2007
maandag 10 september 18:15 uur
Schakelen verloopt nog niet vlekkeloos maar verder ben ik erg blij met mijn brommertje! De Jongens hier lachen een beetje om me en bekijken me eens. Een blanke vrouw op een brommer door het dorp, het schijnt erg lachwekkend te zijn. Ach ja, daar wennen ze wel aan. Net als ik hier al een beetje wen. Een klein beetje! Zaterdag heb ik een lesje rijden gehad van Alexander (zn van ds Hofman) en die moest er ook wel om lachen. Soms duurt het even voor ik hem aangetrapt krijg bijvoorbeeld of ik houd het gas vast terwijl ik schakel en dan schiet ik vooruit, haha. Het is wel een leuk ding hoor. Komt ook de volgende keer bij de foto´s.
Afgelopen vrijdag ben ik weer naar de stad geweest, maar foto´s uploaden lukt niet. De internetverbinding is ook in de stad (in internetcafé´s) te laag, helaas. In een goed hotel lukt het wel, maar daar zit ik ook niet elke dag. In de stad had ik ook een paar leuke schoenen gekocht omdat ik dagelijks op mijn sandaaltjes loop. Kom ik thuis, zijn ze een maat te groot, haha. Ik had al de hele ochtend van hot naar her lopen rennen in de stad en het was erg warm. Mijn voeten waren dus zo opgezet dat ik ineens een maat groter aanmoest zonder dat ik daar erg in had. Helaas, pindakaas, volgende keer dus te kleine schoenen kopen na een ochtend winkelen. Verder wat kleine dingetjes gekocht zoals punaises, schriften, simkaart (maar ik ben mijn oplader vergeten, ook handig), cd´s om te branden, kaarten, witte blouse voor school en zo nog meer. ´s Middags de supermarkt en om een uur of 4 a half 5 hobbelden we weer terug over de zandweg naar Loma Alta. Reken maar dat ik ook dit keer weer gebroken was. De hitte, het lopen, het ongemakkelijk rijden een uur lang terwijl je moe bent en bij thuiskomst je boodschappen nog eens op moeten ruimen. Klagen heb ik echter niet want ik doe boodschappen waar sommige mensen hier alleen van kunnen dromen en waarvan ik denk ´dat is goedkoop!´. Sommige dingen zijn hier weer duurder. Zo heb ik een waterkoker gekocht omdat ik het toch wel lekker vind om af en toe een theetje te drinken.
Ook de schoonmaakster verdienen hier niet veel. Ze krijgen 50 eurocent per uur en dat is voor hen een heel redelijk bedrag. Ik ben blij dat ik er 2 heb, want na schooltijd ben ik soms bekaf door de warmte. In Nederland had ik een airco in de klas voor als het warm weer was, hier is het haast altijd warm, maar ik moet het toch echt zonder doen.
Zaterdagochtend ben ik bij Veronica geweest en heb ik Spaanse les gehad. Dat was erg gezellig. Ze is lerares Engels en is van mijn leeftijd, dat communiceert dus makkelijk. Inmiddels ken ik de werkwoorden: ´trabajar, vivir, estar, ser, comer, estudiar, reír, hablar, caminar, ir, mirar, ver, gustar en tener´ en hun vervoegingen. Oftewel, werken, leven, zijn (in veranderende situaties), zijn (in blijvende situaties) , eten, studeren, lachen, praten, lopen, gaan, kijken, zien, houden van en hebben. Sommige vervoegingen zijn lastig maar als je eenmaal wat werkwoorden weet versta je een hoop meer. Woordjes leer ik makkelijker tussendoor.
Dinsdag ben ik bij Mirtha wezen eten (zij spreekt ook goed Engels) en ook dat was erg gezellig. De mensen hier zijn absoluut altijd erop uit om je goed te laten voelen. Binnenkort nodig ik ze uit om hier langs te komen.
Momenteel begint alles te bezinken en ben ik soms erg moe. Ik woon alleen, een eindje van de andere Nederlandse sprekende mensen af. Ze doen allemaal hun best om me niet alleen te laten voelen en dat lukt ze aardig. Toch heb ik veel tijd om na te denken en dat is soms niet prettig. Bidden helpt altijd! Maar daar heb je niet altijd even helder het zicht op. Je bent moe van een dag werken, de hitte, de inspanning om andere mensen te verstaan, te begrijpen en dan voel je je moeheid ineens. Je denkt na over hoe God hier werkt en soms wordt je moedeloos omdat het overal hetzelfde is waar mensen wonen. Maar altijd weer laat God me weten ´Ik sta boven dit alles, Ik ben veel machtiger dan jij denkt!´. Bidden jullie nog steeds mee voor het werk hier? De gebrokenheid onder mensen is overal ter wereld groot en ik ben heus niet pessimistisch, maar soms komt het zo op me af! Dan verlang ik naar de volmaaktheid die alleen bij God te vinden is en dan zou ik willen dat de Heere-Jezus snel terugkomt. Maar dan denk ik er gelijk achter aan: ´Niet voordat deze mensen Uw liefde hebben gezien alstublieft!´. Goed, hopelijk begrijpen jullie me een beetje als ik me zo laat gaan vanuit mijn gedachtespinsels….
Ik weet nu niet meer of ik al had geschreven over het uitje van de kerk. Zo niet dan hoop ik dat misschien nog eens te doen. Voor vandaag is het weer genoeg. Rest mij natuurlijk nog wel even te vertellen dat ik vandaag een slang heb gezien bij school. De schooljongens hebben hem doodgeslagen met de vlaggenstok…. Brr, mij niet gezien hoor….
Afgelopen vrijdag ben ik weer naar de stad geweest, maar foto´s uploaden lukt niet. De internetverbinding is ook in de stad (in internetcafé´s) te laag, helaas. In een goed hotel lukt het wel, maar daar zit ik ook niet elke dag. In de stad had ik ook een paar leuke schoenen gekocht omdat ik dagelijks op mijn sandaaltjes loop. Kom ik thuis, zijn ze een maat te groot, haha. Ik had al de hele ochtend van hot naar her lopen rennen in de stad en het was erg warm. Mijn voeten waren dus zo opgezet dat ik ineens een maat groter aanmoest zonder dat ik daar erg in had. Helaas, pindakaas, volgende keer dus te kleine schoenen kopen na een ochtend winkelen. Verder wat kleine dingetjes gekocht zoals punaises, schriften, simkaart (maar ik ben mijn oplader vergeten, ook handig), cd´s om te branden, kaarten, witte blouse voor school en zo nog meer. ´s Middags de supermarkt en om een uur of 4 a half 5 hobbelden we weer terug over de zandweg naar Loma Alta. Reken maar dat ik ook dit keer weer gebroken was. De hitte, het lopen, het ongemakkelijk rijden een uur lang terwijl je moe bent en bij thuiskomst je boodschappen nog eens op moeten ruimen. Klagen heb ik echter niet want ik doe boodschappen waar sommige mensen hier alleen van kunnen dromen en waarvan ik denk ´dat is goedkoop!´. Sommige dingen zijn hier weer duurder. Zo heb ik een waterkoker gekocht omdat ik het toch wel lekker vind om af en toe een theetje te drinken.
Ook de schoonmaakster verdienen hier niet veel. Ze krijgen 50 eurocent per uur en dat is voor hen een heel redelijk bedrag. Ik ben blij dat ik er 2 heb, want na schooltijd ben ik soms bekaf door de warmte. In Nederland had ik een airco in de klas voor als het warm weer was, hier is het haast altijd warm, maar ik moet het toch echt zonder doen.
Zaterdagochtend ben ik bij Veronica geweest en heb ik Spaanse les gehad. Dat was erg gezellig. Ze is lerares Engels en is van mijn leeftijd, dat communiceert dus makkelijk. Inmiddels ken ik de werkwoorden: ´trabajar, vivir, estar, ser, comer, estudiar, reír, hablar, caminar, ir, mirar, ver, gustar en tener´ en hun vervoegingen. Oftewel, werken, leven, zijn (in veranderende situaties), zijn (in blijvende situaties) , eten, studeren, lachen, praten, lopen, gaan, kijken, zien, houden van en hebben. Sommige vervoegingen zijn lastig maar als je eenmaal wat werkwoorden weet versta je een hoop meer. Woordjes leer ik makkelijker tussendoor.
Dinsdag ben ik bij Mirtha wezen eten (zij spreekt ook goed Engels) en ook dat was erg gezellig. De mensen hier zijn absoluut altijd erop uit om je goed te laten voelen. Binnenkort nodig ik ze uit om hier langs te komen.
Momenteel begint alles te bezinken en ben ik soms erg moe. Ik woon alleen, een eindje van de andere Nederlandse sprekende mensen af. Ze doen allemaal hun best om me niet alleen te laten voelen en dat lukt ze aardig. Toch heb ik veel tijd om na te denken en dat is soms niet prettig. Bidden helpt altijd! Maar daar heb je niet altijd even helder het zicht op. Je bent moe van een dag werken, de hitte, de inspanning om andere mensen te verstaan, te begrijpen en dan voel je je moeheid ineens. Je denkt na over hoe God hier werkt en soms wordt je moedeloos omdat het overal hetzelfde is waar mensen wonen. Maar altijd weer laat God me weten ´Ik sta boven dit alles, Ik ben veel machtiger dan jij denkt!´. Bidden jullie nog steeds mee voor het werk hier? De gebrokenheid onder mensen is overal ter wereld groot en ik ben heus niet pessimistisch, maar soms komt het zo op me af! Dan verlang ik naar de volmaaktheid die alleen bij God te vinden is en dan zou ik willen dat de Heere-Jezus snel terugkomt. Maar dan denk ik er gelijk achter aan: ´Niet voordat deze mensen Uw liefde hebben gezien alstublieft!´. Goed, hopelijk begrijpen jullie me een beetje als ik me zo laat gaan vanuit mijn gedachtespinsels….
Ik weet nu niet meer of ik al had geschreven over het uitje van de kerk. Zo niet dan hoop ik dat misschien nog eens te doen. Voor vandaag is het weer genoeg. Rest mij natuurlijk nog wel even te vertellen dat ik vandaag een slang heb gezien bij school. De schooljongens hebben hem doodgeslagen met de vlaggenstok…. Brr, mij niet gezien hoor….
donderdag 30 augustus 2007
Loma Alta
Ik ben een klein beetje gefrustreerd. Ik ga nu namelijk voor de 4e keer proberen om een blog te schrijven. De eerste keer maakte ik de fout om de blog op internet te willen schrijven. De 2e en de 3e keer probeerde ik het eerst in Word, maar de stroom valt hier regelmatig een paar seconden uit met als gevolg dat de computer uitgaat en weer opstart en ik mijn documentjes niet meer terug kan vinden. Zie je me al zitten? Om de 2 seconden op ´save´ drukkend? Ergens is het wel lachwekkend ja, want ik leer hier absoluut geduld te hebben. Het leven heeft hier niet zo´n razend tempo.
Het uitvallen van de stroom is een klein dingetje waar ik aan moet wennen. Ik heb door het huis heen wat kaarsen staan en bij mijn bed altijd de zaklamp bij de hand, heel erg is het dus niet. Erger vind ik die gruwelijk vieze beesten die ineens kunnen opduiken. In mijn huis zitten verschillende hagedisjes (dat zijn trouwens geen vieze beestjes. Ze zijn schuw en als je er eenmaal aan gewend bent zijn ze ook wel grappig) , maar vorige week zat er ook een gruwelijk grote spin in mijn logeerslaapkamer. Een vogelspin…, gevaarlijk zijn ze niet, maar wel te groot om zonder angst dood te maken. Ik heb dus de kamer achter me dichtgetrokken en de eerst volgende man die langskwam gevraagd om de spin dood te maken (brr). De volgende avond bij thuiskomst liep er grote kolonne mieren voor mijn deur. Dat had ik ze helemaal niet gevraagd dus heb ik ze maar doodgespoten. Als je geluk hebt kan er ook een slang in je huis rondkruipen, maar als je de deuren goed dichthoudt heb je daar minder kans op.
Verder lopen alle dieren hier gewoon op straat. Varkens, honden, paarden, soms koeien. Je hebt hier dus een hek om je huis om de dieren buiten je tuin te houden in plaats van een hek om de wei om dieren binnen de wei te houden. De honden worden door de bewoners regelmatig weggejaagd door er stenen naar te gooien, ze zijn dus gelukkig erg schuw. Ik moet er ook echt helemaal niets van hebben. Sommige honden hebben duidelijk schurft bijvoorbeeld. Dat is het dierengedeelte…
De mensen… Ze lachen zich af en toe helemaal krom om mij volgens mij (en ik om hun natuurlijk), maar ze zijn heel goed in strakke gezichten trekken. Zo vertelde ik gisteren per ongeluk dat mijn moeder onder een boom woont, in plaats van bij het strand. Toen ik hoorde wat ik gezegd had lachtte ik me natuurlijk helemaal krom. Maar het meisje keek alleen een klein beetje moeilijk en zei ah, si, si. Ze zullen je niet snel recht in je gezicht uitlachen. De vrouwen moeten hier hard werken, de mannen zijn soms een stuk luier en met name op zaterdag en zondag houden sommigen ervan om zich te bedrinken en dan de muziek knallend hard te zetten zodat je in je bedje ligt te schudden. Gelukkig heb ik mijn oordoppen bij me.
@ Rieneke, ik woon in het huis van Connie Stam en de familie Kramer komt in het huis waar Connie de Jong woonde (dat wordt uitgebouwd momenteel). Om mijn huis is een lekkere tuin en ik wacht nog steeds met smart op mijn handbagage waar ook een hangmat inzit. Op school is het erg gezellig. Het lesgeven is leuk en mijn collega´s doen hun uiterste best om met me te praten met al het Spaans wat ik weet. De school begint om half 8 (als je op school eet om kwart over zeven, maar dat doe ik niet) en is om kwart voor 12 uit. ´s Middags is er weer school van half 2 tot half 4. Op vrijdagmiddag ben ik altijd vrij en 1 keer in de 4 weken is het staddag. Dan kun je om je boodschappen in Santa Cruz.
Onderweg naar school word ik momenteel nog overal nagefloten, maar (de ervaring van anderen leert) dat moet over een paar weken minder zijn. Ze vinden het fantastisch dat je blank bent en lichter haar hebt. Hoe lichter hoe beter… Eline (de vrouw van Guido) heeft wit haar en werd zelfs nog nagefloten toen ze zwanger was. Wit haar is natuurlijk helemaal fantastisch dan. Op school hoor ik ook regelmatig ´psst, pssst´ gevolgd door een gefluit. Ik kan er wel om lachen, ze doen er alles aan om je aandacht te trekken. Haha, zo heb ik gisteren nog gelachen. Een groepje hoogsteklassers (laatste klas middelbare school, jaar of 17) zeiden tegen me ´wacht op ons, wacht op ons (ze zeggen als ze enthousiast zijn de dingen vaak twee keer hier)´. Ik versta alleen echt niks van wat ze me allemaal zeggen. Dus ik lachtte eens vriendelijk en zei ´si, si´ en liep daarna hard door want ik was onderweg naar huis. Lydia (dochtertje van ds. Hofman, jaar of 10) liep er echter bij en via haar kreeg ik later te horen dat de jongens dat zeiden. Uiteraard ben ik ook al ten huwelijk gevraagd. Haha.
Ik kan er allemaal om lachen, voor de vrouwen hier is het echter geen fijne cultuur. De man is duidelijk allesoverheersend en de vrouwen hebben hier niet geleerd om ´nee´ te zeggen tegen een man. Zodoende zijn er veel, heel veel ongelukkige huwelijken, vrouwen die onderdrukt worden, alleenstaande (soms hele jonge) moeders. De man is vaak een echt macho hier en dan in de slechtere zin van het woord. Homo´s kom je hier bijvoorbeeld ook absoluut niet tegen (openlijk bedoel ik dan), ik denk dat de cultuur dat gewoon niet toestaat.
Geschokt was ik ook door het aantal lijmsnuivertjes die in de riolen in Santa Cruz leven, zo triest! Daar rijd je dan in je auto voorbij onderweg naar je huis met een bad, douche, warm water, een mooie keuken, enz. Het verschil tussen arm en rijk is enorm.
Ik heb al zoveel beleefd in die ene week dat ik soms gewoon niet meer weet wat ik allemaal moet schrijven. Ik ben hier vorige week over de zandweg komen aanhobbelen, maar het lijkt wel alsof ik hier al een maand ben. Ik ga elke dag werken natuurlijk, maar alles is een belevenis. Ik ben zondag naar de kerk geweest, ik heb paardgereden (zonder er af te vallen, jaja), ik ben bij alle leden van het missionteam een keer wezen eten, ik ben 1 dag ziek geweest van alle veranderingen, ik heb het snikheet gehad (33 graden en dat is nog niks) en ik heb het koud gehad ( zondag, maandag en dinsdag was het rond de 13 graden hier, veroorzaakt door een zuidenwind), ik heb zonder water gezeten, zonder stroom, ik heb me verbaasd over de strakke gezichten van de mensen waarmee ze je de grootst mogelijk onzin kunnen vertellen. Ik heb een tuinjongen die verbaasd was dat ik hem cola en een koekje gaf. Ik heb een schoonmaakster die ook voor me kookt en broccoli echt smerig vindt en de stronk wou koken en de rest weggooien. Gisteren ben ik bij de familie Hofman geweest en ik heb tranen gelachen om hoe gek ze kunnen doen. Ik heb het reuze naar mijn zin hier en verlang absoluut nog niet terug naar huis momenteel (al kan dat natuurlijk nog komen). Wel zou ik jullie zo heel erg graag alles willen laten zien, voelen en beleven hier. Nu schiet me bijvoorbeeld weer te binnen hoe gisteren een stier aan een paal vastgebonden zag vechten (waarschijnlijk wist hij al dat hem de dood wachtte). Ik liep vanochtend naar school en de honden likten het bloed van de geslachte stier, echt walgelijk! Het vlees hing lekker onder de luifel bij de slager, met alle vliegen erop. Wees gerust, ik doe mijn boodschappen in de ´Hypermaxi´ in Santa Cruz. Dus als je echt langskomt krijg je iets schoner eten. Net zoals in Ecuador zijn de mensen niet echt vies, maar ze houden er een totale andere leefwijze op na als wij in Nederland. Als ik weer naar de stad ga zal ik kijken of ik wat foto´s kan plaatsen.
Als laatste zou ik mijn adres nog doorgeven:
Casilla 5728
Santa Cruz
Bolivia
South America
Het is een postbus die door het hele team wordt gebruikt. Mijn telefoonnummer kun je per email krijgen als je dat wilt. Dan moet je er even om vragen.
Msnen lukt heel soms zoals je wel gemerkt zult hebben, sowieso meestal niet langer dan 5 minuten. Mailen gaat prima (geen hele grote bestanden opsturen als het niet echt nodig is!). Post versturen is heel moeilijk want er is hier geen brievenbus o.i.d. Dan moet ik echt in de stad zijn en daar kom ik dus niet zo vaak.
Bedankt voor alle lieve mailtjes die ik al heb gehad. En vooral bedankt voor jullie gebed! Ik blijf het nodig hebben. Meer nog heeft de kerk het hier ook nodig (ik kan er weinig over vertellen, maar) er is hoge geestelijke nood onder de mensen hier. Iets vertelde ik al over de gebrokenheid van de gezinnen, je snapt ook wel hoe de kinderen dan opgroeien. Dat is 1 punt. Mensen worden bijvoorbeeld onder druk gezet om uit de kerk te blijven, en zo zijn er nog veel meer zorgen waar veel gebed voor nodig is!
Uiteindelijk lukt het me na 7 keer om deze blog te plaatsen (de website is vaak niet beschikbaar namelijk, soms zullen jullie dus even geduld moeten hebben voor je weer iets van me hoort)
Het uitvallen van de stroom is een klein dingetje waar ik aan moet wennen. Ik heb door het huis heen wat kaarsen staan en bij mijn bed altijd de zaklamp bij de hand, heel erg is het dus niet. Erger vind ik die gruwelijk vieze beesten die ineens kunnen opduiken. In mijn huis zitten verschillende hagedisjes (dat zijn trouwens geen vieze beestjes. Ze zijn schuw en als je er eenmaal aan gewend bent zijn ze ook wel grappig) , maar vorige week zat er ook een gruwelijk grote spin in mijn logeerslaapkamer. Een vogelspin…, gevaarlijk zijn ze niet, maar wel te groot om zonder angst dood te maken. Ik heb dus de kamer achter me dichtgetrokken en de eerst volgende man die langskwam gevraagd om de spin dood te maken (brr). De volgende avond bij thuiskomst liep er grote kolonne mieren voor mijn deur. Dat had ik ze helemaal niet gevraagd dus heb ik ze maar doodgespoten. Als je geluk hebt kan er ook een slang in je huis rondkruipen, maar als je de deuren goed dichthoudt heb je daar minder kans op.
Verder lopen alle dieren hier gewoon op straat. Varkens, honden, paarden, soms koeien. Je hebt hier dus een hek om je huis om de dieren buiten je tuin te houden in plaats van een hek om de wei om dieren binnen de wei te houden. De honden worden door de bewoners regelmatig weggejaagd door er stenen naar te gooien, ze zijn dus gelukkig erg schuw. Ik moet er ook echt helemaal niets van hebben. Sommige honden hebben duidelijk schurft bijvoorbeeld. Dat is het dierengedeelte…
De mensen… Ze lachen zich af en toe helemaal krom om mij volgens mij (en ik om hun natuurlijk), maar ze zijn heel goed in strakke gezichten trekken. Zo vertelde ik gisteren per ongeluk dat mijn moeder onder een boom woont, in plaats van bij het strand. Toen ik hoorde wat ik gezegd had lachtte ik me natuurlijk helemaal krom. Maar het meisje keek alleen een klein beetje moeilijk en zei ah, si, si. Ze zullen je niet snel recht in je gezicht uitlachen. De vrouwen moeten hier hard werken, de mannen zijn soms een stuk luier en met name op zaterdag en zondag houden sommigen ervan om zich te bedrinken en dan de muziek knallend hard te zetten zodat je in je bedje ligt te schudden. Gelukkig heb ik mijn oordoppen bij me.
@ Rieneke, ik woon in het huis van Connie Stam en de familie Kramer komt in het huis waar Connie de Jong woonde (dat wordt uitgebouwd momenteel). Om mijn huis is een lekkere tuin en ik wacht nog steeds met smart op mijn handbagage waar ook een hangmat inzit. Op school is het erg gezellig. Het lesgeven is leuk en mijn collega´s doen hun uiterste best om met me te praten met al het Spaans wat ik weet. De school begint om half 8 (als je op school eet om kwart over zeven, maar dat doe ik niet) en is om kwart voor 12 uit. ´s Middags is er weer school van half 2 tot half 4. Op vrijdagmiddag ben ik altijd vrij en 1 keer in de 4 weken is het staddag. Dan kun je om je boodschappen in Santa Cruz.
Onderweg naar school word ik momenteel nog overal nagefloten, maar (de ervaring van anderen leert) dat moet over een paar weken minder zijn. Ze vinden het fantastisch dat je blank bent en lichter haar hebt. Hoe lichter hoe beter… Eline (de vrouw van Guido) heeft wit haar en werd zelfs nog nagefloten toen ze zwanger was. Wit haar is natuurlijk helemaal fantastisch dan. Op school hoor ik ook regelmatig ´psst, pssst´ gevolgd door een gefluit. Ik kan er wel om lachen, ze doen er alles aan om je aandacht te trekken. Haha, zo heb ik gisteren nog gelachen. Een groepje hoogsteklassers (laatste klas middelbare school, jaar of 17) zeiden tegen me ´wacht op ons, wacht op ons (ze zeggen als ze enthousiast zijn de dingen vaak twee keer hier)´. Ik versta alleen echt niks van wat ze me allemaal zeggen. Dus ik lachtte eens vriendelijk en zei ´si, si´ en liep daarna hard door want ik was onderweg naar huis. Lydia (dochtertje van ds. Hofman, jaar of 10) liep er echter bij en via haar kreeg ik later te horen dat de jongens dat zeiden. Uiteraard ben ik ook al ten huwelijk gevraagd. Haha.
Ik kan er allemaal om lachen, voor de vrouwen hier is het echter geen fijne cultuur. De man is duidelijk allesoverheersend en de vrouwen hebben hier niet geleerd om ´nee´ te zeggen tegen een man. Zodoende zijn er veel, heel veel ongelukkige huwelijken, vrouwen die onderdrukt worden, alleenstaande (soms hele jonge) moeders. De man is vaak een echt macho hier en dan in de slechtere zin van het woord. Homo´s kom je hier bijvoorbeeld ook absoluut niet tegen (openlijk bedoel ik dan), ik denk dat de cultuur dat gewoon niet toestaat.
Geschokt was ik ook door het aantal lijmsnuivertjes die in de riolen in Santa Cruz leven, zo triest! Daar rijd je dan in je auto voorbij onderweg naar je huis met een bad, douche, warm water, een mooie keuken, enz. Het verschil tussen arm en rijk is enorm.
Ik heb al zoveel beleefd in die ene week dat ik soms gewoon niet meer weet wat ik allemaal moet schrijven. Ik ben hier vorige week over de zandweg komen aanhobbelen, maar het lijkt wel alsof ik hier al een maand ben. Ik ga elke dag werken natuurlijk, maar alles is een belevenis. Ik ben zondag naar de kerk geweest, ik heb paardgereden (zonder er af te vallen, jaja), ik ben bij alle leden van het missionteam een keer wezen eten, ik ben 1 dag ziek geweest van alle veranderingen, ik heb het snikheet gehad (33 graden en dat is nog niks) en ik heb het koud gehad ( zondag, maandag en dinsdag was het rond de 13 graden hier, veroorzaakt door een zuidenwind), ik heb zonder water gezeten, zonder stroom, ik heb me verbaasd over de strakke gezichten van de mensen waarmee ze je de grootst mogelijk onzin kunnen vertellen. Ik heb een tuinjongen die verbaasd was dat ik hem cola en een koekje gaf. Ik heb een schoonmaakster die ook voor me kookt en broccoli echt smerig vindt en de stronk wou koken en de rest weggooien. Gisteren ben ik bij de familie Hofman geweest en ik heb tranen gelachen om hoe gek ze kunnen doen. Ik heb het reuze naar mijn zin hier en verlang absoluut nog niet terug naar huis momenteel (al kan dat natuurlijk nog komen). Wel zou ik jullie zo heel erg graag alles willen laten zien, voelen en beleven hier. Nu schiet me bijvoorbeeld weer te binnen hoe gisteren een stier aan een paal vastgebonden zag vechten (waarschijnlijk wist hij al dat hem de dood wachtte). Ik liep vanochtend naar school en de honden likten het bloed van de geslachte stier, echt walgelijk! Het vlees hing lekker onder de luifel bij de slager, met alle vliegen erop. Wees gerust, ik doe mijn boodschappen in de ´Hypermaxi´ in Santa Cruz. Dus als je echt langskomt krijg je iets schoner eten. Net zoals in Ecuador zijn de mensen niet echt vies, maar ze houden er een totale andere leefwijze op na als wij in Nederland. Als ik weer naar de stad ga zal ik kijken of ik wat foto´s kan plaatsen.
Als laatste zou ik mijn adres nog doorgeven:
Casilla 5728
Santa Cruz
Bolivia
South America
Het is een postbus die door het hele team wordt gebruikt. Mijn telefoonnummer kun je per email krijgen als je dat wilt. Dan moet je er even om vragen.
Msnen lukt heel soms zoals je wel gemerkt zult hebben, sowieso meestal niet langer dan 5 minuten. Mailen gaat prima (geen hele grote bestanden opsturen als het niet echt nodig is!). Post versturen is heel moeilijk want er is hier geen brievenbus o.i.d. Dan moet ik echt in de stad zijn en daar kom ik dus niet zo vaak.
Bedankt voor alle lieve mailtjes die ik al heb gehad. En vooral bedankt voor jullie gebed! Ik blijf het nodig hebben. Meer nog heeft de kerk het hier ook nodig (ik kan er weinig over vertellen, maar) er is hoge geestelijke nood onder de mensen hier. Iets vertelde ik al over de gebrokenheid van de gezinnen, je snapt ook wel hoe de kinderen dan opgroeien. Dat is 1 punt. Mensen worden bijvoorbeeld onder druk gezet om uit de kerk te blijven, en zo zijn er nog veel meer zorgen waar veel gebed voor nodig is!
Uiteindelijk lukt het me na 7 keer om deze blog te plaatsen (de website is vaak niet beschikbaar namelijk, soms zullen jullie dus even geduld moeten hebben voor je weer iets van me hoort)
woensdag 22 augustus 2007
Aankomst
Zo daar sta ik dan. Midden op het vliegveld in Sao Paulo met de mededeling dat mijn vlucht een uur voor vertrek is gesloten dus dat ik er niet meer bijkan. Ook al sta ik hier 50 minuten voor mijn vlucht zal gaan, er valt volgens de mevrouw niets aan te doen. Een eerstvolgende vlucht naar Santa Cruz gaat morgenochtend om 10 uur. Ik ben zó moe! Ik wil nu naar Santa Cruz. Ergens voel ik wat kriebelen in mijn ogen. Ik slik en ik slik, het gaat over… gelukkig. Ik zeg tegen mezelf ´niet huilen, niet doen, de wereld vergaat niet! Doe je best om die mevrouw te verstaan en maak er wat van´. Ik begrijp dat ik naar een balie ergens rechtsom (vaag handgebaar) moet en pak mijn koffer weer van de band en vertrek.
De reis naar Sao Paulo verliep prima. Ik sliep alleen heel erg slecht en ik had niemand naast me dus dat was erg saai. Eenmaal op Sao Paulo aangekomen mocht in aansluiten in een lange, lange rij van mensen die allemaal hun paspoort moesten laten zien en een een stempel voor het visum voor ze hun bagage op konden halen. De rij schoof niet zo heel erg vlug op en ik kreeg al een beetje de zenuwen. Na bijna 2 uur in de rij te hebben gestaan, rende ik naar mijn koffer en door naar de balie van TAM. Alwaar zich (voor mijn gevoel op dat moment) een klein drama voltrok.
Eenmaal bij de balie aangekomen hoorde ik dat de eerstvolgende vlucht pas op 23 augustus zou gaan. Op dat moment zinkt de moed je nog wel een klein beetje verder in de schoenen. Waar moet je slapen, hoe kom je daar, waar kan ik bellen naar de familie Kramer? En de familie Kramer zou voor mij naar de stad komen, nu zitten ze daar straks 3 dagen. Daar zullen ze vast niet blij mee zijn. Verslagen zakte ik neer op mijn karretje met bagage en dacht na wat ik eerst zou doen. Na 10 minuten stond ik toch maar op, op zoek naar een telefooncel. Alle telefoons werken daar echter op kaarten, dus daar was het volgende probleem (hoe kwam ik aan zo´n kaart). Zo ging het nog een poosje door, maar uiteindelijk kon ik de familie van Grol bereiken die me adviseerden om naar hotel Marriot te gaan en daar te overnachten. Toen ik daar eenmaal was kon ik de familie Kramer bereiken. Uiteindelijk kon ik diezelfde dag nog een vlucht regelen bij Aerosur (na drie keer op en neer gereden te zijn naar t vliegveld en een hoop gezeur met geld). Om half 8 lokale tijd stond ik eindelijk in Santa Cruz. Je zult wel begrijpen hoe blij ik was toen ik door de douane was en mijn koffer op de band zag. Ik ben er!
Nu is het nog wachten op de post. Op schiphol werd namelijk voor het eerst van mijn leven de handbagage nagewogen en die was veel te zwaar. Ik moest er 10 kilo uithalen, die heb ik dus maar op de post gedaan. Mijn koffer was 25 kilo, maar die hebben ze wel door laten gaan gelukkig.
De temperatuur is op dit moment lekker hier. Vannacht heb ik heerlijk geslapen in een hotel in Santa Cruz en vandaag ga ik naar Frans van Grol om wat dingen vast te leggen over het onderwijs e.d. Daarna gaan we door naar Loma Alta. Vanaf vandaag zal het dus wat lastiger zijn om contact te hebben of om mijn weblog bij te houden. Maar ik hoop snel weer wat te laten horen. (owja, excuse me voor taalfouten, soms weet ik het even allemaal niet meer, haha)
De reis naar Sao Paulo verliep prima. Ik sliep alleen heel erg slecht en ik had niemand naast me dus dat was erg saai. Eenmaal op Sao Paulo aangekomen mocht in aansluiten in een lange, lange rij van mensen die allemaal hun paspoort moesten laten zien en een een stempel voor het visum voor ze hun bagage op konden halen. De rij schoof niet zo heel erg vlug op en ik kreeg al een beetje de zenuwen. Na bijna 2 uur in de rij te hebben gestaan, rende ik naar mijn koffer en door naar de balie van TAM. Alwaar zich (voor mijn gevoel op dat moment) een klein drama voltrok.
Eenmaal bij de balie aangekomen hoorde ik dat de eerstvolgende vlucht pas op 23 augustus zou gaan. Op dat moment zinkt de moed je nog wel een klein beetje verder in de schoenen. Waar moet je slapen, hoe kom je daar, waar kan ik bellen naar de familie Kramer? En de familie Kramer zou voor mij naar de stad komen, nu zitten ze daar straks 3 dagen. Daar zullen ze vast niet blij mee zijn. Verslagen zakte ik neer op mijn karretje met bagage en dacht na wat ik eerst zou doen. Na 10 minuten stond ik toch maar op, op zoek naar een telefooncel. Alle telefoons werken daar echter op kaarten, dus daar was het volgende probleem (hoe kwam ik aan zo´n kaart). Zo ging het nog een poosje door, maar uiteindelijk kon ik de familie van Grol bereiken die me adviseerden om naar hotel Marriot te gaan en daar te overnachten. Toen ik daar eenmaal was kon ik de familie Kramer bereiken. Uiteindelijk kon ik diezelfde dag nog een vlucht regelen bij Aerosur (na drie keer op en neer gereden te zijn naar t vliegveld en een hoop gezeur met geld). Om half 8 lokale tijd stond ik eindelijk in Santa Cruz. Je zult wel begrijpen hoe blij ik was toen ik door de douane was en mijn koffer op de band zag. Ik ben er!
Nu is het nog wachten op de post. Op schiphol werd namelijk voor het eerst van mijn leven de handbagage nagewogen en die was veel te zwaar. Ik moest er 10 kilo uithalen, die heb ik dus maar op de post gedaan. Mijn koffer was 25 kilo, maar die hebben ze wel door laten gaan gelukkig.
De temperatuur is op dit moment lekker hier. Vannacht heb ik heerlijk geslapen in een hotel in Santa Cruz en vandaag ga ik naar Frans van Grol om wat dingen vast te leggen over het onderwijs e.d. Daarna gaan we door naar Loma Alta. Vanaf vandaag zal het dus wat lastiger zijn om contact te hebben of om mijn weblog bij te houden. Maar ik hoop snel weer wat te laten horen. (owja, excuse me voor taalfouten, soms weet ik het even allemaal niet meer, haha)
dinsdag 14 augustus 2007
(bijna) Vertrek
Terug uit Ecuador kan ik totaal mijn draai niet vinden in het Nederlandse leven. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat ik daar niet al teveel zin in heb. Vannacht heb ik om drie uur de was staan ophangen omdat ik écht niet kon slapen. Mijn koffer is half ingepakt voor Bolivia en in mijn hoofd is het een gigantische bende omdat ik niet meer goed weet wat ik nu ook alweer nog moest doen. Wat is het heerlijk om even te kunnen ontsnappen aan de rompslomp die weggaan met zich meebrengt. Ik wil jullie toch nog even wat vertellen over mijn geweldige voorproefje op het Latijns-Amerikaanse leven.
We zijn 2 dagen in Guayaquil geweest, daarna zijn we doorgereisd naar Porto-Viejo waar we een onvergetelijke tijd hebben gehad. In El Floron hebben we geholpen met het opknappen van huisjes, schilderen van de bibliotheek en de medische post, een speeltuintje van bamboe neergezet, de schoenmaker heeft gratis schoenen gerepareerd, er is Engels gegeven en er was kinderopvang. Wij hebben genoten, maar de mensen daar net zo goed! Wat kun je een hoop leren van ze! Met de dag leven, blij zijn met wat je hebt, eenvoudig geloven, enz. Natuurlijk waren er ook veel dingen die we liever niet overnemen. De wijk was allerminst veilig al hebben we daar weinig van gemerkt. We werden met open armen ontvangen en het was absoluut een succes. Dan is het best moeilijk als je hoort dat het ook (bijna) mis kan lopen doordat een dronkaard uit de wijk ‘even’ al schietend voorbij komt rijden. Je bent inmiddels verweven met de mensen daar en bent toch een klein stukje van ze gaan houden als je een week met ze hebt samengewerkt om iets moois neer te zetten. Het is erg bijzonder dat het allemaal zo veilig en goed verlopen is (zeker als je weet dat de criminaliteit toch erg hoog is in deze buurt en ‘onze’ taxichauffeurs soms weigerden om ons daar te brengen omdat ze bang zijn om de wijk in te gaan en beroofd te zullen worden). Foto’s van het speeltuintje e.d. volgen als ik er om denk. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over de ontmoetingen met de mensen (wat toch het meeste impact heeft), de kerk(diensten), maar ik laat het even hierbij anders wordt het te lang.
Na Porto-Viejo zijn we naar Puerto Lopez gegaan waarvandaan we naar Isla de La Plata zijn gevaren. Tijdens deze ongeveer tweeënhalf uur durende tocht hebben we van heel dichtbij walvissen gezien. Super, wat een machtige beesten! Op Isla de La Plata grappige vogels gezien met blauwe poten en vogels die hun befje rood opblazen om vrouwtjes te lokken. Op de terugweg ging het anker uit en hebben we gesnorkeld (wow, wat een mooie bodem en mooie vissen!). In Puerto Lopez hebben we overnacht in een hotel met bedden waar je alleen maar op kon liggen onder luid au-au-au geroep (grinnik). Verder hadden we het prima naar ons zin.
Toen kwam de vreselijke dag dat we 12 uur in de bus moesten zitten naar Quito. Doe dat echt nooit mensen!!!! Horrible! Increíble zou Hanneke zeggen. Neem absoluut het vliegtuig als het even kan. Aangekomen was namelijk de halve groep ziek, zwak en misselijk. Mede door het hoogteverschil viel het niet mee om op adem te komen van deze lange reis. Na een dag was iedereen wel weer bijgekomen. In Quito hebben we nog een week heerlijk genoten van de cultuur, Thermenbaden (water van 35-50 graden in de openlucht, afkomstig uit de vulkanen) en hebben we een geweldige zondag gehad! Vanuit Quito zijn we tussendoor nog 2 dagen naar San Clemente (een indianengemeenschap) geweest. Dat was ook echt geweldig. We sliepen daar in gezinnen, zijn rondgeleid langs allerlei bijzondere planten die ze gebruiken, ze hebben voor ons gezongen en gedanst, we hebben op paarden gereden, ik heb nog op een lama gezeten (lachen!). De mensen zijn er uiterst gastvrij en vriendelijk. Daarna hadden we nog 1 dag Quito over waarin we omhoog gegaan zijn naar 4000 meter hoogte en genoten hebben van ons laatste dagje.
Op vrijdag 10 augustus zijn we weer naar Nederland vertrokken en nu probeer ik de boel weer op de rit te krijgen.
Je begrijpt vast wel dat mijn gedachten nog vaak terugvliegen naar dit geweldige land en deze mensen met hun mooie temperament. Ik kan over deze 3 weken uren vertellen. De komende 3 maanden zullen misschien minder afwisselend zijn, maar ik ben benieuwd hoe ik dat ooit op weblog ga proberen te zetten. Ik doe mijn best.
De laatste dingetjes zijn even stressen. Ik moet nog wat administratie regelen en op de valreep vond iemand het leuk om in te breken hier in huis en mijn telefoon mee te jatten. Evenals Karins telefoon die naast haar bed lag (terwijl zij er zelf in lag te slapen, ongelooflijk!!), haar paspoort en haar sleutels. De schade viel uiteindelijk mee, maar het is wel vervelend dat er iemand met zijn vieze jatvingertjes aan jouw spullen heeft gezeten en zelfs naast Karins bed heeft gestaan! Het is gelukkig allemaal goed afgelopen...
Morgen afscheidsfeestje, kapper en koffer verder inpakken. Vrijdag thuis Bbq met de familie (als t lekker weer is en anders verzinnen we iets anders). Het weekend bij mijn familie en dan is de tijd van gaan echt aan gebroken. Ik vind het zó gigantisch spannend. Zondag ben ik wel echt bemoedigd en ik weet dat God overal is, dat Hij met me meewil en dat Hij over me kan waken. De Heer’ zal u steeds gadeslaan werd er gespeeld toen ik binnenkwam. Dan jubelt het van binnen! Omdat onze God zo groot en machtig is! Willen jullie voor me bidden als ik daar heenga en ben?
We zijn 2 dagen in Guayaquil geweest, daarna zijn we doorgereisd naar Porto-Viejo waar we een onvergetelijke tijd hebben gehad. In El Floron hebben we geholpen met het opknappen van huisjes, schilderen van de bibliotheek en de medische post, een speeltuintje van bamboe neergezet, de schoenmaker heeft gratis schoenen gerepareerd, er is Engels gegeven en er was kinderopvang. Wij hebben genoten, maar de mensen daar net zo goed! Wat kun je een hoop leren van ze! Met de dag leven, blij zijn met wat je hebt, eenvoudig geloven, enz. Natuurlijk waren er ook veel dingen die we liever niet overnemen. De wijk was allerminst veilig al hebben we daar weinig van gemerkt. We werden met open armen ontvangen en het was absoluut een succes. Dan is het best moeilijk als je hoort dat het ook (bijna) mis kan lopen doordat een dronkaard uit de wijk ‘even’ al schietend voorbij komt rijden. Je bent inmiddels verweven met de mensen daar en bent toch een klein stukje van ze gaan houden als je een week met ze hebt samengewerkt om iets moois neer te zetten. Het is erg bijzonder dat het allemaal zo veilig en goed verlopen is (zeker als je weet dat de criminaliteit toch erg hoog is in deze buurt en ‘onze’ taxichauffeurs soms weigerden om ons daar te brengen omdat ze bang zijn om de wijk in te gaan en beroofd te zullen worden). Foto’s van het speeltuintje e.d. volgen als ik er om denk. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over de ontmoetingen met de mensen (wat toch het meeste impact heeft), de kerk(diensten), maar ik laat het even hierbij anders wordt het te lang.
Na Porto-Viejo zijn we naar Puerto Lopez gegaan waarvandaan we naar Isla de La Plata zijn gevaren. Tijdens deze ongeveer tweeënhalf uur durende tocht hebben we van heel dichtbij walvissen gezien. Super, wat een machtige beesten! Op Isla de La Plata grappige vogels gezien met blauwe poten en vogels die hun befje rood opblazen om vrouwtjes te lokken. Op de terugweg ging het anker uit en hebben we gesnorkeld (wow, wat een mooie bodem en mooie vissen!). In Puerto Lopez hebben we overnacht in een hotel met bedden waar je alleen maar op kon liggen onder luid au-au-au geroep (grinnik). Verder hadden we het prima naar ons zin.
Toen kwam de vreselijke dag dat we 12 uur in de bus moesten zitten naar Quito. Doe dat echt nooit mensen!!!! Horrible! Increíble zou Hanneke zeggen. Neem absoluut het vliegtuig als het even kan. Aangekomen was namelijk de halve groep ziek, zwak en misselijk. Mede door het hoogteverschil viel het niet mee om op adem te komen van deze lange reis. Na een dag was iedereen wel weer bijgekomen. In Quito hebben we nog een week heerlijk genoten van de cultuur, Thermenbaden (water van 35-50 graden in de openlucht, afkomstig uit de vulkanen) en hebben we een geweldige zondag gehad! Vanuit Quito zijn we tussendoor nog 2 dagen naar San Clemente (een indianengemeenschap) geweest. Dat was ook echt geweldig. We sliepen daar in gezinnen, zijn rondgeleid langs allerlei bijzondere planten die ze gebruiken, ze hebben voor ons gezongen en gedanst, we hebben op paarden gereden, ik heb nog op een lama gezeten (lachen!). De mensen zijn er uiterst gastvrij en vriendelijk. Daarna hadden we nog 1 dag Quito over waarin we omhoog gegaan zijn naar 4000 meter hoogte en genoten hebben van ons laatste dagje.
Op vrijdag 10 augustus zijn we weer naar Nederland vertrokken en nu probeer ik de boel weer op de rit te krijgen.
Je begrijpt vast wel dat mijn gedachten nog vaak terugvliegen naar dit geweldige land en deze mensen met hun mooie temperament. Ik kan over deze 3 weken uren vertellen. De komende 3 maanden zullen misschien minder afwisselend zijn, maar ik ben benieuwd hoe ik dat ooit op weblog ga proberen te zetten. Ik doe mijn best.
De laatste dingetjes zijn even stressen. Ik moet nog wat administratie regelen en op de valreep vond iemand het leuk om in te breken hier in huis en mijn telefoon mee te jatten. Evenals Karins telefoon die naast haar bed lag (terwijl zij er zelf in lag te slapen, ongelooflijk!!), haar paspoort en haar sleutels. De schade viel uiteindelijk mee, maar het is wel vervelend dat er iemand met zijn vieze jatvingertjes aan jouw spullen heeft gezeten en zelfs naast Karins bed heeft gestaan! Het is gelukkig allemaal goed afgelopen...
Morgen afscheidsfeestje, kapper en koffer verder inpakken. Vrijdag thuis Bbq met de familie (als t lekker weer is en anders verzinnen we iets anders). Het weekend bij mijn familie en dan is de tijd van gaan echt aan gebroken. Ik vind het zó gigantisch spannend. Zondag ben ik wel echt bemoedigd en ik weet dat God overal is, dat Hij met me meewil en dat Hij over me kan waken. De Heer’ zal u steeds gadeslaan werd er gespeeld toen ik binnenkwam. Dan jubelt het van binnen! Omdat onze God zo groot en machtig is! Willen jullie voor me bidden als ik daar heenga en ben?
vrijdag 13 juli 2007
Bijna vakantie
Het is heel raar, maar het sneeuwde vorige week in Bolivia. Het is daar steenkoud momenteel. In Nederland is het weer ook gek, maar dit is wel extreem. Het wordt daar normaal nooit kouder dan 15 graden. Veel mensen hebben geen verwarming, laat staan een geïsoleerd huis. Het is te hopen dat het voor hen weer snel warm wordt.
http://www.nu.nl/news/1147263/20/Zuid-Amerika_verrast_door_sneeuwval_(video).html (zie bijgevoegde video)
Ik heb al verschillende keren gezegd dat ik blij ben dat ik daar in de winter aankom,dan kan ik beter wennen. Die sneeuw mag ook van mij alleen wel in Nederland blijven.
Nog 1 week werken en een lang schooljaar zit erop. Ik ben het dan ook echt meer dan zat, niet om bepaalde redenen, maar gewoon toe aan vakantie. Natuurlijk komt dat ook wel omdat ik al het geregel voor mijn vertrek erg zat ben. Mijn auto is inmiddels weg, de vergunningen zijn rond (met uitzondering van een paar papiertjes die ik nog op moet sturen), inentingens zijn geregeld, verzekering is geregeld. Nu kwam ik er alleen een maand geleden achter dat je pensioen gewoon door moet lopen als je met onbetaald verlof gaat en als ik ergens geen verstand van heb is het wel pensioen, haha. Maar goed het moest dan toch geregeld worden en de school wil er niet aan meebetalen omdat zij mijn vertrek niet als algemeen belang zien, maar persoonlijk belang.
Van zulk soort dingen word ik dus echt simpel. Kost je handen vol geld en het belang ervan dringt niet altijd even door. Net zo goed als een wao-verzekering. Als niemand me had verteld dat dat handig is had ik van het bestaan nooit afgeweten. Maar goed, het heeft geen zin om me druk te gaan maken om het geld. Het is er of het is er niet.en als je mijn vorige blog hebt gelezen mag ik allang enorm dankbaar zijn voor wat ik heb gehad (zoals 3 leuke nieuwe huursters, vergunning en al best wat sponsorgeld).
God zorgt voor me al ben ik dat vertrouwen soms ook echt weleens kwijt, het feit blijft staan.
Ik ben nu alleen maar enorm verschrikkelijk toe aan vakantie. 23 Juli vertrek ik dan ook heerlijk voor 3 weken. Na die tijd ben ik nog 10 dagen in Nederland en dan ben ik echt weg, heerlijk! Als ik nu nog een keer zeg dat ik ook daaraan toe ben blijkt wel dat ik het héél erg zat ben, dus ik laat het even achterwege :)
15 augustus afscheidsfeestje! Mail me even als je komt!
http://www.nu.nl/news/1147263/20/Zuid-Amerika_verrast_door_sneeuwval_(video).html (zie bijgevoegde video)
Ik heb al verschillende keren gezegd dat ik blij ben dat ik daar in de winter aankom,dan kan ik beter wennen. Die sneeuw mag ook van mij alleen wel in Nederland blijven.
Nog 1 week werken en een lang schooljaar zit erop. Ik ben het dan ook echt meer dan zat, niet om bepaalde redenen, maar gewoon toe aan vakantie. Natuurlijk komt dat ook wel omdat ik al het geregel voor mijn vertrek erg zat ben. Mijn auto is inmiddels weg, de vergunningen zijn rond (met uitzondering van een paar papiertjes die ik nog op moet sturen), inentingens zijn geregeld, verzekering is geregeld. Nu kwam ik er alleen een maand geleden achter dat je pensioen gewoon door moet lopen als je met onbetaald verlof gaat en als ik ergens geen verstand van heb is het wel pensioen, haha. Maar goed het moest dan toch geregeld worden en de school wil er niet aan meebetalen omdat zij mijn vertrek niet als algemeen belang zien, maar persoonlijk belang.
Van zulk soort dingen word ik dus echt simpel. Kost je handen vol geld en het belang ervan dringt niet altijd even door. Net zo goed als een wao-verzekering. Als niemand me had verteld dat dat handig is had ik van het bestaan nooit afgeweten. Maar goed, het heeft geen zin om me druk te gaan maken om het geld. Het is er of het is er niet.en als je mijn vorige blog hebt gelezen mag ik allang enorm dankbaar zijn voor wat ik heb gehad (zoals 3 leuke nieuwe huursters, vergunning en al best wat sponsorgeld).
God zorgt voor me al ben ik dat vertrouwen soms ook echt weleens kwijt, het feit blijft staan.
Ik ben nu alleen maar enorm verschrikkelijk toe aan vakantie. 23 Juli vertrek ik dan ook heerlijk voor 3 weken. Na die tijd ben ik nog 10 dagen in Nederland en dan ben ik echt weg, heerlijk! Als ik nu nog een keer zeg dat ik ook daaraan toe ben blijkt wel dat ik het héél erg zat ben, dus ik laat het even achterwege :)
15 augustus afscheidsfeestje! Mail me even als je komt!
dinsdag 29 mei 2007
Ja of nee?
Alweer bijna juni. De tijd gaat echt eng hard! Deze blog gaat even niet over school, inentingen, vakantie, Spaans leren (oei) of koffers pakken. En excuse me als er taalfouten tussendoor glippen. Ik heb nooit zo'n zin om lang over een blog na te denken, die tik ik in 10 minuten of er komt helemaal niks.
De laatste tijd heb ik veel zorgen gehad of alles wel rond zou komen voor Bolivia, maar God heeft dit zo wonderlijk goed gemaakt. Hij is zo goed en wonderlijk! Niets is vergelijkbaar met een klein beetje ervaring van Hem!
Het liep allemaal niet zo lekker met het krijgen van de vergunning voor de kamerverhuur en het vinden van huursters. De één na de ander was dolenthousiast maar haakte op het laatste moment toch telkens weer af. Redenen: ‘toch te ver van het werk vandaan, te weinig geld om de kamer te huren. Huisstofmijt, te ver van de universiteit, enz’. Daarbij zag mijn bankrekening er ook niet zo rooskleurig uit dat ik het op zou kunnen brengen om niemand te vinden. Tot overmaat van ramp zei één van mijn huisgenoten de huur op omdat ze weer thuis wilde gaan wonen om verschillende redenen die gelukkig niks met de bewoners of de hoogte van de huur te maken hebben. De verdiensten van mijn bijbaantje vielen ook iets tegen en het werd steeds (pijnlijk) duidelijker dat ik het niet zou gaan redden financieel. Daarnaast liepen er persoonlijke dingen dwars doorheen (de dingen die een ieder liever voor zichzelf houdt) die een aanslag deden op me. Ik raakte op den duur gewoon moedeloos. Ik dacht ‘God, U heeft me toch duidelijk laten zien dat ik dit doen moest? Heb ik me dan zo vergist? Maak het me alstublieft bekend want ik word hier zó moe van en ik staat op het punt om alles terug te draaien, maar als U God bent dan kunt U toch zorgen dat alles goed komt. Laat me daar dan op vertrouwen en laat me niet opgeven'. Op advies van ‘pluspunt’ heb ik wat brieven geschreven naar middelgrote bedrijven uit de plaats waar ik opgegroeid ben. Ik verwachtte er niet al teveel van eigenlijk.
Toen gebeurde het wonder! Tot 3 keer toe zei ik tegen God ‘ik weet het niet meer’ en tot 3 keer toe heb ik zo’n enorm groot bedrag gehad dat je denkt “Dit kan niet waar zijn, ze hebben zich vast vergist… “. Tot 3 keer toe exact hetzelfde bedrag van verschillende bedrijven. Op dezelfde dag dat ik voor de 2e keer zo’n groot bedrag binnenkreeg, kreeg ik te horen dat de 1e vergunning rond was en dat ik dus de andere vergunning mocht gaan aanvragen. Op dezelfde dag dat ik voor de 3e keer een groot bedrag binnenkreeg tekende het meisje wat mijn kamer wil huren het huurcontract. Ik ben zeker voor meer dan de helft uit mijn financiële zorgen en als extraatje gaf God een vergunning en een huurster.
Is deze God niet onnoemelijk goed? Ik heb tijden gehad dat ik zó boos was op Hem. Ik heb tijden gehad dat ik zó cynisch was over alles wat met God te maken had. Ik zag gewoon niet wat God allemaal voor me deed en gedaan heeft. Ik zou nu ook kunnen zeggen: ‘zo dat heb ík toch weer goed geregeld’, maar laat ik het nu eens niet doen en alle eer aan God geven in plaats van er zelf weer mee vandoor te gaan. Stiekem denk ik ‘doe niet zo evangelisch joh of doe nu niet net alsof je God nu zo eert of het heeft iets weg van al het goede aan God toeschrijven en het kwade niet, ben je niet wat hypocriet? Of doe nu maar niet net alsof je ineens zo’n goede christen bent geworden’ (moet ik mezelf ook weer gelijk geven want dat ben ik ook niet, haha).
Misschien is dat allemaal wel waar. Maar blijft het feit staan dat het gewoon een wonder is hoe ik geholpen word van allerlei kanten en blijft ook het feit staan dat er niemand zo goed is als God!
De laatste tijd heb ik veel zorgen gehad of alles wel rond zou komen voor Bolivia, maar God heeft dit zo wonderlijk goed gemaakt. Hij is zo goed en wonderlijk! Niets is vergelijkbaar met een klein beetje ervaring van Hem!
Het liep allemaal niet zo lekker met het krijgen van de vergunning voor de kamerverhuur en het vinden van huursters. De één na de ander was dolenthousiast maar haakte op het laatste moment toch telkens weer af. Redenen: ‘toch te ver van het werk vandaan, te weinig geld om de kamer te huren. Huisstofmijt, te ver van de universiteit, enz’. Daarbij zag mijn bankrekening er ook niet zo rooskleurig uit dat ik het op zou kunnen brengen om niemand te vinden. Tot overmaat van ramp zei één van mijn huisgenoten de huur op omdat ze weer thuis wilde gaan wonen om verschillende redenen die gelukkig niks met de bewoners of de hoogte van de huur te maken hebben. De verdiensten van mijn bijbaantje vielen ook iets tegen en het werd steeds (pijnlijk) duidelijker dat ik het niet zou gaan redden financieel. Daarnaast liepen er persoonlijke dingen dwars doorheen (de dingen die een ieder liever voor zichzelf houdt) die een aanslag deden op me. Ik raakte op den duur gewoon moedeloos. Ik dacht ‘God, U heeft me toch duidelijk laten zien dat ik dit doen moest? Heb ik me dan zo vergist? Maak het me alstublieft bekend want ik word hier zó moe van en ik staat op het punt om alles terug te draaien, maar als U God bent dan kunt U toch zorgen dat alles goed komt. Laat me daar dan op vertrouwen en laat me niet opgeven'. Op advies van ‘pluspunt’ heb ik wat brieven geschreven naar middelgrote bedrijven uit de plaats waar ik opgegroeid ben. Ik verwachtte er niet al teveel van eigenlijk.
Toen gebeurde het wonder! Tot 3 keer toe zei ik tegen God ‘ik weet het niet meer’ en tot 3 keer toe heb ik zo’n enorm groot bedrag gehad dat je denkt “Dit kan niet waar zijn, ze hebben zich vast vergist… “. Tot 3 keer toe exact hetzelfde bedrag van verschillende bedrijven. Op dezelfde dag dat ik voor de 2e keer zo’n groot bedrag binnenkreeg, kreeg ik te horen dat de 1e vergunning rond was en dat ik dus de andere vergunning mocht gaan aanvragen. Op dezelfde dag dat ik voor de 3e keer een groot bedrag binnenkreeg tekende het meisje wat mijn kamer wil huren het huurcontract. Ik ben zeker voor meer dan de helft uit mijn financiële zorgen en als extraatje gaf God een vergunning en een huurster.
Is deze God niet onnoemelijk goed? Ik heb tijden gehad dat ik zó boos was op Hem. Ik heb tijden gehad dat ik zó cynisch was over alles wat met God te maken had. Ik zag gewoon niet wat God allemaal voor me deed en gedaan heeft. Ik zou nu ook kunnen zeggen: ‘zo dat heb ík toch weer goed geregeld’, maar laat ik het nu eens niet doen en alle eer aan God geven in plaats van er zelf weer mee vandoor te gaan. Stiekem denk ik ‘doe niet zo evangelisch joh of doe nu niet net alsof je God nu zo eert of het heeft iets weg van al het goede aan God toeschrijven en het kwade niet, ben je niet wat hypocriet? Of doe nu maar niet net alsof je ineens zo’n goede christen bent geworden’ (moet ik mezelf ook weer gelijk geven want dat ben ik ook niet, haha).
Misschien is dat allemaal wel waar. Maar blijft het feit staan dat het gewoon een wonder is hoe ik geholpen word van allerlei kanten en blijft ook het feit staan dat er niemand zo goed is als God!
woensdag 2 mei 2007
Amsterdam- 1 mei
Are you a student? You look like a student. Mucho gusto. Afgelopen maandag 1 mei leek het wel alsof ik in het buitenland zat. De hele dag heb ik engels gesproken met af en toe een gebrekkig woordje Spaans ertussendoor. Ik was in Amsterdam. ’s Ochtends zat ik naast Griekse meisjes in de trein die van alles vroegen over Amsterdam waar ik niks vanaf wist.
In de tram naast een opdringerige jongeman die vroeg wat ik studeerde en echt dacht dat ik loog toen ik beweerde dat ik geen student meer was. Daarbij schoof hij steeds een stukje meer naar mij toe. Gelukkig was daar de bevrijding voor mij, want we waren bij de Keizersgracht aangekomen. Ik sprong op en zei dat ik er hier uit moest. Haha dat gezicht. Vervolgens kwam ik erachter dat ik aan het verkeerde eind van de Keizersgracht was uitgestapt dus moest ik van nr 500 teruglopen naar nr 100. Wat even ver was als van nr 100 naar het C.S lopen. Wist ik veel. Het zonnetje scheen gelukkig en ik begon vrolijk aan mijn tocht tussen de restjes koninginnedag door.
Op de Keizersgracht zit ‘Pluspunt’. Pluspunt is een organisatie die individuen op weg helpt om je reis te bekostigen. Ze helpen je aan ideetjes, de dingen op een rijtje te zetten en je de goede weg op te sturen qua sponsoring. Na een half uurtje alle financiën op een rijtje gezet te hebben en de mogelijkheden bekeken te hebben had Francoise (de mevrouw van pluspunt) een verrassing voor me. Er zou een meisje uit Bolivia langskomen die uit de buurt van Loma Alta komt. Ze heeft me wat tips gegeven en wat verteld over de bevolking en gewoonten. Erg leuk! Mijn Spaans was echt heel matig, ik versta wel heel wat maar om zelf de dingen goed te zeggen is lastig. Het meisje verzekerde me te willen helpen aangezien de uitspraak in Zuid-Amerika ook een stuk anders is dan in Spanje. Dat is dus echt mooi, ik ben heel benieuwd wat ervan terecht gaat komen. De terugweg was tussen Spaanstalige en Hongaarse mensjes. Blij dat ik 's avonds aan tafel Nederlands kon praten
Vanmiddag komt er iemand kijken voor mijn kamer en ook iemand voor de auto. Het gaat erg hard allemaal ineens. Verder heb ik er inmiddels een bijbaantje bijgenomen anders ga ik financieel echt niet rond komen (dat is sowieso de vraag, al merk ik wel dat ik God niet zo moet wantrouwen, Hij heeft altijd nog goed voor me gezorgd). Ik heb gisteren brieven verstuurd om alle mogelijke abonnementen op te zeggen. Inmiddels heb ik ook een koffer en een paar leuke donkerblauwe rokjes (jaja, op school dragen ze donkerblauwe rokken en witte blousjes en dat moet ik dus ook). Ik koop niet teveel kleding, het zal daar ongetwijfeld goedkoper zijn dus wat ik tekort kom koop ik daar wel, scheelt ook weer in de kofferruimte. My goodness, ik ben benieuwd hoe ik dat ooit moet gaan doen. 20 kilo voor 1 jaar. Volgens mij neem ik al 15 kilo mee als ik 2 weken op vakantie ga, haha. Als er nog iemand tips heeft om je koffer extra aan te stampen hoor ik het graag :D
Het wordt tijd dat ik mijn inentingen ga regelen en een verzekering ga afsluiten voor daar. Al die rompslomp en financiën horen erbij, maar ik zal toch blij zijn als alles geregeld is en ik klaar ben om te vertrekken.
Van t weekend lekker wezen bbqen bij Aart-Jan en Hilde. Met Hilde loop ik ook 2 keer per week hard. Ze zijn echt super! Ik ben God dankbaar dat ik zulke lieve vrienden dichtbij heb, maar wat zal ik ze missen straks, net als mijn familie, huisgenoten, Marjolijn, Utrechtse mensjes.
Mmm, jullie komen maar gewoon allemaal langs.
In de tram naast een opdringerige jongeman die vroeg wat ik studeerde en echt dacht dat ik loog toen ik beweerde dat ik geen student meer was. Daarbij schoof hij steeds een stukje meer naar mij toe. Gelukkig was daar de bevrijding voor mij, want we waren bij de Keizersgracht aangekomen. Ik sprong op en zei dat ik er hier uit moest. Haha dat gezicht. Vervolgens kwam ik erachter dat ik aan het verkeerde eind van de Keizersgracht was uitgestapt dus moest ik van nr 500 teruglopen naar nr 100. Wat even ver was als van nr 100 naar het C.S lopen. Wist ik veel. Het zonnetje scheen gelukkig en ik begon vrolijk aan mijn tocht tussen de restjes koninginnedag door.
Op de Keizersgracht zit ‘Pluspunt’. Pluspunt is een organisatie die individuen op weg helpt om je reis te bekostigen. Ze helpen je aan ideetjes, de dingen op een rijtje te zetten en je de goede weg op te sturen qua sponsoring. Na een half uurtje alle financiën op een rijtje gezet te hebben en de mogelijkheden bekeken te hebben had Francoise (de mevrouw van pluspunt) een verrassing voor me. Er zou een meisje uit Bolivia langskomen die uit de buurt van Loma Alta komt. Ze heeft me wat tips gegeven en wat verteld over de bevolking en gewoonten. Erg leuk! Mijn Spaans was echt heel matig, ik versta wel heel wat maar om zelf de dingen goed te zeggen is lastig. Het meisje verzekerde me te willen helpen aangezien de uitspraak in Zuid-Amerika ook een stuk anders is dan in Spanje. Dat is dus echt mooi, ik ben heel benieuwd wat ervan terecht gaat komen. De terugweg was tussen Spaanstalige en Hongaarse mensjes. Blij dat ik 's avonds aan tafel Nederlands kon praten
Vanmiddag komt er iemand kijken voor mijn kamer en ook iemand voor de auto. Het gaat erg hard allemaal ineens. Verder heb ik er inmiddels een bijbaantje bijgenomen anders ga ik financieel echt niet rond komen (dat is sowieso de vraag, al merk ik wel dat ik God niet zo moet wantrouwen, Hij heeft altijd nog goed voor me gezorgd). Ik heb gisteren brieven verstuurd om alle mogelijke abonnementen op te zeggen. Inmiddels heb ik ook een koffer en een paar leuke donkerblauwe rokjes (jaja, op school dragen ze donkerblauwe rokken en witte blousjes en dat moet ik dus ook). Ik koop niet teveel kleding, het zal daar ongetwijfeld goedkoper zijn dus wat ik tekort kom koop ik daar wel, scheelt ook weer in de kofferruimte. My goodness, ik ben benieuwd hoe ik dat ooit moet gaan doen. 20 kilo voor 1 jaar. Volgens mij neem ik al 15 kilo mee als ik 2 weken op vakantie ga, haha. Als er nog iemand tips heeft om je koffer extra aan te stampen hoor ik het graag :D
Het wordt tijd dat ik mijn inentingen ga regelen en een verzekering ga afsluiten voor daar. Al die rompslomp en financiën horen erbij, maar ik zal toch blij zijn als alles geregeld is en ik klaar ben om te vertrekken.
Van t weekend lekker wezen bbqen bij Aart-Jan en Hilde. Met Hilde loop ik ook 2 keer per week hard. Ze zijn echt super! Ik ben God dankbaar dat ik zulke lieve vrienden dichtbij heb, maar wat zal ik ze missen straks, net als mijn familie, huisgenoten, Marjolijn, Utrechtse mensjes.
Mmm, jullie komen maar gewoon allemaal langs.
woensdag 4 april 2007
4 april
Zaterdag heb ik mijn vlucht geboekt. Jippie!
Als ik dat schemaatje zo bekijk..... Er kunnen natuurlijk koffers kwijtraken, vluchten gemist worden en bla bla bla al zal t vast wel goed komen, spannend is t wel.
Ik vertrek 21 augustus om 19:30 uur vanuit Amsterdam naar Zurich, ik hoop daar om 21:05 uur aan te komen daar stap ik over naar Sao Paulo. Hopelijk kan ik dan een beetje slapen in het vliegtuig want ik kom daar 5:35 uur lokale tijd aan. Lekker vroeg in de ochtend, voor je idee is het dan alleen al 12:35 uur omdat het daar 7 uur vroeger is dan in Nederland. In Sao Paulo moet ik 2,5 uur wachten voor ik verder kan vliegen naar Asuncion in Paraguay. Daar kom ik om 9:40 uur aan en dan mag ik weer 2 uurtjes wachten tot ik om 12:30 het vliegtuig kan nemen naar Santa Cruz en daar hoop ik om 15:30 uur aan te komen. Ik denk dan zomaar dat ik dan best moe zal zijn. Dat wordt natuurlijk even koffers wachten. Op het vliegveld word ik op gehaald en dan is het nog een stukje rijden naar Loma Alta.
Verder heb ik alle financiën nog eens op een rijtje gezet om me een rotje te schrikken, maar dat zal vast wel goed komen hoop ik. Mooie is dat ik vandaag van de vve in ieder geval toestemming heb om de vergunning voor kamerverhuur aan te vragen. Stukje bij beetje vordert het wel.
De kinderen op school zijn dolenthousiast, alleen is het soms een beetje lastig om over te brengen waar ik nu precies naar toe ga. Zo had één van de kinderen Noord-Holland gezegd hoorde ik maandag op de contactavond. Maar snel even een berichtje gemaakt voor op de schoolwebsite dus.
Op school zijn we druk bezig met een expressiemiddag te organiseren. Erg leuk, maar er gaat erg veel tijd inzitten. Het thema is opnieuw kubisme, voordeel daarvan is dat je maar 1 keer per jaar een heel nieuw thema hoeft uit te werken. Verder heb ik vorige week de schoolreis geregeld, dat gaat ook erg leuk worden. De projectweek was ook weer geslaagd, dus al met al gaat het best lekker op school. Het 2e rapport is net mee gegaan dus we zitten alweer in de laatste periode. Het is een extra lang schooljaar dit jaar omdat we als middelste zijn begonnen maar als laatste eindigen. Ik geloof 44 weken i.p.v. 40. Maar ach, de tijd vliegt dus het maakt me eigenlijk niet zo heel veel uit.
Zondag heerlijk gegeten en in het zonnetje gezeten op het balkon. Lente is fijn!
Als ik dat schemaatje zo bekijk..... Er kunnen natuurlijk koffers kwijtraken, vluchten gemist worden en bla bla bla al zal t vast wel goed komen, spannend is t wel.
Ik vertrek 21 augustus om 19:30 uur vanuit Amsterdam naar Zurich, ik hoop daar om 21:05 uur aan te komen daar stap ik over naar Sao Paulo. Hopelijk kan ik dan een beetje slapen in het vliegtuig want ik kom daar 5:35 uur lokale tijd aan. Lekker vroeg in de ochtend, voor je idee is het dan alleen al 12:35 uur omdat het daar 7 uur vroeger is dan in Nederland. In Sao Paulo moet ik 2,5 uur wachten voor ik verder kan vliegen naar Asuncion in Paraguay. Daar kom ik om 9:40 uur aan en dan mag ik weer 2 uurtjes wachten tot ik om 12:30 het vliegtuig kan nemen naar Santa Cruz en daar hoop ik om 15:30 uur aan te komen. Ik denk dan zomaar dat ik dan best moe zal zijn. Dat wordt natuurlijk even koffers wachten. Op het vliegveld word ik op gehaald en dan is het nog een stukje rijden naar Loma Alta.
Verder heb ik alle financiën nog eens op een rijtje gezet om me een rotje te schrikken, maar dat zal vast wel goed komen hoop ik. Mooie is dat ik vandaag van de vve in ieder geval toestemming heb om de vergunning voor kamerverhuur aan te vragen. Stukje bij beetje vordert het wel.
De kinderen op school zijn dolenthousiast, alleen is het soms een beetje lastig om over te brengen waar ik nu precies naar toe ga. Zo had één van de kinderen Noord-Holland gezegd hoorde ik maandag op de contactavond. Maar snel even een berichtje gemaakt voor op de schoolwebsite dus.
Op school zijn we druk bezig met een expressiemiddag te organiseren. Erg leuk, maar er gaat erg veel tijd inzitten. Het thema is opnieuw kubisme, voordeel daarvan is dat je maar 1 keer per jaar een heel nieuw thema hoeft uit te werken. Verder heb ik vorige week de schoolreis geregeld, dat gaat ook erg leuk worden. De projectweek was ook weer geslaagd, dus al met al gaat het best lekker op school. Het 2e rapport is net mee gegaan dus we zitten alweer in de laatste periode. Het is een extra lang schooljaar dit jaar omdat we als middelste zijn begonnen maar als laatste eindigen. Ik geloof 44 weken i.p.v. 40. Maar ach, de tijd vliegt dus het maakt me eigenlijk niet zo heel veel uit.
Zondag heerlijk gegeten en in het zonnetje gezeten op het balkon. Lente is fijn!
vrijdag 23 maart 2007
Ik ga
Na veel omwegen toch uiteindelijk gesolliciteerd naar de functie van onderwijzeres voor zendingskinderen in Bolivia. Ik had al een langere tijd in mijn hoofd dat ik best eens voor een tijdje weg zou willen. Ik zat dan meer te denken aan 3 mnd of een half jaar dan aan een jaar. Tot ik door mijn familie werd gewezen op een advertentie voor onderwijzeres. Eerst maar eens wat informatie opvragen dacht ik toen, uiteindelijk was ik er niet echt uit of het nu wel zo'n verstandige beslissing was (een jaar weg is niet alleen leuk) dus ik mailde terug dat ik toch niet zou solliciteren. Daarmee dacht ik dat het van de baan was en ging ik weer vrolijk verder met mijn werk op school en mijn cursus Spaans hier thuis (haha, ik ben nog steeds bij hoofdstuk 1). Tot ik een mailtje terugkreeg met de vraag of ik er nog eens over na wilde denken als zij na een half jaar een reis terug zouden betalen. Ik ging de dingen eens op een rijtje zetten en kwam tot de conclusie dat al die toevalligheden waar ik in 1e instantie niet aan had gedacht zo toevallig misschien nog niet eens waren (vorig jaar mislukte het oppakken van een studie, cursus wiskunde die ik af moest breken, minder gaan werken op een andere school terwijl ik eigenlijk liever op mijn oude school was gebleven ook al kreeg ik het steeds meer naar mijn zin op deze school en ga ik het nu zelfs een beetje moeilijk vinden om afscheid te nemen, cursus Spaans begonnen, graag wegwillen naar het buitenland, een ticket krijgen om oud en nieuw thuis te zijn). Ik mailde mijn sollicitatie dus alsnog door en een spannende tijd van wachten brak aan.
Twee weken later werd ik opgebeld met het grote nieuws dat ik was aangenomen. Een jaar naar Bolivia... In 1e instantie was ik natuurlijk alleen maar blij verrast. Daarna krijg je even heel veel stress tot het tot je doordringt dat je nog eventjes de tijd hebt.
Gisteren ben ik naar de JOHO-shop geweest en heb ik alvast wat informatie opgevraagd. Er moet in ieder geval nog een hele hoop gebeuren voor ik weg ben. Mijn auto ga ik misschien verkopen, ik moet mensen zien te vinden die me financieel willen ondersteunen voor het komende schooljaar, bedenken wat ik mee moet nemen, waar ik me voor in moet laten enten, de reis regelen, ik moet een huurder hebben voor mijn kamer (gelukkig heb ik tot nu toe al 2 kandidaten dus dat zal wel goed komen).
Ook moet ik vergunningen aanvragen voor het permanent verhuren van kamers, tot nu toe was dat geen probleem want ik verhuurde maar permanent aan 2 mensen en tijdelijk aan 1.(en dat is het maximum wat je mag verhuren zonder vergunning) Het regelen van die vergunningen kan nog weleens de lastigste klus worden, erg makkelijk doen ze hier namelijk niet over woningverhuur. De Vve waarbij ik ben aangesloten moet het er ook weer mee eens zijn, dus dat kan nog feest worden. Maar ik heb nog geen pogingen gedaan, dus ik zie wel.
Volgende week belt er iemand van de organisatie (North America General Mission) terug en dan kan ik wat vragen stellen. Gelukkig maar want ik heb er inmiddels genoeg :).
Nu niet denken dat ik geen zin meer heb, want dat heb ik zeker wel. Ik ga jullie alleen wel enorm missen.
Twee weken later werd ik opgebeld met het grote nieuws dat ik was aangenomen. Een jaar naar Bolivia... In 1e instantie was ik natuurlijk alleen maar blij verrast. Daarna krijg je even heel veel stress tot het tot je doordringt dat je nog eventjes de tijd hebt.
Gisteren ben ik naar de JOHO-shop geweest en heb ik alvast wat informatie opgevraagd. Er moet in ieder geval nog een hele hoop gebeuren voor ik weg ben. Mijn auto ga ik misschien verkopen, ik moet mensen zien te vinden die me financieel willen ondersteunen voor het komende schooljaar, bedenken wat ik mee moet nemen, waar ik me voor in moet laten enten, de reis regelen, ik moet een huurder hebben voor mijn kamer (gelukkig heb ik tot nu toe al 2 kandidaten dus dat zal wel goed komen).
Ook moet ik vergunningen aanvragen voor het permanent verhuren van kamers, tot nu toe was dat geen probleem want ik verhuurde maar permanent aan 2 mensen en tijdelijk aan 1.(en dat is het maximum wat je mag verhuren zonder vergunning) Het regelen van die vergunningen kan nog weleens de lastigste klus worden, erg makkelijk doen ze hier namelijk niet over woningverhuur. De Vve waarbij ik ben aangesloten moet het er ook weer mee eens zijn, dus dat kan nog feest worden. Maar ik heb nog geen pogingen gedaan, dus ik zie wel.
Volgende week belt er iemand van de organisatie (North America General Mission) terug en dan kan ik wat vragen stellen. Gelukkig maar want ik heb er inmiddels genoeg :).
Nu niet denken dat ik geen zin meer heb, want dat heb ik zeker wel. Ik ga jullie alleen wel enorm missen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
