De nieuwe weblog is te vinden op ilse2bolivia.flakkeeweer.nl. Dus zonder www. ervoor! Om in te loggen heb je een naam en wachtwoord nodig wat je kunt krijgen door te mailen naar ilsedeklerk@gmail.com ik stuur je dan zsm je naam en ww op. Hieronder volgt dus de laatste weblog op deze site, deze staat ook op de nieuwe site.
Het is al weer een paar dagen geleden dat ik mijn moeder heb uitgezwaaid op Viru Viru in Santa Cruz. We waren vroeg vertrokken (5 uur) vanwege het carnaval. Wat een verschrikkelijk feest is dat hier. De mensen doen niet veel anders dan zich klem zuipen om daarna hun mogelijke vertier te zoeken. Dat mogelijke vertier blijft niet bij ballonnen met water, pis, onuitwasbare verf of koeienbloed. Na 9 maanden worden de nodige carnavalskinderen geboren waarvan ze vaak niet weten wie de vader is. Voor degene die niet dronken zijn geweest is carnaval uiteraard ook niet echt een leuke tijd, maar ze zijn het er vaak toch eensgezinds over eens dat carnaval leuk is met veel, heel veel takkeherrie en drank. De volgende ochtend liep ik om negen uur naar Guido en Eline om een cd´tje te branden met foto´s en hen een goede reis te wensen (ze gaan ook voor 6 wkn naar Nederland). Langs de kant van de weg liggen dan jongvolwassen mannen vies hun roes uit te slapen. Bid alsjeblieft voor de Bolivianen dat ze in mogen gaan zien dat dit hun nooit het geluk zal brengen wat ze nodig hebben. Bid alsjeblieft echt en denk niet ´mooi dat dit er staat dat we voor ze moeten bidden´. Ik ben er vast van overtuigd dat deze mensen te redden zijn, maar dat ze veel gebed nodig hebben. Carnaval is het niet enige feest waarop de mensen dronken zijn en hun vertier zoeken. Na de carnavalstijd vasten de echte katholieken en doen boete in de kerk over de zonden die ze met carnaval hebben gedaan. Het is misschien dat ik er met mijn neus bovenop zit, maar het is echt om te janken en te bidden. Wie een beetje Spaans kent kan het woord carnaval vertalen. Of het waar is weet ik niet maar de mensen die het hier vieren zeggen ´gewoon´ het feest van carne (vlees) en diablo (de duivel). Zelf al zou dat te ver uit de duim gezogen zijn dan nog kan een kind hier zien dat er helaas een kern van waarheid inzit. Ik ben diep geschokt door de zedeloosheid in deze cultuur en de genade die God aan mij wil(de) schenken. Degene die het overdreven vinden moeten dat vinden, maar bedenk dat iedere ziel er één is voor de eeuwigheid. Bedenk dat wij diep gezegend zijn in Nederland. Waaraan hebben wij het te danken dat God met genade op ons neerziet?
Nadat we aangekomen waren in Santa Cruz zijn we een nachtje daar gebleven. Het regelen van de tickets was een groot gezeur. Uiteindelijk kwam dat (met name) door cultuurverschil. Ik wilde de tickets in handen zodat alles geregeld was. Hier wordt echter alles op het laatst geregeld (of soms niet). De mevrouw van ons reisbureau zou naar het vliegveld komen en de tickets afgeven. Aangezien Bolivianen ook nog eens altijd te laat zijn vertrouwde ik de boel van geen meter en bleef ik net zolang doorgaan tot ik via de vliegmaatschappij de tickets in handen had. De mevrouw woont namelijk ook nog eens in Cochabamba en die vliegt echt niet even over om mij tickets te bezorgen. Daarnaast was van het begin af aan afgesproken dat ik ze bij het hoofdkantoor van Aerosur af zou halen in Santa Cruz. Een hoop ongeduldige telefoontjes en uren wachten dus, maar uiteindelijk had ik ze nog niet. Een weekend dus naar Loma Alta waar mijn moeder Mariella, Veronica, Mirtha, Raoul en fam, het team en vele andere ontmoette. Het was voor mij echt fijn om iedereen weer te zien en vooral Mirtha had ik erg gemist, Zij is de lerares van de Engelse klas en ze heeft een engelengeduld, is lief en moedig! Na zondags weer voor het eerst hier naar de kerk te zijn geweest, anderen ontmoet te hebben, de spullen voor de creche afgegeven (de kinderen zijn er reuzeblij mee!) en bij anderen gegeten te hebben gingen we maandag op pad. Eerst in de nieuwe christelijke boekwinkel gekeken in Santa Cruz. Klein maar reuzemooi met een mooie schildering op de muur. Het was leuk om Frans en Ellen ook weer te zien. Weer naar Aerosur en eindelijk waren de tickets betaald. Wat bleek achteraf, als je ze via een achterdeurtje op het vliegveld geeft hoef je er soms geen belasting over te betalen en het is een hele eer als je je tickets kant en klaar geregeld op het vliegveld krijgt. De gebruiken in een land kennen is soms ook handig, maar ik leer steeds meer hier.
De reis naar Cochabamba was zo gebeurd en direct kwam ik al tot de conclusie dat Cochabambino´s heel wat duidelijker praten dan de mensen uit Loma Alta en dat het daardoor voor mij stukken simpeler is om terug te praten. Ik kon ze zowaar goed verstaan en kreeg zelfs een compliment over mijn uitstekende Spaans. Dat was een leuke ervaring want hier in Loma Alta struikel ik nog geregeld over mijn woorden en praten de mensen soms vlug en erg binnensmonds. Cochabamba was leuk, goed hotel, leuke baas die speciaal voor ons cappucino liet klaar maken waar we echt van gesmuld hebben. Naar de markt geweest met een nicht van Prof. Marco (de nieuwe kerkenwerker hier in Loma Alta, zelf een Cochabambino), met de teleferico naar de Cristo (de grootste!) geweest om een prachtig uitzicht te hebben over de stad. De laatste dag hebben we nog een rondrit gedaan door de stad om alles te bekijken. Kortom we hebben echt genoten van die paar daagjes en waren zodoende al een klein beetje aan de hoogte gewend (2500 m). Naar Uyuni was een hele ervaring. We gingen in een DC-3 wat een gaaf klein oud vliegtuigje. We waren maar met 7 personen en hadden prachtig uitzicht over de bergen, rivieren en meren. Alleen al de vlucht van anderhalf uur over dit magnifieke stuk land was meer dan de moeite waard. Vlak voor het landen kwam de salar in zicht die op dit moment vol water staat. Ik heb zelden zoiets adembenemends gezien. Het is alsof de horizon is wegvallen want alles weerspiegelt in dat grote zoutmeer, geweldig!!
De kou viel gelukkig mee hier op 3800 meter hoogte en we voelden ons ook prima. Eerst wat gegeten in een restaurant en cocathee gedronken. Daarna de wildernis in. Uren rijden langs rotsformaties, uitsgestrekte woesternij, meren. Kortom, eerlijk gezegd kan ik niet beschrijven hoe het was. Alhoewel het deze eerste dag regende en we 2 lekke banden hadden genoten we ontzettend. Na wat plaatsjes bezocht te hebben reden we uren zonder nog maar één levend wezen te zien. Om een uur of vijf had ik het echter helemaal gehad ineens en wou ik gewoon een warme douche en wat eten. Ik werd ook misselijk en voelde me niet meer op en top fit. Het was warm in de auto en onze chauffeur en gids aten gezellig door aan de cocabladeren wat op den duur lekker ging stinken en het duurde niet lang of de auto stonk naar coca. Raampje open dus ondanks de regen en dat hielp wel wat. Eindelijk na uren rijden door de woestijn (er groeit daar maar 1 soort plant meer, verder totaaaaaaaal niks) kwam er een hotel in zicht. Inmiddels zaten we op ruim 4700 meter hoogte. Wat waren we moe!! Maar wat een geweldige plaats om onze nacht door te brengen. Nog nooit in mijn leven heb ik zo´n woesternij gezien en dan daar middenin een hotel met een heerlijk bed en een warme douche. Al snel hadden we ons plekje gevonden bij het haardvuur waar we luisterden naar de verhalen van andere reizigers. Het waren er niet zoveel dus het was een gezellige bedoening. De volgende ochtend vroeg vertrokken we naar de geisers, het rode meer met zijn flamingo´s (rood als de zon erop schijnt en die scheen die dag de hele dag), Arbol de Piedra- een ongelooflijke rotsformatie zomaar neergesmeten in de woestijn- die ik zo mooi vond dat ik er bij ging staan overgeven. Tja, 4800 meter zijn wij Nederlanders toch niet helemaal gewend. Gelukkig heb ik er verder totaal geen last meer van gehad dankzij de vele cocathee en de hoogtepilletjes. Wel was ieder stukje klimmen flink hijgen. Gegeten bij de warmwaterbronnen waar ik niet meer dan mijn benen in heb gelaten. Genoten van het zonnetje en de schone lucht. En aan het eind van de middag kwamen we aan bij het groene meer wat groen is door de mineralen. Het observeren van de flamingo´s in Laguna Colorado was toch wel het leukste wat we die dag gedaan hadden. Deze dag waren we iets eerder bij het hotel daardoor was het mogelijk om ´s avonds met de eigenaar (26 jaar, dus als je niks meer weet om te doen in de bewoonde wereld kun je een hotel (helemaal van steen) gaan runnen in de woestijn) een discussie op te zetten over het communistische systeem en religie. Op dat moment baal je dat je niet wat materiaal hebt meegenomen om te laten lezen aan de mensen daar. Ze weten echt (haast) niks van de bijbel.
De volgende dag terug door de woestijn, langs de rotsformaties (langs een andere kant) naar een begraafplaats van treinen. Alle treinen die daar niet meer gebruikt worden staan daar te roesten. Apart gezicht zo midden in de middle of nowhere. Daarna door langs wat plaatsjes (leuk met al die mensen met die typische gezichten en klederdracht, vooral de kids). Uiteindelijk kwamen we in een plaatsje waar ze echt leefden van het zout van de salar (zoutvlakte). Er stond vanalles van zout, tafels, huizen, stoelen, souvenirs. Alleen de mensen zagen er vrij zoutloos (lett.J ) uit, verder leek alles wel van zout. Kinderen deden spelletje op een zoutbankje wat tegen een zoutmuur stond. Midden in het dorp reden wat vrachtautootjes (ja idd ook niet van zout) af en aan om zout op te halen.. kortom, zout, zout en nog eens zout. Die mensen zullen vast niet het spreekwoord hebben ´zo zout heb ik het nog nooit gegeten´. Na al dat zout kwam er nog meer zout want we gingen een stukje de salar op. (google maar eens op salar de uyuni voor een voorstelling). We hebben hier op zonsondergang gewacht(schitterend!!) en zijn daarna naar het hotel gegaan. Weer een goed hotel (helemaal van zout) met warm water en lekker eten. Hier zijn we gebleven tot dinsdags en daarna zijn we doorgevlogen naar La Paz. De luchthaven in Uyuni is ook een belevenis apart. Er staat een zouten gebouwtje waarin 2 tafels van zoutblokken staan. Daar staan dan 2 mensen achter die een haak vasthouden waar je je bagage aan kan hangen. Bovenaan de haak kun je zien hoeveel je bagage weegt (je mag niet meer dan 13 kg oid in totaal meenemen in dit vliegtuig). Als dat goed is wordt er iets op een papiertje gekrabbeld en krijg je een nrtje voor je bagage. Je bagage wordt aan de andere kant van de zouten tafel gezet en dat was het inchecken. Buiten wacht je tot alle kinderen die onder het vliegtuigje door fietsen en ernaast spelen zijn verdwenen. Dan is het blijkbaar tijd om in te stappen. De deur wordt naar beneden getrokken en ziedaar de trap om het vliegtuig in te komen. De bevolking loopt uit om te kijken hoe dit vliegtuigje over een platgestampt stuk aarde zal opstijgen. De motoren gaan aan, de propellors razen, het vliegtuigje heeft door de hoogte een lange aanloop nodig, het hobbelt over de grond, de mensen staren naar ons en ineens ben je los. Geweldig toch zo´n ervaring! Onder je schuift dat geweldige landschap waarin je hebt gezworven door. De bergen komen weer als olifantspoten te voorschijn en voor je het weet sta je na anderhalf uur alweer in Cochabamba. Hier heb ik snel mijn gekochte gitaar bij het hotel opgehaald en dat wordt het wachten op de vlucht naar La Paz. Ik had zulke verschrikkelijk moeie ogen. Eerst dacht ik dat het van de vermoeidheid kwam (ik was ook wel heel moe) maar na een bezoek aan de wc kwam ik tot de conclusie verschrikkelijk verbrand te zijn in de koele lucht in Uyuni. Dat gaat natuurlijk lekker op grote hoogte (ondanks het insmeren). Na 5 uur wachten, een bakje cappucino, internet en weer wachten hadden we eindelijk onze vlucht naar La Paz. Doodmoe kwamen we daar aan. Vervolgens kon de chauffeur het huisnummer niet vinden van de mensen waar we sliepen. Dan maar zelf uitstappen, vragen en zoeken. Uiteindelijk hadden we het. Het was kwart over één voor we gingen slapen. Natuurlijk deden we geen van beide een oog dicht na deze reis, weer op grote hoogte en alle drukte die gepasseerd was. ´s morgens moesten we er toch echt om 7 uur uit want we hadden een trip naar het titicacameer besproken. Het weer en opnieuw de schitterende tocht hielden ons prima wakker. La Paz, Copacabana waar de auto´s werden gezegend door de priester die heen en weer loopt te zwaaien met zijn water langs de met bloemen versierde auto´s, de heerlijke vis de we gegeten hebben, de heerlijke boottocht van Copacabana naar Isla del Luna (met Inca-ruines) en uiteindelijk de klim naar ons hotel op Isla del Sol. Het was allemaal geweldig en teveel om alles hier te beschrijven. De uitzichten moet je zien, dat heerlijke gevoel op het hoogst bevaarbare meer met de zon in je gezicht moet je voelen, de verweerde gezichten van de schippers, de bevolking die achter je aanloopt om souvenirtjes te verkopen in hun Aymarakleding (eindelijk weet ik het verschil tussen Aymara,Ketchua en mensen uit t lagere land). Kortom ik moet een eind maken aan deze blog al valt er nog zoveel te vertellen. Het heerlijke eten, de terugtocht, het wisselen van de wacht in La Paz de volgende dag, de kerken, de smalle straatjes in La Paz. Er is genoeg om ooit zelf te gaan bekijken.
Mijn moeder was nog 1 weekend in Loma Alta. Gelukkig was de weg droog na het weekend want het heeft weer eens ontzettend geregend en de weg is dan levensgevaarlijk. Één grote modderrivier waarbij je je hart vasthoud elke keer als je door een diepe plas moet. Haalt de auto het wel of niet. Dan kun je nog zo´n sterke vierwielaandrijver hebben en een hoge auto. Het gebeurd regelmatig dat auto´s het niet halen en vast komen te zitten in de modder. Dan is het echt wachten tot iemand je komt en kan helpen. Ook nu regent het weer en er staat een kip irritant te tokken voor mijn deur. Regen geeft me altijd iets triests hier. Ik kan in die dagen niet weg en de mensen vinden het nog steeds een te hoge drempel om hierheen te komen tenzij ik ze uitdrukkelijk uitgenodigd heb (wat ik al 20 keer heb gedaan, maar wat ik elke keer weer moet doen). Maandag begint de school weer, verder geeft mijn Spaanse cursus en mijn gitaar nog wat vertier. Hopelijk kan ik snel verhuizen naar de huisjes van de leraren. Dan heb ik wat meer mensen in de buurt. Daar heb ik wel zin in. Zo het is een ongelooflijk lange blog geworden, maar ik heb niet veel gelegenheid gehad om eerder te schrijven en waarschijnlijk zal het ook nu wel weer even duren. Het ga jullie allemaal goed en bedankt voor de fijne tijd die ik had in Nederland (veel mensen gesproken, veel ook niet, volgende keer hopelijk beter).
PS. De vraag voor Nederlandse plaatjes, spulletjes, dingetjes, bouwplaten, frustseltjes is nog steeds geldig! Als je iets vindt, ook al is het van internet of wat dan ook (ik heb hier ook geen printer) en de pc is te sloom om te downloaden (ik heb wel wat meegenomen vanuit Nederland maar een koffer is snel vol).
zaterdag 9 februari 2008
maandag 21 januari 2008
Veilig aangekomen en op reis
Lieve mensen,
Ik ben weer veilig in Loma Alta aangekomen na een reis van ruim 30 uur. De reis was (uiteraard) echt vermoeiend en ik ben een dag misselijk geweest door de overgeslagen nacht en de omschakeling die je moet maken van koud naar warm. 5 uurtjes verschil,die vieze beesten weer enz.Inmiddels ben ik wel weer redelijk op dreef. Mijn moeder is deze dagen gezellig bij me en we genieten van de dagen die we samen zijn. Vandaag gaan we op reis naar Cochabamba, Uyuni,La Paz en daarbij het titicacameer. Je hoort snel meer van me,maar momenteel zit ik zonder internet in Loma Alta dus het kan wel eens ruim 4 weken duren voor ik weer eens in de stad ben en dus de gelegenheid om te mailen,bloggen,etc.
Even snel een berichtje voor de vele mensen die commentaar hadden dus.
P.S. binnenkort verhuist de website naar een besloten site,maar daar horen jullie nog van
P.S.2 Ik ga binnenkort beginnen met een project over Nederland op school. Alle typische Nederlandse dingetjes die jullie willen/kunnen opsturen wil ik graag hebben!
Ik ben weer veilig in Loma Alta aangekomen na een reis van ruim 30 uur. De reis was (uiteraard) echt vermoeiend en ik ben een dag misselijk geweest door de overgeslagen nacht en de omschakeling die je moet maken van koud naar warm. 5 uurtjes verschil,die vieze beesten weer enz.Inmiddels ben ik wel weer redelijk op dreef. Mijn moeder is deze dagen gezellig bij me en we genieten van de dagen die we samen zijn. Vandaag gaan we op reis naar Cochabamba, Uyuni,La Paz en daarbij het titicacameer. Je hoort snel meer van me,maar momenteel zit ik zonder internet in Loma Alta dus het kan wel eens ruim 4 weken duren voor ik weer eens in de stad ben en dus de gelegenheid om te mailen,bloggen,etc.
Even snel een berichtje voor de vele mensen die commentaar hadden dus.
P.S. binnenkort verhuist de website naar een besloten site,maar daar horen jullie nog van
P.S.2 Ik ga binnenkort beginnen met een project over Nederland op school. Alle typische Nederlandse dingetjes die jullie willen/kunnen opsturen wil ik graag hebben!
dinsdag 27 november 2007
nieuws...
Op dit moment heb ik het vrij druk met wat laatste dingetjes regelen voor ik wegga. Toch wil ik jullie even op de hoogte houden van de gekte die hier af en toe heerst in deze bananenrepubliek. Ik zal eerlijk zijn. Deze keer heb ik mijn blog gewoonweg bijna helemaal gejat omdat ik geen zin had om alles zelf te typen. haha. In Loma Alta merken we weinig van de drukte. Toen de dominee vertrok waren er ook dikke rellen in Santa Cruz en het heeft een week geduurd voor hij kon vertrekken. Er ging gewoon domweg geen vliegtuig meer. Het vliegveld was namelijk bezet door duizenden mensen. Demonstraties in Nederland zijn echt niks vergeleken met de rellen hier. Hopelijk is het volgende week iets rustiger.
Bolivia ondergaat zware tijden op dit moment. Er is al een lange aanloop van demonstraties, blokkades, hongerstakingen e.d. aan voorafgegaan.
De levensmiddelen zijn met zo'n 13% duurder geworden, er is erg weinig diesel waardoor de transportsector en de landbouwsector behoorlijk stil zijn komen te liggen. In de stad Santa Cruz rijden van de 3.000 stadsbusjes nog maar zo'n 1.500 stuks. Kortom, het dagelijkse leven is behoorlijk ontwricht door de ontwikkelingen.
Afgelopen weekend is de "bom" gebarsten in Sucre, de oficieële hoofdstad van Bolivia. Toen de huidige President Evo Morales aan de macht kwam is er een referendum gehouden om de gehele grondwet te analyseren en zo nodig te veranderen. Als ik het goed heb was hier een jaar voor gepland. 6 Augustus 2007 had deze gepresenteerd moeten worden maar door vele redenen was dit niet gelukt en kreeg de delegatie uitstel tot 14 december 2007 om het af te maken.
Deze commissie van zo'n 250 mensen kwam samen in Sucre. Doordat er veel speelde kwam ook deze datum in gevaar en waren ze bang dat ook deze datum te snel zou zijn.
Om een lang en gecompliceerd verhaal kort te maken is afgelopen zaterdag een vergadering geweest met 150 van de 250 leden van deze commissie in een militaire kazerne en zijn er in 3 uur tijd 3000 verschillende wetten goedgekeurd (met andere woorden: onmogelijk)! Wettelijk gezien is het op een volledig illegale manier gegaan en vandaar de rellen dit weekend. Helaas zijn er 4 mensen om het leven gekomen en is het politieke klimaat in het hele land tot het kookpunt gestegen.
Deze middag zal er in Santa Cruz een enorme mars gehouden worden. Hier worden een aantal dingen van de regering geist o.a.:
De grondwet wordt afgekeurd en zal op een legale manier beëindigd worden.
Een bepaalde wet moet worden ingetrokken over de belasting die wordt geheven voor de export van het gas.
Dit belastingpunt is als een bom ingeslagen. Normaal gesproken wordt deze belasting verdeeld onder de 9 departamenten (provincies) in het land. Met deze gelden werden projecten betaald voor gezondheid, wegenbouw, educatie, voedingsprojecten etc. Doordat de regering deze gelden meteen aan de gemeenten wil geven zullen provinciale projecten stil komen te liggen. Dit zal een enorme negatieve invloed hebben.
Zes van de negen departamenten hebben gezegd dat ze autonoom willen zijn. Dit houdt in dat de provinciale regering zelf bepaalt hoe ze de gelden die ze vanuit de regering ontvangen zullen besteden. Door deze gelden direct aan de gemeenten te geven wordt deze hele kwestie van de baan geveegd.
Tevens zijn er vele acties geweest van de president die niet goed zijn gevallen bij het volk. De connectie met de president van Venezuela, Hugo Chavez, is erg nauw. Hij is als een mentor voor Evo Morales. Dit doet "zeer" bij vele Bolivianen omdat ze daardoor eigenlijk bestuurd worden vanuit Venezuela. Het is duidelijk dat de president het niet erg nauw neemt met de huidige wetten. Zijn partij is socialistisch en dat probeert hij met man en macht door te voeren.
We hopen dat de rust snel weer keert. In Sucre zijn huizen, auto's en het politiebureau in vlammen opgegaan. Santa Cruz wordt als de grote tegenstander van Morales beschouwd.
Morgen zal er misschien een demonstratie zijn zodat er niemand gaat werken en zal er geen enkel voertuig op de weg te vinden zijn. Deze actie is een teken van eenheid en laat zien dat 6 van de 9 departamenten het niet eens zijn met wat de overheid aan het doen is. Frans die hier dus morgen een vergadering zou hebben zal weer opgesloten zijn voor een dag in zijn huis. Voor ons zijn de gevolgen te overzien. Maar stel je eens voor als vrachtwagenchauffeur.... Je staat een paar uur in de rij voor diesel met de kans dat er niks is als je aan de beurt bent. Morgen weer een werkeloze dag voor deze mensen en voor vele anderen.
Bolivia ondergaat zware tijden op dit moment. Er is al een lange aanloop van demonstraties, blokkades, hongerstakingen e.d. aan voorafgegaan.
De levensmiddelen zijn met zo'n 13% duurder geworden, er is erg weinig diesel waardoor de transportsector en de landbouwsector behoorlijk stil zijn komen te liggen. In de stad Santa Cruz rijden van de 3.000 stadsbusjes nog maar zo'n 1.500 stuks. Kortom, het dagelijkse leven is behoorlijk ontwricht door de ontwikkelingen.
Afgelopen weekend is de "bom" gebarsten in Sucre, de oficieële hoofdstad van Bolivia. Toen de huidige President Evo Morales aan de macht kwam is er een referendum gehouden om de gehele grondwet te analyseren en zo nodig te veranderen. Als ik het goed heb was hier een jaar voor gepland. 6 Augustus 2007 had deze gepresenteerd moeten worden maar door vele redenen was dit niet gelukt en kreeg de delegatie uitstel tot 14 december 2007 om het af te maken.
Deze commissie van zo'n 250 mensen kwam samen in Sucre. Doordat er veel speelde kwam ook deze datum in gevaar en waren ze bang dat ook deze datum te snel zou zijn.
Om een lang en gecompliceerd verhaal kort te maken is afgelopen zaterdag een vergadering geweest met 150 van de 250 leden van deze commissie in een militaire kazerne en zijn er in 3 uur tijd 3000 verschillende wetten goedgekeurd (met andere woorden: onmogelijk)! Wettelijk gezien is het op een volledig illegale manier gegaan en vandaar de rellen dit weekend. Helaas zijn er 4 mensen om het leven gekomen en is het politieke klimaat in het hele land tot het kookpunt gestegen.
Deze middag zal er in Santa Cruz een enorme mars gehouden worden. Hier worden een aantal dingen van de regering geist o.a.:
De grondwet wordt afgekeurd en zal op een legale manier beëindigd worden.
Een bepaalde wet moet worden ingetrokken over de belasting die wordt geheven voor de export van het gas.
Dit belastingpunt is als een bom ingeslagen. Normaal gesproken wordt deze belasting verdeeld onder de 9 departamenten (provincies) in het land. Met deze gelden werden projecten betaald voor gezondheid, wegenbouw, educatie, voedingsprojecten etc. Doordat de regering deze gelden meteen aan de gemeenten wil geven zullen provinciale projecten stil komen te liggen. Dit zal een enorme negatieve invloed hebben.
Zes van de negen departamenten hebben gezegd dat ze autonoom willen zijn. Dit houdt in dat de provinciale regering zelf bepaalt hoe ze de gelden die ze vanuit de regering ontvangen zullen besteden. Door deze gelden direct aan de gemeenten te geven wordt deze hele kwestie van de baan geveegd.
Tevens zijn er vele acties geweest van de president die niet goed zijn gevallen bij het volk. De connectie met de president van Venezuela, Hugo Chavez, is erg nauw. Hij is als een mentor voor Evo Morales. Dit doet "zeer" bij vele Bolivianen omdat ze daardoor eigenlijk bestuurd worden vanuit Venezuela. Het is duidelijk dat de president het niet erg nauw neemt met de huidige wetten. Zijn partij is socialistisch en dat probeert hij met man en macht door te voeren.
We hopen dat de rust snel weer keert. In Sucre zijn huizen, auto's en het politiebureau in vlammen opgegaan. Santa Cruz wordt als de grote tegenstander van Morales beschouwd.
Morgen zal er misschien een demonstratie zijn zodat er niemand gaat werken en zal er geen enkel voertuig op de weg te vinden zijn. Deze actie is een teken van eenheid en laat zien dat 6 van de 9 departamenten het niet eens zijn met wat de overheid aan het doen is. Frans die hier dus morgen een vergadering zou hebben zal weer opgesloten zijn voor een dag in zijn huis. Voor ons zijn de gevolgen te overzien. Maar stel je eens voor als vrachtwagenchauffeur.... Je staat een paar uur in de rij voor diesel met de kans dat er niks is als je aan de beurt bent. Morgen weer een werkeloze dag voor deze mensen en voor vele anderen.
donderdag 15 november 2007
Hier en daar
Villa Tunari was geweldig. Erg groen en veel te zien.
Een dagje school:
Om 7 uur sta ik op, om half 8 begint de school (deze laatste weken voor ons 8 uur omdat de Bolivianen al vakantie hebben). Er wordt gezamenlijk begonnen met bijbellezen, zingen en bidden. Iedereen staat daarbij netjes in de rij bij zijn eigen klas. Op maandag zingen we 2 volksliederen erbij. Die van Santa Cruz en die van Bolivia. Santa Cruz is het departement waarin Loma Alta ligt. Daarbij wordt de vlag gehesen en staat iedereen netjes recht en met zijn armen naast zijn lichaam. Dan kunnen ze brullen hoor, wijs houden kunnen ze niet echt, dus is er een bandje waar de wijs op staat. Na de opening zoekt iedereen zijn klas op, ook wij drietjes. Om de 50 minuten gaat er een bel met als teken dat de les is afgelopen en dat een volgend uur begint. Soms moeten Adriaan en Aafke of een van de twee dan weg om mee te doen met hun Boliviaanse klas. Bijvoorbeeld met gym, handvaardigheid, godsdienst en computeren. Na die les komen ze weer terug bij mij. Als ze allebei weg zijn heb ik dus een uurtje vrij (dat is 1 keer in de week op dinsdagmiddag) en dan ga ik soms bij de Engelse les zitten om wat Spaans op te steken. Na schooltijd wordt er weer gezamenlijk geeindigd. Ik eet altijd thuis, maar er is ook de mogelijkheid om op school te eten. Om 10 uur ´s ochtends is er pauze en drink ik met alle leraren een bakje koffie of thee. Is er een verjaardag te vieren dan doen we dat ook om 10 uur (met veel eten, want dat is belangrijk hier). De kinderen spelen intussen buiten.
Na vier uur is er soms volleyballen of iets anders met de leraren, vaak zijn er ´s avonds feria´s of andere presentaties. En soms hebben we een feestdag op school, maar meestal zijn we met feestdagen vrij. Ik heb gisteren met Veronica geteld, maar Bolivia kent in ieder geval 20 feestdagen. Zoals : ´de boomdag, de dag van de zee, todos santos (dag van de doden), dag van Santa Cruz´ en zo zijn er nog veel meer. twee weken terug was het todos santos. Het is een katholiek/heidens feest en alle graven worden versierd met bloemen en er wordt eten voor de doden neergezet. Heel triest... Uiteraard eten de paarden en de varkens dat eten ´s nachts op.
Gisteren ben ik een rondje door het dorp wezen rijden met mijn scooter, fototoestel en Adriaan. Het was erg leuk om eens wat beter rond te kijken en de dingen in je op te nemen. Ik kom er ook steeds meer en meer achter hoe triest het leven van de meeste mensen hier is. Opa´s en oma´s die voor de kinderen moeten zorgen, maar te oud zijn om wat te doen. Armoede, de onwetendheid over de noodzakelijkheid van liefde krijgen en geven (en dan in het bijzonder over de Hoogste Liefde). De alleen gelaten kinderen, die wel te eten krijgen, maar geen aandacht. Vorige week was er ingebroken bij een van onze medewerkers. de daders? 2 kleine kinderen, die eerst glashard logen dat ze het niet gedaan hadden. Inmiddels is alles terug. Niet de inbraak, maar meer het lot van de kinderen ging mij aan het hart. Geen moeder in huis, een vader die meer bij don Roy (plaatselijke supermarkt anex cafe) zit dan thuis. De kinderen moeten maar zien hoe ze het rooien. Het is hier zoeken als naar een speld in een hooiberg naar een gewoon liefdevol compleet (papa, mama, kinderen) gezin. Ik schaamde me dat ik het zo goed heb. Dat heb ik nergens aan verdiend.
Zo ging ik wat schuchterder verder met mijn fototoestel, af en toe een praatje maken en beleefd vragen of je ergens een foto van mag maken. Ik wilde vandaag geen foto´s meer maken van de mensen die hard aan het werk zijn om de was met de hand te doen. Ik wilde geen smoezelige kinderbekkies meer op de foto, armzalige hutjes of andere dingen waarvan de mensen ook heus wel begrijpen dat het voor mij anders is dan voor de lokale bevolking hier. Ik heb wel wat leuke foto´s van een trotse mevrouw met haar winkeltje, een suikerrietpers, een rijstpeller en wat mooie natuur. Misschien dat ik er ooit nog eens foto´s van durf te maken, maar ik ben toch liever geen ramptoerist. Deze mensen hebben meer nodig dan pure nieuwsgierigheid van een buitenlander.
Nog twee weken voor ik naar Nederland kom. Hopelijk verloopt alles normaal want het rommelt wat in de vliegwereld. Ik heb er reuze veel zin in. Voor die tijd komt er waarschijnlijk geen blog meer, als ik in Nederland ben waarschijnlijk ook niet (of misschien eentje). Op dit moment ben ik nog drie weken vakantie in Bolivia aan het voorbereiden voor in januari. Mijn moeder komt namelijk mee als ik terug ga!
Tot februari!
Een dagje school:
Om 7 uur sta ik op, om half 8 begint de school (deze laatste weken voor ons 8 uur omdat de Bolivianen al vakantie hebben). Er wordt gezamenlijk begonnen met bijbellezen, zingen en bidden. Iedereen staat daarbij netjes in de rij bij zijn eigen klas. Op maandag zingen we 2 volksliederen erbij. Die van Santa Cruz en die van Bolivia. Santa Cruz is het departement waarin Loma Alta ligt. Daarbij wordt de vlag gehesen en staat iedereen netjes recht en met zijn armen naast zijn lichaam. Dan kunnen ze brullen hoor, wijs houden kunnen ze niet echt, dus is er een bandje waar de wijs op staat. Na de opening zoekt iedereen zijn klas op, ook wij drietjes. Om de 50 minuten gaat er een bel met als teken dat de les is afgelopen en dat een volgend uur begint. Soms moeten Adriaan en Aafke of een van de twee dan weg om mee te doen met hun Boliviaanse klas. Bijvoorbeeld met gym, handvaardigheid, godsdienst en computeren. Na die les komen ze weer terug bij mij. Als ze allebei weg zijn heb ik dus een uurtje vrij (dat is 1 keer in de week op dinsdagmiddag) en dan ga ik soms bij de Engelse les zitten om wat Spaans op te steken. Na schooltijd wordt er weer gezamenlijk geeindigd. Ik eet altijd thuis, maar er is ook de mogelijkheid om op school te eten. Om 10 uur ´s ochtends is er pauze en drink ik met alle leraren een bakje koffie of thee. Is er een verjaardag te vieren dan doen we dat ook om 10 uur (met veel eten, want dat is belangrijk hier). De kinderen spelen intussen buiten.
Na vier uur is er soms volleyballen of iets anders met de leraren, vaak zijn er ´s avonds feria´s of andere presentaties. En soms hebben we een feestdag op school, maar meestal zijn we met feestdagen vrij. Ik heb gisteren met Veronica geteld, maar Bolivia kent in ieder geval 20 feestdagen. Zoals : ´de boomdag, de dag van de zee, todos santos (dag van de doden), dag van Santa Cruz´ en zo zijn er nog veel meer. twee weken terug was het todos santos. Het is een katholiek/heidens feest en alle graven worden versierd met bloemen en er wordt eten voor de doden neergezet. Heel triest... Uiteraard eten de paarden en de varkens dat eten ´s nachts op.
Gisteren ben ik een rondje door het dorp wezen rijden met mijn scooter, fototoestel en Adriaan. Het was erg leuk om eens wat beter rond te kijken en de dingen in je op te nemen. Ik kom er ook steeds meer en meer achter hoe triest het leven van de meeste mensen hier is. Opa´s en oma´s die voor de kinderen moeten zorgen, maar te oud zijn om wat te doen. Armoede, de onwetendheid over de noodzakelijkheid van liefde krijgen en geven (en dan in het bijzonder over de Hoogste Liefde). De alleen gelaten kinderen, die wel te eten krijgen, maar geen aandacht. Vorige week was er ingebroken bij een van onze medewerkers. de daders? 2 kleine kinderen, die eerst glashard logen dat ze het niet gedaan hadden. Inmiddels is alles terug. Niet de inbraak, maar meer het lot van de kinderen ging mij aan het hart. Geen moeder in huis, een vader die meer bij don Roy (plaatselijke supermarkt anex cafe) zit dan thuis. De kinderen moeten maar zien hoe ze het rooien. Het is hier zoeken als naar een speld in een hooiberg naar een gewoon liefdevol compleet (papa, mama, kinderen) gezin. Ik schaamde me dat ik het zo goed heb. Dat heb ik nergens aan verdiend.
Zo ging ik wat schuchterder verder met mijn fototoestel, af en toe een praatje maken en beleefd vragen of je ergens een foto van mag maken. Ik wilde vandaag geen foto´s meer maken van de mensen die hard aan het werk zijn om de was met de hand te doen. Ik wilde geen smoezelige kinderbekkies meer op de foto, armzalige hutjes of andere dingen waarvan de mensen ook heus wel begrijpen dat het voor mij anders is dan voor de lokale bevolking hier. Ik heb wel wat leuke foto´s van een trotse mevrouw met haar winkeltje, een suikerrietpers, een rijstpeller en wat mooie natuur. Misschien dat ik er ooit nog eens foto´s van durf te maken, maar ik ben toch liever geen ramptoerist. Deze mensen hebben meer nodig dan pure nieuwsgierigheid van een buitenlander.
Nog twee weken voor ik naar Nederland kom. Hopelijk verloopt alles normaal want het rommelt wat in de vliegwereld. Ik heb er reuze veel zin in. Voor die tijd komt er waarschijnlijk geen blog meer, als ik in Nederland ben waarschijnlijk ook niet (of misschien eentje). Op dit moment ben ik nog drie weken vakantie in Bolivia aan het voorbereiden voor in januari. Mijn moeder komt namelijk mee als ik terug ga!
Tot februari!
maandag 29 oktober 2007
29 oktober
Ook op een zendingsveld wisselen blijde en droevige dagen zich af. Zo is er vorige week een zoontje geboren bij een van de medewerkers en vanochtend bereikte mij het bericht dat de vader van de dominee (die op verlof is naar Nederland en Amerika) na een kort ziekbed naar Huis is gegaan. Voor eeuwig gelukkig, dat is niet uit te spreken in woorden. Het vult je gedachten. Zal ik daar straks bij zijn? Hoe is het met de mensen van wie ik houd om mij heen, hoe is het met de mensen hier in het dorp. Hoeveel bidden wij voor ze, incl. ikzelf?
Verder zijn er zoals jullie misschien inmiddels opgemerkt hebben grote veranderingen gaande hier. De dominee gaat namelijk in april/mei het zendingsveld voorgoed verlaten. Een lege plaats in Loma Alta. Ik was erg verdrietig toen ik het hoorde. God gaat door met zijn werk zei de dominee zelf de zondag nadat het bekend geworden is en dat is ook zo, maar toch is het een groot gemis. Inmiddels hebben er advertenties gestaan voor nieuwe kerkelijk/zendingswerkers.
Op de zondagen ga ik steeds meer volgen van de preken en dat is super! Een vertaling is toch anders. Je mist toch wat. Gisteravond kon ik voor het eerst echt haast alles volgen. Ik heb alleen nog wel zoveel moeite met het volgen dat het opslaan en verwerken vervolgens wat lastiger wordt, maar er is dus hoop dat dat ook wel goed komt. De lessen met Veronica gaan ook nog steeds door. We zijn nu begonnen met de verleden tijd, maar eerlijk gezegd is dat al een stap te ver voor me want ik snap er echt werkelijk niks van en ik bak er ook nog niks van. De tegenwoordige tijd en verleden tijd zijn zo verschrikkelijk anders, ze lijken soms niet eens op elkaar. Om een voorbeeldje te noemen ´ik ga’ is ´(yo) voy´, maar ´ik ging’ is ´(yo) fuí´. Maar ik blijf mijn best doen en een gesprekje gaat tegenwoordig al redelijk al moet je geen diepgaande onderwerpen verwachten. Het gevolg daarvan is dat ik best weleens een goed gesprek mis. Met het team zit je ook te dicht op elkaar om veel mee te delen. Een beetje afstand is daarin wel goed. Maar gelukkig is er regelmatig mailcontact met (familie in) Nederland.
Gisteren hebben we het laatste uitje gehad van de jeugdverenigingen. Opnieuw naar het zwembad. Dat vind ik totaal niet erg, want ik kan er geen genoeg van krijgen met deze hitte. De jongens en meiden (+15) hadden het ook prima naar hun zin. Bij het zwembad is een basketballveld, een pooltafel, voetbalveld, soort picknickplaats, tafelvoetbal, enz. Het was weer erg gezellig en tussen de middag hebben we vlees gebraden, rijst gekookt en sla erbij gegeten. Echt genieten zo´n relaxt dagje tussendoor. Om vijf uur vertrokken we. Net toen we wilden vertrekken ging het verschrikkelijk hard regenen. We waren met drie auto´s en een microbus. Ik zat bij Sandra en Maarten in de auto. Door de regenval kwamen we op de terugweg vast te zitten met de bus en de auto in de modder. De auto van Derrick groef zich alleen maar verder in, dus was het even wachten tot Guido kon passeren. Die had gelukkig goede profielbanden en kwam er wel door. Nadat Guido de bus en de auto van Derrick eruit getrokken had gingen we verder met een slakken- en dronkenmansgang. De weg was een en al modder en het kostte nogal wat moeite om het beter berijdbare deel van de zandweg te bereiken. De kinderen hadden het elke keer als we wegschoven of een paar meter opzij reden ipv vooruit niet echt breed maar voor mij was het een avontuur. Volgens Sandra bij de prijs van het uitje inbegrepen :). Eenmaal thuis na drie uur was ik wel hondsmoe en ben ik vroeg naar bed gegaan.
Op school gaat het lekker. Vorige week was er een ´feria´ waarin alle klassen lieten zien hoe ze levende piramides bouwden. Aafke en Adriaan deden uiteraard ook mee. Foto´s volgen deze keer pas in december want het kost ongelooflijk veel moeite om ze op internet te krijgen. Ze hebben goed hun best gedaan en het resultaat was ook echt gaaf. Vooral de hoogste klassen stapelen best hoog en het is een wonder dat er nooit eentje zijn benen breekt. Daarna waren er presentaties van alle vakken. Ook van tekenen. Er waren echt prachtige schilderijen gemaakt. Echt kunst, ze zouden het met gemak zo kunnen verkopen en dat doen ze soms ook. Ik heb van Elizabeth een schilderij kado gekregen, een mooi schilderij met palmbomen in de avondzon. Je komt hem maar eens bewonderen als ik weer in Nederland ben.
Donderdag ga ik voor 3 dagjes op vakantie naar Villa Tunari (als ik t goed schrijf) .Het is daar nog een echt regenwoud gebied en verschrikkelijk warm (zo´n 40 graden schijnt normaal te zijn) maar ook verschrikkelijk mooie natuur. Ik heb er echt heel erg zin in. Jullie horen tegen die tijd wel hoe het geweest is. In die buurt wordt er veel coca verbouwd. O.a. nodig voor Coca-cola. Ik zie hier ook regelmatig mensen met een prop cocabladeren in hun wang. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe. En toen ik een week geleden erg ziek was en een verschrikkelijk zere buik had heb ik cocathee gedronken. Er wordt echter ook Cocaïne van gemaakt en daarom verbanderd de positie van cocaboeren vaak met degene die aan de macht is. Op dit moment is dat Evo Morales en die staat het verbouwen in bepaalde zones wel toe.
De leukste grap was dat een van onze medewerksters vertelde dat toen haar moeder op bezoek kwam en een zak cocabladeren zag liggen bij don Roy (de plaatselijke winkel) zei ´hey, zullen we vanavond spinazie eten?´
Tijd om weer te stoppen met schrijven, ik kan bezig blijven met vertellen. Volgende keer maar weer meer.
Verder zijn er zoals jullie misschien inmiddels opgemerkt hebben grote veranderingen gaande hier. De dominee gaat namelijk in april/mei het zendingsveld voorgoed verlaten. Een lege plaats in Loma Alta. Ik was erg verdrietig toen ik het hoorde. God gaat door met zijn werk zei de dominee zelf de zondag nadat het bekend geworden is en dat is ook zo, maar toch is het een groot gemis. Inmiddels hebben er advertenties gestaan voor nieuwe kerkelijk/zendingswerkers.
Op de zondagen ga ik steeds meer volgen van de preken en dat is super! Een vertaling is toch anders. Je mist toch wat. Gisteravond kon ik voor het eerst echt haast alles volgen. Ik heb alleen nog wel zoveel moeite met het volgen dat het opslaan en verwerken vervolgens wat lastiger wordt, maar er is dus hoop dat dat ook wel goed komt. De lessen met Veronica gaan ook nog steeds door. We zijn nu begonnen met de verleden tijd, maar eerlijk gezegd is dat al een stap te ver voor me want ik snap er echt werkelijk niks van en ik bak er ook nog niks van. De tegenwoordige tijd en verleden tijd zijn zo verschrikkelijk anders, ze lijken soms niet eens op elkaar. Om een voorbeeldje te noemen ´ik ga’ is ´(yo) voy´, maar ´ik ging’ is ´(yo) fuí´. Maar ik blijf mijn best doen en een gesprekje gaat tegenwoordig al redelijk al moet je geen diepgaande onderwerpen verwachten. Het gevolg daarvan is dat ik best weleens een goed gesprek mis. Met het team zit je ook te dicht op elkaar om veel mee te delen. Een beetje afstand is daarin wel goed. Maar gelukkig is er regelmatig mailcontact met (familie in) Nederland.
Gisteren hebben we het laatste uitje gehad van de jeugdverenigingen. Opnieuw naar het zwembad. Dat vind ik totaal niet erg, want ik kan er geen genoeg van krijgen met deze hitte. De jongens en meiden (+15) hadden het ook prima naar hun zin. Bij het zwembad is een basketballveld, een pooltafel, voetbalveld, soort picknickplaats, tafelvoetbal, enz. Het was weer erg gezellig en tussen de middag hebben we vlees gebraden, rijst gekookt en sla erbij gegeten. Echt genieten zo´n relaxt dagje tussendoor. Om vijf uur vertrokken we. Net toen we wilden vertrekken ging het verschrikkelijk hard regenen. We waren met drie auto´s en een microbus. Ik zat bij Sandra en Maarten in de auto. Door de regenval kwamen we op de terugweg vast te zitten met de bus en de auto in de modder. De auto van Derrick groef zich alleen maar verder in, dus was het even wachten tot Guido kon passeren. Die had gelukkig goede profielbanden en kwam er wel door. Nadat Guido de bus en de auto van Derrick eruit getrokken had gingen we verder met een slakken- en dronkenmansgang. De weg was een en al modder en het kostte nogal wat moeite om het beter berijdbare deel van de zandweg te bereiken. De kinderen hadden het elke keer als we wegschoven of een paar meter opzij reden ipv vooruit niet echt breed maar voor mij was het een avontuur. Volgens Sandra bij de prijs van het uitje inbegrepen :). Eenmaal thuis na drie uur was ik wel hondsmoe en ben ik vroeg naar bed gegaan.
Op school gaat het lekker. Vorige week was er een ´feria´ waarin alle klassen lieten zien hoe ze levende piramides bouwden. Aafke en Adriaan deden uiteraard ook mee. Foto´s volgen deze keer pas in december want het kost ongelooflijk veel moeite om ze op internet te krijgen. Ze hebben goed hun best gedaan en het resultaat was ook echt gaaf. Vooral de hoogste klassen stapelen best hoog en het is een wonder dat er nooit eentje zijn benen breekt. Daarna waren er presentaties van alle vakken. Ook van tekenen. Er waren echt prachtige schilderijen gemaakt. Echt kunst, ze zouden het met gemak zo kunnen verkopen en dat doen ze soms ook. Ik heb van Elizabeth een schilderij kado gekregen, een mooi schilderij met palmbomen in de avondzon. Je komt hem maar eens bewonderen als ik weer in Nederland ben.
Donderdag ga ik voor 3 dagjes op vakantie naar Villa Tunari (als ik t goed schrijf) .Het is daar nog een echt regenwoud gebied en verschrikkelijk warm (zo´n 40 graden schijnt normaal te zijn) maar ook verschrikkelijk mooie natuur. Ik heb er echt heel erg zin in. Jullie horen tegen die tijd wel hoe het geweest is. In die buurt wordt er veel coca verbouwd. O.a. nodig voor Coca-cola. Ik zie hier ook regelmatig mensen met een prop cocabladeren in hun wang. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe. En toen ik een week geleden erg ziek was en een verschrikkelijk zere buik had heb ik cocathee gedronken. Er wordt echter ook Cocaïne van gemaakt en daarom verbanderd de positie van cocaboeren vaak met degene die aan de macht is. Op dit moment is dat Evo Morales en die staat het verbouwen in bepaalde zones wel toe.
De leukste grap was dat een van onze medewerksters vertelde dat toen haar moeder op bezoek kwam en een zak cocabladeren zag liggen bij don Roy (de plaatselijke winkel) zei ´hey, zullen we vanavond spinazie eten?´
Tijd om weer te stoppen met schrijven, ik kan bezig blijven met vertellen. Volgende keer maar weer meer.
vrijdag 12 oktober 2007
Zorgen en op schoolreis in een vrachtwagen
Zo, tijd om weer eens iets te schrijven. Een week geleden vond ik dat er te weinig was gebeurd om te melden, dat zal in de toekomst misschien meer gebeuren. Je omgeving wordt voor jezelf toch gewoner. Vlak na mijn verjaardag heb ik best wel erge heimwee gehad. Ik verlangde er zo naar om eens even ´s avonds normaal over straat te kunnen lopen met een lekker fris windje door je haren. Om even wat water te zien, zoals de maas of nog beter de zee. Om even gewoon te kunnen praten met de mensen en zo meer. Er waren ook wat vervelende dingetjes voorgevallen en dan heb je toch sneller het idee van ´wat doe ik hier?´ Gelukkig gaat het op dit moment een stuk beter en kan ik wel weer genieten van de dingen. Het warme weer eist op den duur wel zijn tol van je als je niet een beetje op jezelf let. Wie mij kent zal ook vast wel weten dat ik graag hard doorren i.p.v. alles op mijn gemakje te doen. De cultuur is hier echter helemaal niet ingesteld op mensen die iets vlug willen. Wachten is hier heel normaal. Verder heb je je zorgen over thuis (als er iemand in het ziekenhuis ligt, wat de afgelopen tijd 2 keer is gebeurd) kun je er niet even heen en dan voel je de afstand extra goed. Ook de andere ´collega´s´ van ´the Mission´ voelen die afstand soms goed. Zo is de vader van een van hen erg ziek en heeft niet lang meer te leven. Moeilijk hoor! Verder is de belijdenis vorige week niet doorgegaan omdat het meisje wat gedoopt zou worden ´s avonds (21 jaar) ernstig ziek is en in het ziekenhuis ligt. Ze heeft iets aan haar nieren en heel erg veel hoop is er niet. De mensen moeten hier alle medicijnen e.d. zelf gaan kopen en betalen.Daarna ga je naar het ziekenhuis, geef je de medicijnen af en dan mag je hopen dat ze ook echt voor jou gezondheid gebruikt worden. Haar moeder zou ´s ochtends belijdenis doen. Ze heeft al veel te verwerken gehad afgelopen jaar (man overleden, vijandige familie omdat ze christin is, broer leeft niet meer) Willen jullie ook voor deze mensen bidden? Het werk op het zendingsveld is nu eenmaal niet altijd makkelijk en als je er bent ervaar je wat het inhoud. Ik heb ook echt bewondering voor de mensen die hier al meer dan 5 a 6 jaar werken. Het zijn echte tropenjaren...
Vandaag ben ik na 4,5 week weer een keer in de stad, daar was ik ook echt aan toe. Vandaag heb ik de nodige boodschappen gedaan en morgen ga ik samen met Veronica en Mariela naar een hele grote markt. Daar heb ik echt zin in. Veronica geeft me nog steeds Spaanse les en van de week merkte ik dat ik ongemerkt toch wel meer opgepikt heb dan ik dacht. Ik kon ineens gesprekjes voeren. Daar ben ik dan ook echt dankbaar voor want niets kunnen zeggen is heel frustrerend. De frustratie zal nog wel een poosje duren, maar is zo toch heel wat minder. Woensdag hebben we schoolreis gehad. We zouden met een bus gaan maar die kwam niet opdagen. Uiteindelijk werd er een vrachtwagen aangehouden en daar gingen de kinderen gewoon achterin. Tja, in Nederland geeft dat toch wat rare associaties, maar hier kan dat best. De kinderen hebben genoten van het uitje naar het zwembad.Tussen de middag hebben we kip gebraden en rijst en groente erbij gegeten.Het was echt een geslaagd schoolreisje! Op de terugweg naar huis zie je een hoop mooie dieren(vossen, toekans, ander soort vogels) en dat is ook echt genieten.
Er blijven veel dingen waar je je over verbaasd. Zo heb ik gisteren zomaar een poosje buiten gestaan en geluisterd naar alle geluiden. Kikkers, en veel andere geluiden die ik niet thuis kan brengen. Vogels, apen? Ik weet het echt niet. Dan kijk je naar boven en zie je een sterrenhemel die er echt anders uitziet dan thuis (nee de sterren zijn hier niet oranje ofzo). Ook in de stad. Ik ging vandaag met de taxi. Veel chauffeurs hebben een tuinstoel in hun auto laten zetten, dat zit lekkerder. Het is echt zo´n raar gezicht. Ze laten hier ook overal de hoezen omzitten (auto´s, motors, enzo) om te laten zien dat het nieuw is.
Vanaf maandag woon ik in het huis van de dominee die op verlof gaat. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik had namelijk wel mijn crossbrommertje, maar erg veilig voelde ik me niet waar ik eerst woonde. Het is aan het eind van het dorp en de lantaarns doen het daar niet. Het is dus echt heel donker. Verder zijn de mannen die hier ´s avonds over straat lopen niet altijd even prettig tegen je. Vanaf maandag woon ik dus dicht bij school en de kerk, heerlijk hoor. Verder is het hier momenteel een graad of 20 en hebben we dus weer een soer (of hoe je dat ook mag schrijven). Vorige week is er voor het eerst sinds 2 maanden regen gevallen en dat was heerlijk! Van mij mag het nog even zo blijven want ik geniet hiervan! De rook is gelukkig verdwenen met de regen en dat is echt fijn want het was flink benauwd. Als ik de balans opmaak moet ik zeggen dat God toch echt goed voor ons/mij zorgt. Hij geeft de dingen op zijn tijd.
Vanaf nu heb ik ook wat foto´s online staan. Nog geen brommerfoto´s, maar wel van mijn huis, school, uitje van de kerk en mijn verjaardag. De foto´s van Ecuador staan daar trouwens ook online voor wie daar nog nieuwsgierig naar was. Veel plezier met kijken! http://good-times.webshots.com/album/560591855qnhTEJ
Vandaag ben ik na 4,5 week weer een keer in de stad, daar was ik ook echt aan toe. Vandaag heb ik de nodige boodschappen gedaan en morgen ga ik samen met Veronica en Mariela naar een hele grote markt. Daar heb ik echt zin in. Veronica geeft me nog steeds Spaanse les en van de week merkte ik dat ik ongemerkt toch wel meer opgepikt heb dan ik dacht. Ik kon ineens gesprekjes voeren. Daar ben ik dan ook echt dankbaar voor want niets kunnen zeggen is heel frustrerend. De frustratie zal nog wel een poosje duren, maar is zo toch heel wat minder. Woensdag hebben we schoolreis gehad. We zouden met een bus gaan maar die kwam niet opdagen. Uiteindelijk werd er een vrachtwagen aangehouden en daar gingen de kinderen gewoon achterin. Tja, in Nederland geeft dat toch wat rare associaties, maar hier kan dat best. De kinderen hebben genoten van het uitje naar het zwembad.Tussen de middag hebben we kip gebraden en rijst en groente erbij gegeten.Het was echt een geslaagd schoolreisje! Op de terugweg naar huis zie je een hoop mooie dieren(vossen, toekans, ander soort vogels) en dat is ook echt genieten.
Er blijven veel dingen waar je je over verbaasd. Zo heb ik gisteren zomaar een poosje buiten gestaan en geluisterd naar alle geluiden. Kikkers, en veel andere geluiden die ik niet thuis kan brengen. Vogels, apen? Ik weet het echt niet. Dan kijk je naar boven en zie je een sterrenhemel die er echt anders uitziet dan thuis (nee de sterren zijn hier niet oranje ofzo). Ook in de stad. Ik ging vandaag met de taxi. Veel chauffeurs hebben een tuinstoel in hun auto laten zetten, dat zit lekkerder. Het is echt zo´n raar gezicht. Ze laten hier ook overal de hoezen omzitten (auto´s, motors, enzo) om te laten zien dat het nieuw is.
Vanaf maandag woon ik in het huis van de dominee die op verlof gaat. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik had namelijk wel mijn crossbrommertje, maar erg veilig voelde ik me niet waar ik eerst woonde. Het is aan het eind van het dorp en de lantaarns doen het daar niet. Het is dus echt heel donker. Verder zijn de mannen die hier ´s avonds over straat lopen niet altijd even prettig tegen je. Vanaf maandag woon ik dus dicht bij school en de kerk, heerlijk hoor. Verder is het hier momenteel een graad of 20 en hebben we dus weer een soer (of hoe je dat ook mag schrijven). Vorige week is er voor het eerst sinds 2 maanden regen gevallen en dat was heerlijk! Van mij mag het nog even zo blijven want ik geniet hiervan! De rook is gelukkig verdwenen met de regen en dat is echt fijn want het was flink benauwd. Als ik de balans opmaak moet ik zeggen dat God toch echt goed voor ons/mij zorgt. Hij geeft de dingen op zijn tijd.
Vanaf nu heb ik ook wat foto´s online staan. Nog geen brommerfoto´s, maar wel van mijn huis, school, uitje van de kerk en mijn verjaardag. De foto´s van Ecuador staan daar trouwens ook online voor wie daar nog nieuwsgierig naar was. Veel plezier met kijken! http://good-times.webshots.com/album/560591855qnhTEJ
donderdag 27 september 2007
verjaardag in een ander werelddeel y más
Gisteren ben ik weer een jaartje ouder geworden. Nu, ik voelde me echt jarig! ´s ochtends belde mijn moeder, mijn zus en nog iemand. Dat was echt leuk… Toen snel de traktatie klaargemaakt. Vandaag hoefde ik niet naar de capilla ( de opening die 1 keer in de week in de kerk gebeurt). Dat was maar gelukkig ook want ik had de tijd hard nodig. Op school was de hele klas versierd. We hebben gezellig spelletjes gedaan zoals snoephappen e.d.. Ik kon niet normaal buiten lopen zonder dat de jongens me toe wilde zingen en om torta vroegen. Toen was het alweer 10 uur. Tijd om de taart aan te snijden in de lerarenkamer. Profesora Ursula had speciaal voor mij spicy caketjes en andere dingen gebakken, echt lief! Zelf had ik een grote taart besteld en drinken meegenomen. Er werd eerst voor me gezongen, daarna feliciteerde ze me allemaal om de beurt. Dat gaat grappig, de vrouwen geven je zoen en omhelzen je en nemen dan je hand en steken een verhaal van een half uur af, haha. De mannen geven je een hand en geven wat klapjes op je rug (ze omhelzen je dus niet helemaal), degene die iets minder verlegen zijn durven er een zoen bij te geven. Echt zo maf. Goed, toen was het uiteraard tijd voor die lekkere taart met pudding en aardbeien. Maar ik moest wel als eerste een hapje nemen, dat hoort zo volgens hen. Ik wilde dus een stukje eraf snijden, nee dat moest echt zonder handen, gewoon ´hap´. Ik dacht ´ik ben gek, dan duwen ze me in de taart natuurlijk´. Ik wilde dus niet en vroeg wel 3 keer of ze me dan echt niet in de taart zouden duwen. Nee dat zouden ze echt niet doen zeiden ze allemaal en Mirtha stond er vervaarlijk met een pollepel bij te zwaaien. Maar ik moest nu wel echt een hapje nemen, ja echt waar. En jawel hoor, daar ging ik, baf, met volle vaart in de taart. Haha, ik zat er echt hélemaal onder. Ik trok namelijk mijn hoofd niet terug zo goed gelovig als ik was en ik was de eerste die jarig was van de profesores. Nadat ik mezelf weer wat opgepoetst had kon ik dus ook genieten van mijn taart en daarna heb ik in de klas video gekeken en nog wat spelletjes gedaan. Van de leraren kreeg ik een leuke kaart waar iedereen wat opgeschreven had en van Mirtha kreeg ik schattige oorbelletjes, echt heel lief! Van de kids kreeg ik een cdhoesje (met de Boliviaanse kleuren erin verwerkt) en een brievenopener (uitgesneden houtwerk).
Tussen de middag was ik uitgenodigd bij de dominee en heb ik heerlijke lasagne gegeten en wederom was het enorm gezellig daar. Voor eind van de middag en ´s avonds was ik uitgenodigd bij Veronica. Ze heeft heerlijke ommeletten voor me gebakken en van haar kreeg ik een gehaakt tasje. Ze had Mariella ook uitgenodigd en van haar kreeg ik een shirt met de Boliviaanse vlag erop en een tekst erop (zoiets als ´ik houd van mijn land´ enzo). Het was supergezellig en ik voelde me zo enorm verwend. Echt een dag om dankbaar op terug te kijken!
Maandag was het dag van de student en vrijdag was het dag van Santa Cruz, daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. Op school was er drinken en cake en er moest gemarcheerd worden. Het was zo enorm gruwelijk warm en maar gedichtjes voorlezen en volksliedjes zingen en vlaggen hijsen enzo. Ik was het spuugzat op den duur. Maar alles wat je kunt vieren moet hier gevierd worden. Liefst zo officieel en uitgebreid mogelijk.
Toen ik vrijdags thuis kwam was de tuinjongen (Alberto) bezig in de tuin en hij liet me een stuk slangenhuid zien die in de tuin lag. Volgens hem moest de slang nog in mijn tuin zitten en moest ik maar niet met mijn blote voeten door het gras gaan lopen. Nu doe ik dat toch al niet, dus dat scheelt. Wel zijn mijn sandalen momenteel bij de plaatselijke schoenmaker in de maak en loop ik lekker hele dagen op slippers.
Vanavond hadden we een meeting met de deputaten. Morgen komen ze bij me eten en zondag is het dopen en belijdenis doen. Vandaag kon ik voor het eerst weer op mijn brommertje rijden. Hij is weer gemaakt, gelukkig!
Nog iets grappigs. Ik ging mijn taart vandaag betalen en gaf het geld aan de vrouw die de taart had gemaakt. Ik zei er bij ´por favor, para pecar´ ik had echter moeten zeggen ´para pagar´ het scheelt maar een beetje, maar de betekenis is ietsje anders. Ik zei nu ´alsjeblieft, om te zondigen´ in plaats van ´alsjeblieft, om te betalen´. Het vrouwtje knikte me echter vriendelijk toe en zei netjes ´mucho gracias´. Ze lachtte me absoluut niet uit. Pas toen Nelly vroeg wat ik dan had gezegd kwam ik erachter doordat ze keihard begon te lachen. Tja, als ze lachen zit het meestal niet helemaal goed. Maar ik lach vrolijk mee, ze snappen me toch wel. Haha.
Tussen de middag was ik uitgenodigd bij de dominee en heb ik heerlijke lasagne gegeten en wederom was het enorm gezellig daar. Voor eind van de middag en ´s avonds was ik uitgenodigd bij Veronica. Ze heeft heerlijke ommeletten voor me gebakken en van haar kreeg ik een gehaakt tasje. Ze had Mariella ook uitgenodigd en van haar kreeg ik een shirt met de Boliviaanse vlag erop en een tekst erop (zoiets als ´ik houd van mijn land´ enzo). Het was supergezellig en ik voelde me zo enorm verwend. Echt een dag om dankbaar op terug te kijken!
Maandag was het dag van de student en vrijdag was het dag van Santa Cruz, daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. Op school was er drinken en cake en er moest gemarcheerd worden. Het was zo enorm gruwelijk warm en maar gedichtjes voorlezen en volksliedjes zingen en vlaggen hijsen enzo. Ik was het spuugzat op den duur. Maar alles wat je kunt vieren moet hier gevierd worden. Liefst zo officieel en uitgebreid mogelijk.
Toen ik vrijdags thuis kwam was de tuinjongen (Alberto) bezig in de tuin en hij liet me een stuk slangenhuid zien die in de tuin lag. Volgens hem moest de slang nog in mijn tuin zitten en moest ik maar niet met mijn blote voeten door het gras gaan lopen. Nu doe ik dat toch al niet, dus dat scheelt. Wel zijn mijn sandalen momenteel bij de plaatselijke schoenmaker in de maak en loop ik lekker hele dagen op slippers.
Vanavond hadden we een meeting met de deputaten. Morgen komen ze bij me eten en zondag is het dopen en belijdenis doen. Vandaag kon ik voor het eerst weer op mijn brommertje rijden. Hij is weer gemaakt, gelukkig!
Nog iets grappigs. Ik ging mijn taart vandaag betalen en gaf het geld aan de vrouw die de taart had gemaakt. Ik zei er bij ´por favor, para pecar´ ik had echter moeten zeggen ´para pagar´ het scheelt maar een beetje, maar de betekenis is ietsje anders. Ik zei nu ´alsjeblieft, om te zondigen´ in plaats van ´alsjeblieft, om te betalen´. Het vrouwtje knikte me echter vriendelijk toe en zei netjes ´mucho gracias´. Ze lachtte me absoluut niet uit. Pas toen Nelly vroeg wat ik dan had gezegd kwam ik erachter doordat ze keihard begon te lachen. Tja, als ze lachen zit het meestal niet helemaal goed. Maar ik lach vrolijk mee, ze snappen me toch wel. Haha.
Abonneren op:
Posts (Atom)
