Gisteren ben ik weer een jaartje ouder geworden. Nu, ik voelde me echt jarig! ´s ochtends belde mijn moeder, mijn zus en nog iemand. Dat was echt leuk… Toen snel de traktatie klaargemaakt. Vandaag hoefde ik niet naar de capilla ( de opening die 1 keer in de week in de kerk gebeurt). Dat was maar gelukkig ook want ik had de tijd hard nodig. Op school was de hele klas versierd. We hebben gezellig spelletjes gedaan zoals snoephappen e.d.. Ik kon niet normaal buiten lopen zonder dat de jongens me toe wilde zingen en om torta vroegen. Toen was het alweer 10 uur. Tijd om de taart aan te snijden in de lerarenkamer. Profesora Ursula had speciaal voor mij spicy caketjes en andere dingen gebakken, echt lief! Zelf had ik een grote taart besteld en drinken meegenomen. Er werd eerst voor me gezongen, daarna feliciteerde ze me allemaal om de beurt. Dat gaat grappig, de vrouwen geven je zoen en omhelzen je en nemen dan je hand en steken een verhaal van een half uur af, haha. De mannen geven je een hand en geven wat klapjes op je rug (ze omhelzen je dus niet helemaal), degene die iets minder verlegen zijn durven er een zoen bij te geven. Echt zo maf. Goed, toen was het uiteraard tijd voor die lekkere taart met pudding en aardbeien. Maar ik moest wel als eerste een hapje nemen, dat hoort zo volgens hen. Ik wilde dus een stukje eraf snijden, nee dat moest echt zonder handen, gewoon ´hap´. Ik dacht ´ik ben gek, dan duwen ze me in de taart natuurlijk´. Ik wilde dus niet en vroeg wel 3 keer of ze me dan echt niet in de taart zouden duwen. Nee dat zouden ze echt niet doen zeiden ze allemaal en Mirtha stond er vervaarlijk met een pollepel bij te zwaaien. Maar ik moest nu wel echt een hapje nemen, ja echt waar. En jawel hoor, daar ging ik, baf, met volle vaart in de taart. Haha, ik zat er echt hélemaal onder. Ik trok namelijk mijn hoofd niet terug zo goed gelovig als ik was en ik was de eerste die jarig was van de profesores. Nadat ik mezelf weer wat opgepoetst had kon ik dus ook genieten van mijn taart en daarna heb ik in de klas video gekeken en nog wat spelletjes gedaan. Van de leraren kreeg ik een leuke kaart waar iedereen wat opgeschreven had en van Mirtha kreeg ik schattige oorbelletjes, echt heel lief! Van de kids kreeg ik een cdhoesje (met de Boliviaanse kleuren erin verwerkt) en een brievenopener (uitgesneden houtwerk).
Tussen de middag was ik uitgenodigd bij de dominee en heb ik heerlijke lasagne gegeten en wederom was het enorm gezellig daar. Voor eind van de middag en ´s avonds was ik uitgenodigd bij Veronica. Ze heeft heerlijke ommeletten voor me gebakken en van haar kreeg ik een gehaakt tasje. Ze had Mariella ook uitgenodigd en van haar kreeg ik een shirt met de Boliviaanse vlag erop en een tekst erop (zoiets als ´ik houd van mijn land´ enzo). Het was supergezellig en ik voelde me zo enorm verwend. Echt een dag om dankbaar op terug te kijken!
Maandag was het dag van de student en vrijdag was het dag van Santa Cruz, daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. Op school was er drinken en cake en er moest gemarcheerd worden. Het was zo enorm gruwelijk warm en maar gedichtjes voorlezen en volksliedjes zingen en vlaggen hijsen enzo. Ik was het spuugzat op den duur. Maar alles wat je kunt vieren moet hier gevierd worden. Liefst zo officieel en uitgebreid mogelijk.
Toen ik vrijdags thuis kwam was de tuinjongen (Alberto) bezig in de tuin en hij liet me een stuk slangenhuid zien die in de tuin lag. Volgens hem moest de slang nog in mijn tuin zitten en moest ik maar niet met mijn blote voeten door het gras gaan lopen. Nu doe ik dat toch al niet, dus dat scheelt. Wel zijn mijn sandalen momenteel bij de plaatselijke schoenmaker in de maak en loop ik lekker hele dagen op slippers.
Vanavond hadden we een meeting met de deputaten. Morgen komen ze bij me eten en zondag is het dopen en belijdenis doen. Vandaag kon ik voor het eerst weer op mijn brommertje rijden. Hij is weer gemaakt, gelukkig!
Nog iets grappigs. Ik ging mijn taart vandaag betalen en gaf het geld aan de vrouw die de taart had gemaakt. Ik zei er bij ´por favor, para pecar´ ik had echter moeten zeggen ´para pagar´ het scheelt maar een beetje, maar de betekenis is ietsje anders. Ik zei nu ´alsjeblieft, om te zondigen´ in plaats van ´alsjeblieft, om te betalen´. Het vrouwtje knikte me echter vriendelijk toe en zei netjes ´mucho gracias´. Ze lachtte me absoluut niet uit. Pas toen Nelly vroeg wat ik dan had gezegd kwam ik erachter doordat ze keihard begon te lachen. Tja, als ze lachen zit het meestal niet helemaal goed. Maar ik lach vrolijk mee, ze snappen me toch wel. Haha.
donderdag 27 september 2007
woensdag 19 september 2007
19 september (ma, gefeliciteerd!)
Dat wat was zal in wat komt verdwijnen… Zo lijken de dagen hier zich ook aan één te rijgen. Dat wat was weet je soms niet eens meer door wat er nu is en door wat er komt. Er gebeurt zoveel om je heen. Zoveel geluiden, woorden, geuren (niet altijd even frisse met al die mestvarkens hier, haha), zoveel gezichten, zoveel gevoelens.
Vanochtend heb ik hard gewerkt met de kinderen, doorgegaan tot even na half 1, zodoende ben ik nu al vrij en heb ik tijd om een stukje te schrijven. Op school hebben we een flink tempo omdat het weer steeds warmer wordt en je nu soms ´s middags al geen zin meer hebt om iets te doen. Gelukkig gaat het tot nu toe wel, al is het weleens flink zweten.
Vandaag geen verjaardag van mijn moeder in Nederland, maar een telefoontje om zeven uur om te feliciteren en een pakketje wat onderweg is.
Zacht gestommel in de gang maakt me duidelijk dat Margarita (één van mijn twee schoonmaaksters) er is. Ze gaat altijd haar eigen gangetje. Werkt niet zo hard maar is wel erg vriendelijk. Gisteravond ben ik vroeg naar bed gegaan dus ik heb weer energie voor twee. Vrijdag ben ik mee geweest met de meisjes van de kerk. Waterfietsen en zwemmen. Het water was heerlijk want het was weer eens verschrikkelijk warm. De Bolivianen vonden het echter erg koud en wilden er eerst niet in. Uiteindelijk kwamen ze toch wel, maar ze konden op een paar na geen van allen zwemmen. Samen met Nelly (vrouw van ds Hofman) heb ik ze een zwemles gegeven. Het was echt heel komisch, maar uiteindelijk lukte ze het wel om het hoofd boven water te houden. We waren laat thuis (ze weten heel goed wat te laat komen en wachten is hier), maar het was erg gezellig.
Ik zal nog even kort vertellen over het uitje van de kerk. ’s Ochtends zijn we naar een koffieplantage geweest. De koffie wordt er ook verwerkt als het daar de geschikte tijd voor is. Nu stond de fabriek stil. ’s Middags zijn we naar een rivier geweest met een klein strandje erbij en daar hebben we heerlijk gevolleybald en gevoetbald. De kinderen speelden heerlijk in het water, met de modder en in het zand. Hendrik, die volgend jaar hier zal komen wonen en werken (micro-krediet en ander economische doelen realiseren) was net die dag aangekomen.
Op dit moment is het verlenen van micro-krediet al een eindje door Oikonomos op touw gezet. De hutten hier worden van leem en palmbladeren gemaakt. In de palmbladeren zitten echter beestjes waardoor je hartproblemen kunt krijgen. Mensen overlijden ook hierdoor soms al erg jong. Door de mensen die nog een hut hebben met palmbladeren micro-krediet te verlenen (uitgestreken over een hoop jaren) kunnen ook de armste mensen hun dak vervangen door dakpannen. Nadeel hiervan is dat palmbladeren veel koeler zijn. Maar het is het één of het ander…
Warm is het hier zeker. De regen blijft nog steeds uit. Niet dat ík daar nu zo naar verlang, maar het is overal echt kurkdroog. Er is weinig eten meer voor de dieren. Als de cañatruck voorbijkomt hebben ze weer lekker wat te smikkelen. En smekken doen die beesten! Als de caña (suikerriet) gaat rotten stinkt het verschrikkelijk dus laat de paarden en varkens het maar opeten. Een paar maanden geleden is er een truck met caña omgevallen, je begrijpt wel dat het erg druk was op die plaats met smikkelende vieze varkens en paarden. Ze gaan ook geen centimeter om als ze aan het eten zijn. Anders zijn de varkens wel eerder bang van jou dan dat jij bang van hen hoeft te zijn.
Volgende week komt er een deputatie van de zending op visite in LA en zal er belijdenis van het geloof worden afgelegd door enkele mensen. Een bijzonder moment en tegelijkertijd ook het teken dat God hier door gaat met zijn werk ondanks dat er misschien mensen weggaan. Zijn woord blijft (daar preekte de dominee zondag ook over). Vanochtend hadden we zoals gewoonlijk de opening van de dag in de kerk. Heerlijk om eens even lekker te zingen met elkaar (maar oehhh wat zingen ze verschrikkelijk vals) en naar Gods woord te luisteren (al heb ik nog steeds vertaling nodig).
Het is tijd om weer een eind aan dit verhaal te breien want Veronica wacht op me want de Spaanse lessen heb ik hard nodig. Ik kan nog steeds niet echt een gesprekje voeren al versta ik al iets meer (vandaag de 2e les want vorige week was ze naar de stad) en mijn brommertje is kapot. De ketting is gebroken. Hopelijk heb ik hem snel weer terug uit de reparatie want het is toch wel erg lekker.
Weer bedankt voor alle mailtjes en berichtjes die jullie achterlieten. Dat is altijd erg leuk!
Vanochtend heb ik hard gewerkt met de kinderen, doorgegaan tot even na half 1, zodoende ben ik nu al vrij en heb ik tijd om een stukje te schrijven. Op school hebben we een flink tempo omdat het weer steeds warmer wordt en je nu soms ´s middags al geen zin meer hebt om iets te doen. Gelukkig gaat het tot nu toe wel, al is het weleens flink zweten.
Vandaag geen verjaardag van mijn moeder in Nederland, maar een telefoontje om zeven uur om te feliciteren en een pakketje wat onderweg is.
Zacht gestommel in de gang maakt me duidelijk dat Margarita (één van mijn twee schoonmaaksters) er is. Ze gaat altijd haar eigen gangetje. Werkt niet zo hard maar is wel erg vriendelijk. Gisteravond ben ik vroeg naar bed gegaan dus ik heb weer energie voor twee. Vrijdag ben ik mee geweest met de meisjes van de kerk. Waterfietsen en zwemmen. Het water was heerlijk want het was weer eens verschrikkelijk warm. De Bolivianen vonden het echter erg koud en wilden er eerst niet in. Uiteindelijk kwamen ze toch wel, maar ze konden op een paar na geen van allen zwemmen. Samen met Nelly (vrouw van ds Hofman) heb ik ze een zwemles gegeven. Het was echt heel komisch, maar uiteindelijk lukte ze het wel om het hoofd boven water te houden. We waren laat thuis (ze weten heel goed wat te laat komen en wachten is hier), maar het was erg gezellig.
Ik zal nog even kort vertellen over het uitje van de kerk. ’s Ochtends zijn we naar een koffieplantage geweest. De koffie wordt er ook verwerkt als het daar de geschikte tijd voor is. Nu stond de fabriek stil. ’s Middags zijn we naar een rivier geweest met een klein strandje erbij en daar hebben we heerlijk gevolleybald en gevoetbald. De kinderen speelden heerlijk in het water, met de modder en in het zand. Hendrik, die volgend jaar hier zal komen wonen en werken (micro-krediet en ander economische doelen realiseren) was net die dag aangekomen.
Op dit moment is het verlenen van micro-krediet al een eindje door Oikonomos op touw gezet. De hutten hier worden van leem en palmbladeren gemaakt. In de palmbladeren zitten echter beestjes waardoor je hartproblemen kunt krijgen. Mensen overlijden ook hierdoor soms al erg jong. Door de mensen die nog een hut hebben met palmbladeren micro-krediet te verlenen (uitgestreken over een hoop jaren) kunnen ook de armste mensen hun dak vervangen door dakpannen. Nadeel hiervan is dat palmbladeren veel koeler zijn. Maar het is het één of het ander…
Warm is het hier zeker. De regen blijft nog steeds uit. Niet dat ík daar nu zo naar verlang, maar het is overal echt kurkdroog. Er is weinig eten meer voor de dieren. Als de cañatruck voorbijkomt hebben ze weer lekker wat te smikkelen. En smekken doen die beesten! Als de caña (suikerriet) gaat rotten stinkt het verschrikkelijk dus laat de paarden en varkens het maar opeten. Een paar maanden geleden is er een truck met caña omgevallen, je begrijpt wel dat het erg druk was op die plaats met smikkelende vieze varkens en paarden. Ze gaan ook geen centimeter om als ze aan het eten zijn. Anders zijn de varkens wel eerder bang van jou dan dat jij bang van hen hoeft te zijn.
Volgende week komt er een deputatie van de zending op visite in LA en zal er belijdenis van het geloof worden afgelegd door enkele mensen. Een bijzonder moment en tegelijkertijd ook het teken dat God hier door gaat met zijn werk ondanks dat er misschien mensen weggaan. Zijn woord blijft (daar preekte de dominee zondag ook over). Vanochtend hadden we zoals gewoonlijk de opening van de dag in de kerk. Heerlijk om eens even lekker te zingen met elkaar (maar oehhh wat zingen ze verschrikkelijk vals) en naar Gods woord te luisteren (al heb ik nog steeds vertaling nodig).
Het is tijd om weer een eind aan dit verhaal te breien want Veronica wacht op me want de Spaanse lessen heb ik hard nodig. Ik kan nog steeds niet echt een gesprekje voeren al versta ik al iets meer (vandaag de 2e les want vorige week was ze naar de stad) en mijn brommertje is kapot. De ketting is gebroken. Hopelijk heb ik hem snel weer terug uit de reparatie want het is toch wel erg lekker.
Weer bedankt voor alle mailtjes en berichtjes die jullie achterlieten. Dat is altijd erg leuk!
maandag 10 september 2007
maandag 10 september 18:15 uur
Schakelen verloopt nog niet vlekkeloos maar verder ben ik erg blij met mijn brommertje! De Jongens hier lachen een beetje om me en bekijken me eens. Een blanke vrouw op een brommer door het dorp, het schijnt erg lachwekkend te zijn. Ach ja, daar wennen ze wel aan. Net als ik hier al een beetje wen. Een klein beetje! Zaterdag heb ik een lesje rijden gehad van Alexander (zn van ds Hofman) en die moest er ook wel om lachen. Soms duurt het even voor ik hem aangetrapt krijg bijvoorbeeld of ik houd het gas vast terwijl ik schakel en dan schiet ik vooruit, haha. Het is wel een leuk ding hoor. Komt ook de volgende keer bij de foto´s.
Afgelopen vrijdag ben ik weer naar de stad geweest, maar foto´s uploaden lukt niet. De internetverbinding is ook in de stad (in internetcafé´s) te laag, helaas. In een goed hotel lukt het wel, maar daar zit ik ook niet elke dag. In de stad had ik ook een paar leuke schoenen gekocht omdat ik dagelijks op mijn sandaaltjes loop. Kom ik thuis, zijn ze een maat te groot, haha. Ik had al de hele ochtend van hot naar her lopen rennen in de stad en het was erg warm. Mijn voeten waren dus zo opgezet dat ik ineens een maat groter aanmoest zonder dat ik daar erg in had. Helaas, pindakaas, volgende keer dus te kleine schoenen kopen na een ochtend winkelen. Verder wat kleine dingetjes gekocht zoals punaises, schriften, simkaart (maar ik ben mijn oplader vergeten, ook handig), cd´s om te branden, kaarten, witte blouse voor school en zo nog meer. ´s Middags de supermarkt en om een uur of 4 a half 5 hobbelden we weer terug over de zandweg naar Loma Alta. Reken maar dat ik ook dit keer weer gebroken was. De hitte, het lopen, het ongemakkelijk rijden een uur lang terwijl je moe bent en bij thuiskomst je boodschappen nog eens op moeten ruimen. Klagen heb ik echter niet want ik doe boodschappen waar sommige mensen hier alleen van kunnen dromen en waarvan ik denk ´dat is goedkoop!´. Sommige dingen zijn hier weer duurder. Zo heb ik een waterkoker gekocht omdat ik het toch wel lekker vind om af en toe een theetje te drinken.
Ook de schoonmaakster verdienen hier niet veel. Ze krijgen 50 eurocent per uur en dat is voor hen een heel redelijk bedrag. Ik ben blij dat ik er 2 heb, want na schooltijd ben ik soms bekaf door de warmte. In Nederland had ik een airco in de klas voor als het warm weer was, hier is het haast altijd warm, maar ik moet het toch echt zonder doen.
Zaterdagochtend ben ik bij Veronica geweest en heb ik Spaanse les gehad. Dat was erg gezellig. Ze is lerares Engels en is van mijn leeftijd, dat communiceert dus makkelijk. Inmiddels ken ik de werkwoorden: ´trabajar, vivir, estar, ser, comer, estudiar, reír, hablar, caminar, ir, mirar, ver, gustar en tener´ en hun vervoegingen. Oftewel, werken, leven, zijn (in veranderende situaties), zijn (in blijvende situaties) , eten, studeren, lachen, praten, lopen, gaan, kijken, zien, houden van en hebben. Sommige vervoegingen zijn lastig maar als je eenmaal wat werkwoorden weet versta je een hoop meer. Woordjes leer ik makkelijker tussendoor.
Dinsdag ben ik bij Mirtha wezen eten (zij spreekt ook goed Engels) en ook dat was erg gezellig. De mensen hier zijn absoluut altijd erop uit om je goed te laten voelen. Binnenkort nodig ik ze uit om hier langs te komen.
Momenteel begint alles te bezinken en ben ik soms erg moe. Ik woon alleen, een eindje van de andere Nederlandse sprekende mensen af. Ze doen allemaal hun best om me niet alleen te laten voelen en dat lukt ze aardig. Toch heb ik veel tijd om na te denken en dat is soms niet prettig. Bidden helpt altijd! Maar daar heb je niet altijd even helder het zicht op. Je bent moe van een dag werken, de hitte, de inspanning om andere mensen te verstaan, te begrijpen en dan voel je je moeheid ineens. Je denkt na over hoe God hier werkt en soms wordt je moedeloos omdat het overal hetzelfde is waar mensen wonen. Maar altijd weer laat God me weten ´Ik sta boven dit alles, Ik ben veel machtiger dan jij denkt!´. Bidden jullie nog steeds mee voor het werk hier? De gebrokenheid onder mensen is overal ter wereld groot en ik ben heus niet pessimistisch, maar soms komt het zo op me af! Dan verlang ik naar de volmaaktheid die alleen bij God te vinden is en dan zou ik willen dat de Heere-Jezus snel terugkomt. Maar dan denk ik er gelijk achter aan: ´Niet voordat deze mensen Uw liefde hebben gezien alstublieft!´. Goed, hopelijk begrijpen jullie me een beetje als ik me zo laat gaan vanuit mijn gedachtespinsels….
Ik weet nu niet meer of ik al had geschreven over het uitje van de kerk. Zo niet dan hoop ik dat misschien nog eens te doen. Voor vandaag is het weer genoeg. Rest mij natuurlijk nog wel even te vertellen dat ik vandaag een slang heb gezien bij school. De schooljongens hebben hem doodgeslagen met de vlaggenstok…. Brr, mij niet gezien hoor….
Afgelopen vrijdag ben ik weer naar de stad geweest, maar foto´s uploaden lukt niet. De internetverbinding is ook in de stad (in internetcafé´s) te laag, helaas. In een goed hotel lukt het wel, maar daar zit ik ook niet elke dag. In de stad had ik ook een paar leuke schoenen gekocht omdat ik dagelijks op mijn sandaaltjes loop. Kom ik thuis, zijn ze een maat te groot, haha. Ik had al de hele ochtend van hot naar her lopen rennen in de stad en het was erg warm. Mijn voeten waren dus zo opgezet dat ik ineens een maat groter aanmoest zonder dat ik daar erg in had. Helaas, pindakaas, volgende keer dus te kleine schoenen kopen na een ochtend winkelen. Verder wat kleine dingetjes gekocht zoals punaises, schriften, simkaart (maar ik ben mijn oplader vergeten, ook handig), cd´s om te branden, kaarten, witte blouse voor school en zo nog meer. ´s Middags de supermarkt en om een uur of 4 a half 5 hobbelden we weer terug over de zandweg naar Loma Alta. Reken maar dat ik ook dit keer weer gebroken was. De hitte, het lopen, het ongemakkelijk rijden een uur lang terwijl je moe bent en bij thuiskomst je boodschappen nog eens op moeten ruimen. Klagen heb ik echter niet want ik doe boodschappen waar sommige mensen hier alleen van kunnen dromen en waarvan ik denk ´dat is goedkoop!´. Sommige dingen zijn hier weer duurder. Zo heb ik een waterkoker gekocht omdat ik het toch wel lekker vind om af en toe een theetje te drinken.
Ook de schoonmaakster verdienen hier niet veel. Ze krijgen 50 eurocent per uur en dat is voor hen een heel redelijk bedrag. Ik ben blij dat ik er 2 heb, want na schooltijd ben ik soms bekaf door de warmte. In Nederland had ik een airco in de klas voor als het warm weer was, hier is het haast altijd warm, maar ik moet het toch echt zonder doen.
Zaterdagochtend ben ik bij Veronica geweest en heb ik Spaanse les gehad. Dat was erg gezellig. Ze is lerares Engels en is van mijn leeftijd, dat communiceert dus makkelijk. Inmiddels ken ik de werkwoorden: ´trabajar, vivir, estar, ser, comer, estudiar, reír, hablar, caminar, ir, mirar, ver, gustar en tener´ en hun vervoegingen. Oftewel, werken, leven, zijn (in veranderende situaties), zijn (in blijvende situaties) , eten, studeren, lachen, praten, lopen, gaan, kijken, zien, houden van en hebben. Sommige vervoegingen zijn lastig maar als je eenmaal wat werkwoorden weet versta je een hoop meer. Woordjes leer ik makkelijker tussendoor.
Dinsdag ben ik bij Mirtha wezen eten (zij spreekt ook goed Engels) en ook dat was erg gezellig. De mensen hier zijn absoluut altijd erop uit om je goed te laten voelen. Binnenkort nodig ik ze uit om hier langs te komen.
Momenteel begint alles te bezinken en ben ik soms erg moe. Ik woon alleen, een eindje van de andere Nederlandse sprekende mensen af. Ze doen allemaal hun best om me niet alleen te laten voelen en dat lukt ze aardig. Toch heb ik veel tijd om na te denken en dat is soms niet prettig. Bidden helpt altijd! Maar daar heb je niet altijd even helder het zicht op. Je bent moe van een dag werken, de hitte, de inspanning om andere mensen te verstaan, te begrijpen en dan voel je je moeheid ineens. Je denkt na over hoe God hier werkt en soms wordt je moedeloos omdat het overal hetzelfde is waar mensen wonen. Maar altijd weer laat God me weten ´Ik sta boven dit alles, Ik ben veel machtiger dan jij denkt!´. Bidden jullie nog steeds mee voor het werk hier? De gebrokenheid onder mensen is overal ter wereld groot en ik ben heus niet pessimistisch, maar soms komt het zo op me af! Dan verlang ik naar de volmaaktheid die alleen bij God te vinden is en dan zou ik willen dat de Heere-Jezus snel terugkomt. Maar dan denk ik er gelijk achter aan: ´Niet voordat deze mensen Uw liefde hebben gezien alstublieft!´. Goed, hopelijk begrijpen jullie me een beetje als ik me zo laat gaan vanuit mijn gedachtespinsels….
Ik weet nu niet meer of ik al had geschreven over het uitje van de kerk. Zo niet dan hoop ik dat misschien nog eens te doen. Voor vandaag is het weer genoeg. Rest mij natuurlijk nog wel even te vertellen dat ik vandaag een slang heb gezien bij school. De schooljongens hebben hem doodgeslagen met de vlaggenstok…. Brr, mij niet gezien hoor….
Abonneren op:
Posts (Atom)
