29 oktober

Ook op een zendingsveld wisselen blijde en droevige dagen zich af. Zo is er vorige week een zoontje geboren bij een van de medewerkers en vanochtend bereikte mij het bericht dat de vader van de dominee (die op verlof is naar Nederland en Amerika) na een kort ziekbed naar Huis is gegaan. Voor eeuwig gelukkig, dat is niet uit te spreken in woorden. Het vult je gedachten. Zal ik daar straks bij zijn? Hoe is het met de mensen van wie ik houd om mij heen, hoe is het met de mensen hier in het dorp. Hoeveel bidden wij voor ze, incl. ikzelf?

Verder zijn er zoals jullie misschien inmiddels opgemerkt hebben grote veranderingen gaande hier. De dominee gaat namelijk in april/mei het zendingsveld voorgoed verlaten. Een lege plaats in Loma Alta. Ik was erg verdrietig toen ik het hoorde. God gaat door met zijn werk zei de dominee zelf de zondag nadat het bekend geworden is en dat is ook zo, maar toch is het een groot gemis. Inmiddels hebben er advertenties gestaan voor nieuwe kerkelijk/zendingswerkers.
Op de zondagen ga ik steeds meer volgen van de preken en dat is super! Een vertaling is toch anders. Je mist toch wat. Gisteravond kon ik voor het eerst echt haast alles volgen. Ik heb alleen nog wel zoveel moeite met het volgen dat het opslaan en verwerken vervolgens wat lastiger wordt, maar er is dus hoop dat dat ook wel goed komt. De lessen met Veronica gaan ook nog steeds door. We zijn nu begonnen met de verleden tijd, maar eerlijk gezegd is dat al een stap te ver voor me want ik snap er echt werkelijk niks van en ik bak er ook nog niks van. De tegenwoordige tijd en verleden tijd zijn zo verschrikkelijk anders, ze lijken soms niet eens op elkaar. Om een voorbeeldje te noemen ´ik ga’ is ´(yo) voy´, maar ´ik ging’ is ´(yo) fuí´. Maar ik blijf mijn best doen en een gesprekje gaat tegenwoordig al redelijk al moet je geen diepgaande onderwerpen verwachten. Het gevolg daarvan is dat ik best weleens een goed gesprek mis. Met het team zit je ook te dicht op elkaar om veel mee te delen. Een beetje afstand is daarin wel goed. Maar gelukkig is er regelmatig mailcontact met (familie in) Nederland.

Gisteren hebben we het laatste uitje gehad van de jeugdverenigingen. Opnieuw naar het zwembad. Dat vind ik totaal niet erg, want ik kan er geen genoeg van krijgen met deze hitte. De jongens en meiden (+15) hadden het ook prima naar hun zin. Bij het zwembad is een basketballveld, een pooltafel, voetbalveld, soort picknickplaats, tafelvoetbal, enz. Het was weer erg gezellig en tussen de middag hebben we vlees gebraden, rijst gekookt en sla erbij gegeten. Echt genieten zo´n relaxt dagje tussendoor. Om vijf uur vertrokken we. Net toen we wilden vertrekken ging het verschrikkelijk hard regenen. We waren met drie auto´s en een microbus. Ik zat bij Sandra en Maarten in de auto. Door de regenval kwamen we op de terugweg vast te zitten met de bus en de auto in de modder. De auto van Derrick groef zich alleen maar verder in, dus was het even wachten tot Guido kon passeren. Die had gelukkig goede profielbanden en kwam er wel door. Nadat Guido de bus en de auto van Derrick eruit getrokken had gingen we verder met een slakken- en dronkenmansgang. De weg was een en al modder en het kostte nogal wat moeite om het beter berijdbare deel van de zandweg te bereiken. De kinderen hadden het elke keer als we wegschoven of een paar meter opzij reden ipv vooruit niet echt breed maar voor mij was het een avontuur. Volgens Sandra bij de prijs van het uitje inbegrepen :). Eenmaal thuis na drie uur was ik wel hondsmoe en ben ik vroeg naar bed gegaan.

Op school gaat het lekker. Vorige week was er een ´feria´ waarin alle klassen lieten zien hoe ze levende piramides bouwden. Aafke en Adriaan deden uiteraard ook mee. Foto´s volgen deze keer pas in december want het kost ongelooflijk veel moeite om ze op internet te krijgen. Ze hebben goed hun best gedaan en het resultaat was ook echt gaaf. Vooral de hoogste klassen stapelen best hoog en het is een wonder dat er nooit eentje zijn benen breekt. Daarna waren er presentaties van alle vakken. Ook van tekenen. Er waren echt prachtige schilderijen gemaakt. Echt kunst, ze zouden het met gemak zo kunnen verkopen en dat doen ze soms ook. Ik heb van Elizabeth een schilderij kado gekregen, een mooi schilderij met palmbomen in de avondzon. Je komt hem maar eens bewonderen als ik weer in Nederland ben.

Donderdag ga ik voor 3 dagjes op vakantie naar Villa Tunari (als ik t goed schrijf) .Het is daar nog een echt regenwoud gebied en verschrikkelijk warm (zo´n 40 graden schijnt normaal te zijn) maar ook verschrikkelijk mooie natuur. Ik heb er echt heel erg zin in. Jullie horen tegen die tijd wel hoe het geweest is. In die buurt wordt er veel coca verbouwd. O.a. nodig voor Coca-cola. Ik zie hier ook regelmatig mensen met een prop cocabladeren in hun wang. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe. En toen ik een week geleden erg ziek was en een verschrikkelijk zere buik had heb ik cocathee gedronken. Er wordt echter ook Cocaïne van gemaakt en daarom verbanderd de positie van cocaboeren vaak met degene die aan de macht is. Op dit moment is dat Evo Morales en die staat het verbouwen in bepaalde zones wel toe.
De leukste grap was dat een van onze medewerksters vertelde dat toen haar moeder op bezoek kwam en een zak cocabladeren zag liggen bij don Roy (de plaatselijke winkel) zei ´hey, zullen we vanavond spinazie eten?´
Tijd om weer te stoppen met schrijven, ik kan bezig blijven met vertellen. Volgende keer maar weer meer.