(bijna) Vertrek

Terug uit Ecuador kan ik totaal mijn draai niet vinden in het Nederlandse leven. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat ik daar niet al teveel zin in heb. Vannacht heb ik om drie uur de was staan ophangen omdat ik écht niet kon slapen. Mijn koffer is half ingepakt voor Bolivia en in mijn hoofd is het een gigantische bende omdat ik niet meer goed weet wat ik nu ook alweer nog moest doen. Wat is het heerlijk om even te kunnen ontsnappen aan de rompslomp die weggaan met zich meebrengt. Ik wil jullie toch nog even wat vertellen over mijn geweldige voorproefje op het Latijns-Amerikaanse leven.

We zijn 2 dagen in Guayaquil geweest, daarna zijn we doorgereisd naar Porto-Viejo waar we een onvergetelijke tijd hebben gehad. In El Floron hebben we geholpen met het opknappen van huisjes, schilderen van de bibliotheek en de medische post, een speeltuintje van bamboe neergezet, de schoenmaker heeft gratis schoenen gerepareerd, er is Engels gegeven en er was kinderopvang. Wij hebben genoten, maar de mensen daar net zo goed! Wat kun je een hoop leren van ze! Met de dag leven, blij zijn met wat je hebt, eenvoudig geloven, enz. Natuurlijk waren er ook veel dingen die we liever niet overnemen. De wijk was allerminst veilig al hebben we daar weinig van gemerkt. We werden met open armen ontvangen en het was absoluut een succes. Dan is het best moeilijk als je hoort dat het ook (bijna) mis kan lopen doordat een dronkaard uit de wijk ‘even’ al schietend voorbij komt rijden. Je bent inmiddels verweven met de mensen daar en bent toch een klein stukje van ze gaan houden als je een week met ze hebt samengewerkt om iets moois neer te zetten. Het is erg bijzonder dat het allemaal zo veilig en goed verlopen is (zeker als je weet dat de criminaliteit toch erg hoog is in deze buurt en ‘onze’ taxichauffeurs soms weigerden om ons daar te brengen omdat ze bang zijn om de wijk in te gaan en beroofd te zullen worden). Foto’s van het speeltuintje e.d. volgen als ik er om denk. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over de ontmoetingen met de mensen (wat toch het meeste impact heeft), de kerk(diensten), maar ik laat het even hierbij anders wordt het te lang.
Na Porto-Viejo zijn we naar Puerto Lopez gegaan waarvandaan we naar Isla de La Plata zijn gevaren. Tijdens deze ongeveer tweeënhalf uur durende tocht hebben we van heel dichtbij walvissen gezien. Super, wat een machtige beesten! Op Isla de La Plata grappige vogels gezien met blauwe poten en vogels die hun befje rood opblazen om vrouwtjes te lokken. Op de terugweg ging het anker uit en hebben we gesnorkeld (wow, wat een mooie bodem en mooie vissen!). In Puerto Lopez hebben we overnacht in een hotel met bedden waar je alleen maar op kon liggen onder luid au-au-au geroep (grinnik). Verder hadden we het prima naar ons zin.
Toen kwam de vreselijke dag dat we 12 uur in de bus moesten zitten naar Quito. Doe dat echt nooit mensen!!!! Horrible! Increíble zou Hanneke zeggen. Neem absoluut het vliegtuig als het even kan. Aangekomen was namelijk de halve groep ziek, zwak en misselijk. Mede door het hoogteverschil viel het niet mee om op adem te komen van deze lange reis. Na een dag was iedereen wel weer bijgekomen. In Quito hebben we nog een week heerlijk genoten van de cultuur, Thermenbaden (water van 35-50 graden in de openlucht, afkomstig uit de vulkanen) en hebben we een geweldige zondag gehad! Vanuit Quito zijn we tussendoor nog 2 dagen naar San Clemente (een indianengemeenschap) geweest. Dat was ook echt geweldig. We sliepen daar in gezinnen, zijn rondgeleid langs allerlei bijzondere planten die ze gebruiken, ze hebben voor ons gezongen en gedanst, we hebben op paarden gereden, ik heb nog op een lama gezeten (lachen!). De mensen zijn er uiterst gastvrij en vriendelijk. Daarna hadden we nog 1 dag Quito over waarin we omhoog gegaan zijn naar 4000 meter hoogte en genoten hebben van ons laatste dagje.
Op vrijdag 10 augustus zijn we weer naar Nederland vertrokken en nu probeer ik de boel weer op de rit te krijgen.
Je begrijpt vast wel dat mijn gedachten nog vaak terugvliegen naar dit geweldige land en deze mensen met hun mooie temperament. Ik kan over deze 3 weken uren vertellen. De komende 3 maanden zullen misschien minder afwisselend zijn, maar ik ben benieuwd hoe ik dat ooit op weblog ga proberen te zetten. Ik doe mijn best.

De laatste dingetjes zijn even stressen. Ik moet nog wat administratie regelen en op de valreep vond iemand het leuk om in te breken hier in huis en mijn telefoon mee te jatten. Evenals Karins telefoon die naast haar bed lag (terwijl zij er zelf in lag te slapen, ongelooflijk!!), haar paspoort en haar sleutels. De schade viel uiteindelijk mee, maar het is wel vervelend dat er iemand met zijn vieze jatvingertjes aan jouw spullen heeft gezeten en zelfs naast Karins bed heeft gestaan! Het is gelukkig allemaal goed afgelopen...

Morgen afscheidsfeestje, kapper en koffer verder inpakken. Vrijdag thuis Bbq met de familie (als t lekker weer is en anders verzinnen we iets anders). Het weekend bij mijn familie en dan is de tijd van gaan echt aan gebroken. Ik vind het zó gigantisch spannend. Zondag ben ik wel echt bemoedigd en ik weet dat God overal is, dat Hij met me meewil en dat Hij over me kan waken. De Heer’ zal u steeds gadeslaan werd er gespeeld toen ik binnenkwam. Dan jubelt het van binnen! Omdat onze God zo groot en machtig is! Willen jullie voor me bidden als ik daar heenga en ben?