19 september (ma, gefeliciteerd!)

Dat wat was zal in wat komt verdwijnen… Zo lijken de dagen hier zich ook aan één te rijgen. Dat wat was weet je soms niet eens meer door wat er nu is en door wat er komt. Er gebeurt zoveel om je heen. Zoveel geluiden, woorden, geuren (niet altijd even frisse met al die mestvarkens hier, haha), zoveel gezichten, zoveel gevoelens.

Vanochtend heb ik hard gewerkt met de kinderen, doorgegaan tot even na half 1, zodoende ben ik nu al vrij en heb ik tijd om een stukje te schrijven. Op school hebben we een flink tempo omdat het weer steeds warmer wordt en je nu soms ´s middags al geen zin meer hebt om iets te doen. Gelukkig gaat het tot nu toe wel, al is het weleens flink zweten.
Vandaag geen verjaardag van mijn moeder in Nederland, maar een telefoontje om zeven uur om te feliciteren en een pakketje wat onderweg is.

Zacht gestommel in de gang maakt me duidelijk dat Margarita (één van mijn twee schoonmaaksters) er is. Ze gaat altijd haar eigen gangetje. Werkt niet zo hard maar is wel erg vriendelijk. Gisteravond ben ik vroeg naar bed gegaan dus ik heb weer energie voor twee. Vrijdag ben ik mee geweest met de meisjes van de kerk. Waterfietsen en zwemmen. Het water was heerlijk want het was weer eens verschrikkelijk warm. De Bolivianen vonden het echter erg koud en wilden er eerst niet in. Uiteindelijk kwamen ze toch wel, maar ze konden op een paar na geen van allen zwemmen. Samen met Nelly (vrouw van ds Hofman) heb ik ze een zwemles gegeven. Het was echt heel komisch, maar uiteindelijk lukte ze het wel om het hoofd boven water te houden. We waren laat thuis (ze weten heel goed wat te laat komen en wachten is hier), maar het was erg gezellig.

Ik zal nog even kort vertellen over het uitje van de kerk. ’s Ochtends zijn we naar een koffieplantage geweest. De koffie wordt er ook verwerkt als het daar de geschikte tijd voor is. Nu stond de fabriek stil. ’s Middags zijn we naar een rivier geweest met een klein strandje erbij en daar hebben we heerlijk gevolleybald en gevoetbald. De kinderen speelden heerlijk in het water, met de modder en in het zand. Hendrik, die volgend jaar hier zal komen wonen en werken (micro-krediet en ander economische doelen realiseren) was net die dag aangekomen.

Op dit moment is het verlenen van micro-krediet al een eindje door Oikonomos op touw gezet. De hutten hier worden van leem en palmbladeren gemaakt. In de palmbladeren zitten echter beestjes waardoor je hartproblemen kunt krijgen. Mensen overlijden ook hierdoor soms al erg jong. Door de mensen die nog een hut hebben met palmbladeren micro-krediet te verlenen (uitgestreken over een hoop jaren) kunnen ook de armste mensen hun dak vervangen door dakpannen. Nadeel hiervan is dat palmbladeren veel koeler zijn. Maar het is het één of het ander…
Warm is het hier zeker. De regen blijft nog steeds uit. Niet dat ík daar nu zo naar verlang, maar het is overal echt kurkdroog. Er is weinig eten meer voor de dieren. Als de cañatruck voorbijkomt hebben ze weer lekker wat te smikkelen. En smekken doen die beesten! Als de caña (suikerriet) gaat rotten stinkt het verschrikkelijk dus laat de paarden en varkens het maar opeten. Een paar maanden geleden is er een truck met caña omgevallen, je begrijpt wel dat het erg druk was op die plaats met smikkelende vieze varkens en paarden. Ze gaan ook geen centimeter om als ze aan het eten zijn. Anders zijn de varkens wel eerder bang van jou dan dat jij bang van hen hoeft te zijn.

Volgende week komt er een deputatie van de zending op visite in LA en zal er belijdenis van het geloof worden afgelegd door enkele mensen. Een bijzonder moment en tegelijkertijd ook het teken dat God hier door gaat met zijn werk ondanks dat er misschien mensen weggaan. Zijn woord blijft (daar preekte de dominee zondag ook over). Vanochtend hadden we zoals gewoonlijk de opening van de dag in de kerk. Heerlijk om eens even lekker te zingen met elkaar (maar oehhh wat zingen ze verschrikkelijk vals) en naar Gods woord te luisteren (al heb ik nog steeds vertaling nodig).

Het is tijd om weer een eind aan dit verhaal te breien want Veronica wacht op me want de Spaanse lessen heb ik hard nodig. Ik kan nog steeds niet echt een gesprekje voeren al versta ik al iets meer (vandaag de 2e les want vorige week was ze naar de stad) en mijn brommertje is kapot. De ketting is gebroken. Hopelijk heb ik hem snel weer terug uit de reparatie want het is toch wel erg lekker.
Weer bedankt voor alle mailtjes en berichtjes die jullie achterlieten. Dat is altijd erg leuk!