verjaardag in een ander werelddeel y más

Gisteren ben ik weer een jaartje ouder geworden. Nu, ik voelde me echt jarig! ´s ochtends belde mijn moeder, mijn zus en nog iemand. Dat was echt leuk… Toen snel de traktatie klaargemaakt. Vandaag hoefde ik niet naar de capilla ( de opening die 1 keer in de week in de kerk gebeurt). Dat was maar gelukkig ook want ik had de tijd hard nodig. Op school was de hele klas versierd. We hebben gezellig spelletjes gedaan zoals snoephappen e.d.. Ik kon niet normaal buiten lopen zonder dat de jongens me toe wilde zingen en om torta vroegen. Toen was het alweer 10 uur. Tijd om de taart aan te snijden in de lerarenkamer. Profesora Ursula had speciaal voor mij spicy caketjes en andere dingen gebakken, echt lief! Zelf had ik een grote taart besteld en drinken meegenomen. Er werd eerst voor me gezongen, daarna feliciteerde ze me allemaal om de beurt. Dat gaat grappig, de vrouwen geven je zoen en omhelzen je en nemen dan je hand en steken een verhaal van een half uur af, haha. De mannen geven je een hand en geven wat klapjes op je rug (ze omhelzen je dus niet helemaal), degene die iets minder verlegen zijn durven er een zoen bij te geven. Echt zo maf. Goed, toen was het uiteraard tijd voor die lekkere taart met pudding en aardbeien. Maar ik moest wel als eerste een hapje nemen, dat hoort zo volgens hen. Ik wilde dus een stukje eraf snijden, nee dat moest echt zonder handen, gewoon ´hap´. Ik dacht ´ik ben gek, dan duwen ze me in de taart natuurlijk´. Ik wilde dus niet en vroeg wel 3 keer of ze me dan echt niet in de taart zouden duwen. Nee dat zouden ze echt niet doen zeiden ze allemaal en Mirtha stond er vervaarlijk met een pollepel bij te zwaaien. Maar ik moest nu wel echt een hapje nemen, ja echt waar. En jawel hoor, daar ging ik, baf, met volle vaart in de taart. Haha, ik zat er echt hélemaal onder. Ik trok namelijk mijn hoofd niet terug zo goed gelovig als ik was en ik was de eerste die jarig was van de profesores. Nadat ik mezelf weer wat opgepoetst had kon ik dus ook genieten van mijn taart en daarna heb ik in de klas video gekeken en nog wat spelletjes gedaan. Van de leraren kreeg ik een leuke kaart waar iedereen wat opgeschreven had en van Mirtha kreeg ik schattige oorbelletjes, echt heel lief! Van de kids kreeg ik een cdhoesje (met de Boliviaanse kleuren erin verwerkt) en een brievenopener (uitgesneden houtwerk).
Tussen de middag was ik uitgenodigd bij de dominee en heb ik heerlijke lasagne gegeten en wederom was het enorm gezellig daar. Voor eind van de middag en ´s avonds was ik uitgenodigd bij Veronica. Ze heeft heerlijke ommeletten voor me gebakken en van haar kreeg ik een gehaakt tasje. Ze had Mariella ook uitgenodigd en van haar kreeg ik een shirt met de Boliviaanse vlag erop en een tekst erop (zoiets als ´ik houd van mijn land´ enzo). Het was supergezellig en ik voelde me zo enorm verwend. Echt een dag om dankbaar op terug te kijken!

Maandag was het dag van de student en vrijdag was het dag van Santa Cruz, daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. Op school was er drinken en cake en er moest gemarcheerd worden. Het was zo enorm gruwelijk warm en maar gedichtjes voorlezen en volksliedjes zingen en vlaggen hijsen enzo. Ik was het spuugzat op den duur. Maar alles wat je kunt vieren moet hier gevierd worden. Liefst zo officieel en uitgebreid mogelijk.
Toen ik vrijdags thuis kwam was de tuinjongen (Alberto) bezig in de tuin en hij liet me een stuk slangenhuid zien die in de tuin lag. Volgens hem moest de slang nog in mijn tuin zitten en moest ik maar niet met mijn blote voeten door het gras gaan lopen. Nu doe ik dat toch al niet, dus dat scheelt. Wel zijn mijn sandalen momenteel bij de plaatselijke schoenmaker in de maak en loop ik lekker hele dagen op slippers.

Vanavond hadden we een meeting met de deputaten. Morgen komen ze bij me eten en zondag is het dopen en belijdenis doen. Vandaag kon ik voor het eerst weer op mijn brommertje rijden. Hij is weer gemaakt, gelukkig!

Nog iets grappigs. Ik ging mijn taart vandaag betalen en gaf het geld aan de vrouw die de taart had gemaakt. Ik zei er bij ´por favor, para pecar´ ik had echter moeten zeggen ´para pagar´ het scheelt maar een beetje, maar de betekenis is ietsje anders. Ik zei nu ´alsjeblieft, om te zondigen´ in plaats van ´alsjeblieft, om te betalen´. Het vrouwtje knikte me echter vriendelijk toe en zei netjes ´mucho gracias´. Ze lachtte me absoluut niet uit. Pas toen Nelly vroeg wat ik dan had gezegd kwam ik erachter doordat ze keihard begon te lachen. Tja, als ze lachen zit het meestal niet helemaal goed. Maar ik lach vrolijk mee, ze snappen me toch wel. Haha.