Hier en daar

Villa Tunari was geweldig. Erg groen en veel te zien.

Een dagje school:
Om 7 uur sta ik op, om half 8 begint de school (deze laatste weken voor ons 8 uur omdat de Bolivianen al vakantie hebben). Er wordt gezamenlijk begonnen met bijbellezen, zingen en bidden. Iedereen staat daarbij netjes in de rij bij zijn eigen klas. Op maandag zingen we 2 volksliederen erbij. Die van Santa Cruz en die van Bolivia. Santa Cruz is het departement waarin Loma Alta ligt. Daarbij wordt de vlag gehesen en staat iedereen netjes recht en met zijn armen naast zijn lichaam. Dan kunnen ze brullen hoor, wijs houden kunnen ze niet echt, dus is er een bandje waar de wijs op staat. Na de opening zoekt iedereen zijn klas op, ook wij drietjes. Om de 50 minuten gaat er een bel met als teken dat de les is afgelopen en dat een volgend uur begint. Soms moeten Adriaan en Aafke of een van de twee dan weg om mee te doen met hun Boliviaanse klas. Bijvoorbeeld met gym, handvaardigheid, godsdienst en computeren. Na die les komen ze weer terug bij mij. Als ze allebei weg zijn heb ik dus een uurtje vrij (dat is 1 keer in de week op dinsdagmiddag) en dan ga ik soms bij de Engelse les zitten om wat Spaans op te steken. Na schooltijd wordt er weer gezamenlijk geeindigd. Ik eet altijd thuis, maar er is ook de mogelijkheid om op school te eten. Om 10 uur ´s ochtends is er pauze en drink ik met alle leraren een bakje koffie of thee. Is er een verjaardag te vieren dan doen we dat ook om 10 uur (met veel eten, want dat is belangrijk hier). De kinderen spelen intussen buiten.
Na vier uur is er soms volleyballen of iets anders met de leraren, vaak zijn er ´s avonds feria´s of andere presentaties. En soms hebben we een feestdag op school, maar meestal zijn we met feestdagen vrij. Ik heb gisteren met Veronica geteld, maar Bolivia kent in ieder geval 20 feestdagen. Zoals : ´de boomdag, de dag van de zee, todos santos (dag van de doden), dag van Santa Cruz´ en zo zijn er nog veel meer. twee weken terug was het todos santos. Het is een katholiek/heidens feest en alle graven worden versierd met bloemen en er wordt eten voor de doden neergezet. Heel triest... Uiteraard eten de paarden en de varkens dat eten ´s nachts op.

Gisteren ben ik een rondje door het dorp wezen rijden met mijn scooter, fototoestel en Adriaan. Het was erg leuk om eens wat beter rond te kijken en de dingen in je op te nemen. Ik kom er ook steeds meer en meer achter hoe triest het leven van de meeste mensen hier is. Opa´s en oma´s die voor de kinderen moeten zorgen, maar te oud zijn om wat te doen. Armoede, de onwetendheid over de noodzakelijkheid van liefde krijgen en geven (en dan in het bijzonder over de Hoogste Liefde). De alleen gelaten kinderen, die wel te eten krijgen, maar geen aandacht. Vorige week was er ingebroken bij een van onze medewerkers. de daders? 2 kleine kinderen, die eerst glashard logen dat ze het niet gedaan hadden. Inmiddels is alles terug. Niet de inbraak, maar meer het lot van de kinderen ging mij aan het hart. Geen moeder in huis, een vader die meer bij don Roy (plaatselijke supermarkt anex cafe) zit dan thuis. De kinderen moeten maar zien hoe ze het rooien. Het is hier zoeken als naar een speld in een hooiberg naar een gewoon liefdevol compleet (papa, mama, kinderen) gezin. Ik schaamde me dat ik het zo goed heb. Dat heb ik nergens aan verdiend.

Zo ging ik wat schuchterder verder met mijn fototoestel, af en toe een praatje maken en beleefd vragen of je ergens een foto van mag maken. Ik wilde vandaag geen foto´s meer maken van de mensen die hard aan het werk zijn om de was met de hand te doen. Ik wilde geen smoezelige kinderbekkies meer op de foto, armzalige hutjes of andere dingen waarvan de mensen ook heus wel begrijpen dat het voor mij anders is dan voor de lokale bevolking hier. Ik heb wel wat leuke foto´s van een trotse mevrouw met haar winkeltje, een suikerrietpers, een rijstpeller en wat mooie natuur. Misschien dat ik er ooit nog eens foto´s van durf te maken, maar ik ben toch liever geen ramptoerist. Deze mensen hebben meer nodig dan pure nieuwsgierigheid van een buitenlander.

Nog twee weken voor ik naar Nederland kom. Hopelijk verloopt alles normaal want het rommelt wat in de vliegwereld. Ik heb er reuze veel zin in. Voor die tijd komt er waarschijnlijk geen blog meer, als ik in Nederland ben waarschijnlijk ook niet (of misschien eentje). Op dit moment ben ik nog drie weken vakantie in Bolivia aan het voorbereiden voor in januari. Mijn moeder komt namelijk mee als ik terug ga!
Tot februari!